Het Zwarte Blok slaat terug… 

...figuurlijk dan. Genoeg verhaaltjes en insinuaties gehoord en gelezen over het Zwarte Blok dat er een paar dingen eventjes duidelijk gemaakt moeten worden. 
Het Zwarte Blok is geen gestructureerde organisatie met een centraal bestuur, leiders of woordvoerders. Het Zwarte Blok is een verzameling van individuen en affinity groups die gemaskerd in het zwart opduiken op acties en demo’s. De strategie is deze van de confrontatie en het gericht vernielen van banken en filialen van kapitaalkrachtige bedrijven, symbolen van kapitalisme. Gemeenschappelijk is het overwegend anarchistische gedachtegoed. De meerderheid komt dan ook van een autonome en anarchistische achtergrond. Zet het idee van op hol geslagen 19-jarige jongeren die hun frustraties wat komen uitwerken uit je hoofd. De meerderheid in het Zwarte Blok zetten zich bewust achter deze strategie en bereiden zich daar dan ook zo op voor. Om gewoon wat te rellen, hoef je geen zwarte kledij aan te trekken, zoals ook te zien was in Genuawaar mensen van alle slag zich gemengd hebben in het geweld.  
De rellen in Genua waren niet alleen mensen uit het Zwarte Blok. De losgeslagen rellen waren mensen van alle slag. Het Zwarte Blok functioneert enkel in blok. 1 enkele zwart geklede man of vrouw is geen Zwart Blok. Het Zwarte Blok gaat georganiseerd te werk. Vrijdag was dat het geval, alhoewel daar nog wat over gediscussieerd moet worden. Nergens heeft het Zwarte Blok een vreedzame betoging verstoord wat de bedoeling niet is. Alhoewel dat we ironisch genoeg, flessen naar het hoofd geslingerd kregen door die zogenaamde vreedzame betogers. 
Zaterdag waren alle rellen geprovoceerd door de politie door te avanceren op de demonstratie en demonstranten uit te dagen. Hun tactiek van ‘verdeel en heers’ was overduidelijk. Splits de grote demonstratie in kleine groepjes en controleer. Zaterdag was één grote provocatie. Opnieuw mensen van alle slag engageerden zich in het conflict. Waar al die beschuldigingen richting Zwarte Blok vandaan komen, blijft me soms een raadsel. Zaterdag was het immers geen grote moeite om de massa te provoceren. De dag na de moord op Carlo liepen er genoeg terecht woedende mensen op straat. Maar ze moesten dan maar niet ingegaan zijn op de provocaties zeker.
Deze vorm van directe actie kan voor sommigen onder jullie de ‘verkeerde’ of de ‘foute’ strategie zijn. OK. Het Zwarte Blok verwijten van het politiegeweld tegen andere demonstranten en de moord op hun nek schuiven, is belachelijk. Ofwel is het uit puur onwetendheid of een strategie om demonstranten op te delen in goede of slechte. De agressie en woede tegen het Zwarte Blok was intenser dan dat tegen de mensen in ’t blauw. Wij hebben geen traangas naar jullie afgeschoten. Wij hebben geen geweer getrokken. Zijn we nog altijd blind voor het georganiseerd geweld van het mooi uitgewerkte repressieapparaat van de Italiaanse staat? 
Het politiegeweld tegen vreedzame demonstranten linken aan het geweld van het Zwarte Blok is alles omdraaien. Is het te rechtvaardigen iedereen aan te vallen als het Zwarte Blok een deel van de politie aanvalt? Het lijkt me vanzelfsprekender het Zwarte Blok aan te vallen i.p.v. andere demonstranten. Waar zit jullie logica? Repressie heeft andere oorzaken… 
En nogmaals het is nooit de bedoeling geweest van het Zwarte Blok om zich te mengen met vreedzame betogers. Als dit ooit gebeurde was dit om traangas terug te werpen of te reageren tegen politiegeweld. 
Waarom wordt trouwens overal enkel gepraat over het Zwarte Blok als het over geweld gaat? De Tutte Bianchi zijn in al even heftig conflict geweest met de ordediensten. Ze hebben trouwens fantastische dingen gedaan op hun manier. Was het hun meer georganiseerde formatie dat alles respectabeler doet lijken? Is dit dan geweldloos verzet? Of hoe zit dat ook al weer met die termen… Zo proberen ze de spanning en het geweld in de schoenen van het Zwarte Blok te schuiven en daarbij dan ook de dode. Door die vandalen af te schrijven kunnen ze de anti-globaliseringsbeweging toch een mooi mediagelaat geven en zo kunnen zij, de goede contestanten, dan toch eventjes gaan praten met onze wereldleiders… misschien.
De dode is trouwens gevallen in een totaal geprovoceerde situatie. En zoals sommige activisten de neiging hebben, kan er geen plaats zijn voor enig begrip voor de politieagent. Of zelfs enig verwijt aan het adres van de gast die geweld gebruikt. Ik vraag me dan af of we wel aan dezelfde kant staan als ik zo’n overwegingen te lezen of te horen krijg. Voelen jullie dan geen woede i.p.v. dat beredeneren van de situatie? Ze schieten daar een gast 2 maal in het hoofd nadat ze de massa totaal geprovoceerd en opgejut hebben, en dan halen jullie het nog in het hoofd om de politieagent wat krediet te geven. Die verwaande arrogantie… 
Verder hoe nog altijd die onschuldige verontwaardiging bestaat over politie brutaliteit. We weten het nu toch stilaan wel tot wat ze in staat zijn. I.p.v. wat verontwaardigd rond te staan gapen, zou die verontwaardiging niet beter een bewustzijn worden en een reden tot organisatie. We gaan zeker een stijging in repressie tegemoet en is het nu de tijd om passief te staan toekijken – wat bijna gelijkstaat aan pacifistisch gedrag tegenwoordig – ? 
Het kiezen voor deze strategie wijst ook niet op het afkeuren van andere strategieën. Het is juist die diversiteit aan strategieën dat de beweging sterker maakt, waar het nu juist een breekpunt blijkt te zijn. Pacifisme mag voor jullie de waarheid zijn, maar als dat de basis moet zijn om anderen te veroordelen… Het tegenwoordige reformistische pacifisme lijkt me wat te gemakkelijk. Geweldloos verzet heeft zijn nut gehad net zoals geweld. Maar het moet verzet blijven en geen nederige, onderdanige mentaliteit hopend dat ze nou eens naar ons zullen luisteren. We zijn hier niet in de verdediging, we moeten in de aanval zitten. Die burgerlijke mentaliteit, die schrik om risico’s te nemen, het gebrek aan eerlijkheid om oprecht alle strategieën te overwegen en te respecteren, werkt tegen ons allen. Die moralistische, dogmatische objecties tegen geweld komen van de luxe die we hebben om er zo over na te denken en te handelen en waar komt die luxe vandaan… Zeg ik genoeg. 
Waarom heb ik het gevoel dat de mensen die 12 uur per dag, zeven dagen op zeven, werken tegen een hongerloontje aan schoenen die tegen hun jaarloon verkocht worden, niets geven om die ruit die sneuvelt? Waarom heb ik het gevoel dat die arbeidersters niet ontzet zijn als mensen aan de andere kant van de planeet fysiek in de aanval gaan tegen dat economisch geweld dat belichaamd wordt in instellingen als de G8, WTO, IMF,…?

Smile , peace and petrol bombs