# U bent vakbondsdelegee bij de openbare dienst in Brussel ? Ja, in de sector van de sociale en parrastatalen, die zich bezighouden met het algemeen terrein van de sociale zekerheid. # Waarom bent u vandaag gekomen? Voor die van Clabecq te steunen. Als zien welke sociale weerstand er vandaag geboden wordt tegen de liberalen politiek van de regering dan zijn die van Clabecq praktisch de einigen zijn die nog de weerstand organiseren. Er zijn anderen sectoren waar drama' s gebeuren bijvoorbeeld naar Sabena. De privatisering van een overheids bedrijf van 12.000 mensen werd doorgevoerd zowel door de politieke wereld zowel door de top van de vakbond, dat is een sociale politieke catastroofe. En dan is de reactie, de weerstand die die van Clabecq organiseren en lichtpunt. # Hoe ziet u de strijd dat die van Clabecq hebben gevoerd? Ik heb vanaf het beging, vanaf de beweging van Clabecq gestard is in 96-97, individuel als delegee naar de vergaderingen gekomen. Ik heb mee de gemobiliseerd voor de betoging van de 70.000, altijd vanuit hetzelfde perspectief, onafgezien van de incidenten en de probleemen die der ter plaatse geweest zijn. Ik heb altijd gezegd dat we dit moeten overstijgen, als verantwoordelijke delegee neem ik de verdedeging van die mensen, onafgezien van de incidenten. Er waren mischien wel fouten maar dat is niet de essensie van de zaak. De essentie van de zaak is wel heel duidelijk: als de mensen van Clabecq veroordeelt worden op basis van het artikel 66§4, dan zitten we met een juridisch precendent die een rem zal betekenen voor syndicale actie in de toekomst en dat is de motivatie waarom ik die mensen blijf ondersteunen. # Wat vind u ervan dat die van Clabecq vandaag voor de rechtbank zitten? Ik denk dat dat een keerpunt is voor een stuk in de sociale geschiedenis van Belgïe, van de laatste 50 jaar. Als binen 50 jaar, het bilan gemaakt word van de syndicalen en de sociale strijd in Belgïe dan zullen de jaren 90 en het begin van de jaaren 2000 eruit gepikt worden als een keerpunt in de syndicale en sociale strijd in Belgïe. De georchestreerde aanval van de politieke wereld tegen de delegatie van Clabecq die betekend een keerpunt in deze geschiedenis.. Als de mensen van Clabecq nu verliezen, dan zijn we vertrokken zijn voor een nieuwe elan van repressie tegen de syndicalen strijd in Belgïe. Als ik terugaat naar de laatste 50 jaar, dan kan de strijd van de winter 60-61vergeleken worden met de stijd gevoerd door die van Clabecq. Als we nu verliezen, gebeurt er een omgekeer in de sociale strijd in Belgïe die verstrekken gevolgen gaat hebben. # Wat vind u van de positie van de vakbond tegenover die van Clabecq? Het is een pijnelijke zaak. Ik ontmoet veel vrijgestelden, mensen die in het syndicaal aparaat warzaam zijn, en die een twijfelachtig houding aannemen. Onder vier ogen geven ze mij gelijk als ik mijn nek uitsteek voor de mensen van Clabecq. Binnen het syndicaal apparaat worden ze zodanig onder controle gehouden dat ze schrik hebben om voor hun standpunt uit te komen, het zou hun positie in gevaar kunnen brengen. Ze dorven zich niet uitspreken ter ondersteuning van die van Clabecq. Er is een zware druk van de top van de vakbond op het middenkader om de solidariteit met de mensen van Clabecq op te geven en zo kappot te maken. Het is toch duidelijk dat er in de top van de vakbond en in bepaald deel van de politieke wereld een samenwerking is om dat soort syndicalisme kappot te krijgen. # Hoe zou je het syndicalisme van die van Clabecq definiëren? Ik denk dat er twee punten uitspringen. Ten eerste, dat het een delegatie is die zich nooit niet neergelegd heeft bij de logica van de markt. Dat is een mechanisme dat zegt: er is een concurentie in het sector van de staalindustrie en door die concurentie is er geen plaats voor een bedrijf minder rendabel is zoals als Clabecq, dus dat bedrijf moet dicht. Die delegatie heeft zich nooit bij dat mechanisme neergelegd. Dat is een reflex die in de syndicale wereld niet dikwijls voorkomt, ik ervaar dat ook als delegee. De delegatie van Clabecq heeft zich als delegatie nooit bij dat mechanisme neergelegd en dat is naturelijk en doren in het oog voor de top van de vakbond die een anderen visie heeft. En het anderen punt is, denk ik, nog belangrijker, door die houding doen ze de mensen inzien dat er wel een andere manier mogelijk is, ze tone de xweg naar het socialisme. Men wil ons bijvoorbeeld doen geloven dat de klassentegestelling voorbijstreefd is. We leven in een post-moderne maatschapij waar anderen waarden en normen gelden dan die van Clabecq. Maar die verwijzen dat postmodernisme naar de vuilbak, datis dus fake, het is een vorm van hersenspoeling. Ze wijzen ons op de verhoudingen tuseen de patroon en de werknemer, loontrekende en de patroon, Ze wijzen on erop dat dat nog altijd een zeer bepaalende factor is in de sociaale realiteit in belgïe en de rest van de wereld, en ik denk dat ze daardoor ook ongewenst zijn, precies omdat ze daarop blijven op hameren en ze ons daar aan blijven herineren. .