De beweging die ijvert voor een andere wereld is zo verdeeld! Ik snap het soms niet meer... Zijn de verschillen met de échte politieke 'vijanden' dan niet groot genoeg om die onderlinge wrevel (voorlopig toch) in de kast op te bergen? De aard van de organisaties die de beweging vormen, lijkt een vlotte samenwerking soms in de weg te staan. Talloze kleine initiatieven met veel aandacht voor de onderlinge verschillen - die een  buitenstaander misschien niet eens opvallen? - Ik wordt er soms zo triest van, al dat onderling geharrewar terwijl ondertussen de wereld in een stevig tempo verandert - naar mijn mening niet echt in positieve zin -

Daarom dat ik nogal sceptisch sta tegenover Toon zijn opmerking: "de tijd staat aan onze kant". Leuk altijd om met een optimistische noot te eindigen, maar staat de tijd werkelijk aan onze kant? Zal het verslechteren van de situatie de mensen als door het noodlot getroffen, in de armen van de actievoerende organisaties drijven?  Dit lijkt me nogal naïef en ontslaat je gemakkelijk van mobiliserende initiatieven tot ja, tot wat eigenlijk? Wanneer zal het slecht genoeg gaan? Zullen de mensen nog de fut hebben om de straat op te trekken en andere initiatieven te bedenken en uit te voeren? 

Samenwerking is cruciaal, net als blijven mobiliseren.  Als we niet blijven mobiliseren, informeren en protesteren zal het de verkeerde kant uitgaan, zeker weten! Er is niets dat er op wijst dat het ogenblik van algemeen inzicht onafwendbaar zou zijn. Integendeel, de retoriek wordt sterker en de leugens brutaler. De actualiteit is nu al iets waar je dagelijks bij zou willen zitten huilen en er lijkt nu al niemand echt van wakker te liggen (ik heb het niet over de geëngageerde en duidelijk betrokken mensen die hier hun zegje komen doen, maar over een groot deel van televisiekijkend Vlaanderen). 

Informatie is cruciaal, er moet een veel krachtiger signaal komen om de leugens die dagelijks verkondigd worden in alle rust, maar met klem en met duidelijke argumenten te weerleggen. Er moet dringend worden gepraat over en gewerkt worden aan een duidelijk alternatief. Als niemand weet waarnaartoe, zal ook niemand willen volgen.

Als je met je organisatie wil mobiliseren voor de een of andere grote actie, dan zijn er maar een paar methodes die je kan hanteren: samenwerken met grote organisaties, gebruik makend van hun netwerk van leden en contacten is er een,  hopen geld hebben en dat spenderen aan affiches, tv spots en andere toegankelijke media is een andere optie. Daar blijven de meesten dan ook steken. Een derde mogelijkheid is creativiteit aanwenden.

Ik merk dat bepaalde organisaties dankzij een jong en fris imago (hoewel ze vaak al vele jaren bezig zijn met het organiseren van veelzijdige acties) en vooral met hun spitsvondige en goedkope mobilisatiemethodes- die nu blijkbaar alom door anderen worden overgenomen (ik zag onlangs verschillende stickers van NVA -Nieuw Vlaamse Alliantie op verlichtingspalen in Gent) hun doelgroep moeiteloos bereiken. In talloze kleinere actiegroepen is onmiskenbaar creatief talent aanwezig. Andere organisaties zijn dan weer heel sterk in bepaalde inhoudelijk dossiers, maar missen de creatieve toets. Als de know how van al die verschillende mensen en organisaties iets meer zou convergeren, zou er een brede en boeiende beweging ontstaan. De boodschap zal niet eenvoudiger zijn om over te brengen, maar er zouden wel een pak meer middelen zijn, en dan heb ik het heus niet alleen over geld....

In ieder geval lijkt een discussie over trotskisten, leninisten, communisten, marxisten, blablablisten in mijn ogen irrelevant. Jullie neigen soms naar de persoonlijke vete, me dunkt en dat maakt het mij alvast niet makkelijker deel te nemen aan deze discussies. Natuurlijk zijn er verschillen, maar zijn ze onoverkomenlijk? Kan er onmogelijk samengewerkt worden? Me dunkt dat mobiliseren precies door onderlinge 'vetes' net zo moeilijk is. Wie kan zich nu achter een bende kibbelaars scharen? 


Ik schrijf dit met knikkende knieën, want ik verwacht meteen een hele speech  dat de verschillen er wel degelijk toe doen, dat ze staan voor verschillende beleidskeuzes. Ik weet het, ik ben een domkop en een flapuit, bovendien heb ik me totaal niet verdiept in de historiek van de verdeeldheid in de linkerzijde. Maar mijn bescheiden mening is dat we geen stap verder geraken als we ons niet snel beginnen concentreren op de punten van overeenkomst ipv op de verschillen. De mooie idealen over verdraagzaamheid en tolerantie mogen wel eens gerealiseerd worden ook, ipv van erover te zagen, of we zijn echt geen haar beter dan Verhofstadt die doodgemoedereerd zegt dat Laurent zich (in zijn rijstijl) als een voorbeeld voor de bevolking moet gedragen.

Cheers!
Merel