In sommige kringen wordt omwille van de strijd tegen het VS-imperialisme, nogal angstvallig gedaan om de ware aard van het Irakese regime bloot te leggen en de bekritiseren. Wie dat wel doet krijgt bijna een stempel van oorlogsstoker of zou te veel zijn beïnvloed door de propaganda van de VS en co.

Volgens mij moet kritiek op elk regime uitgeoefend worden als daar dingen verkeerd lopen, en zeker als de dictator Saddam Hoessein heet. De man heeft de progressieven in Irak in de jaren zeventig laten vervolgen, vermoorden of folteren, om maar te zwijgen van de beruchte Anfal (87 - 88), waarbij grootschalig deportaties, dorpsvernietigingen en moordpartijen werden uitgevoerd tegen de Koerden in het noorden (die werden vooral opnieuw het slachtoffer na het - in 1975 in Algiers - nietig verklaren van de akkoorden van 1970, die voorzagen in autonomie voor de Koerden in Irak). Het lijstje van vermoorde opposanten in Irak is ellenlang. 

Je kunt daarover niet zwijgen, ook niet omdat protest tegen de oorlogsplannen van de VS absoluut prioritair zou zijn. Het ene neemt het andere niet weg. Enkelen gaan zelfs zover om een soort van negationisme te verkopen. Twijfel wordt gezaaid of de genocide in Halabja of het inzetten van chemische wapens in het algemeen wel degelijk het werk zouden zijn van de Iraakse dictatuur. Wie zich degelijk informeert zou niet tot zulke onzin komen. Ook wordt er zedig gezwegen (of verborgen) over de alliantie die er was tussen de VS en Irak tijdens de eerste golfoorlog (Iran-Irak 1980-88).
Er bestaat genoeg degelijke literatuur om dat soort negeren (negationisme dus) tegen te gaan. 

Inzetten van Chemische wapens: er is nagenoeg honderd procent zekerheid over het inzetten van mosterdgas en zenuwgas tegen Koerden en Iraanse soldaten door Irak. Een aantal Iraanse soldaten is trouwens nog verpleegd geweest in het UZ van Gent. Voor Halabja, verwijs ik o.m. naar de verschillende artikels van mensen als Alain Gresh, Chris Kutchera (Franse Journalist die al sinds midden jaren zeventig over de Koerden publiceert) en Kendal Nezan die al in Le Monde Diplomatique en elders daarover verschenen zijn. Er is weinig redenen om nog te twijfelen dat Halabja het werk was van Iraakse troepen. Maar dat vergt eens het grondig doorpluizen van rapporten. Chris Den Hond is, die elders het negationisme al heeft aangeklaagd, iemand die de problematiek goed kent (als journalist van de Koerdische zender Medya-TV) en zijn oordeel op meer dan 1 artikel baseert of twijfelachtige bronnen (zie Han) zoals de Iraanse Koerd Ghassemlou die door de Iraanse geheime dienst in Wenen in 1989 werd vermoord, omwille van zijn samenwerking met Irak.

Het wordt nog straffer. Ronald Reagan minimaliseerde de mensenrechtgenschendingen van het Irakese regime en het gebruik van chemische wapens tijdens de gruwelijk Anfal-periode 87-88 (o.a. grootschalige deportaties en vernietiging van vele honderden Koerdische dorpen) en BLOKKEERDE EEN RESOLUTIE IN DE SENAAT VOOR SANCTIES OP HET IRAK-REGIME. (zie Sarah Graham Brown en Chris Toensing, a backgrounder on the Iraq Crisis en Chris Kutchera, De onafhankelijkheidsdroom van de Koerden. Illusie of realiteit, vertaling door P VD Baviëre voor het Koerdisch Instituut). Ik herinner er overigens onze communistisch vrienden aan dat de Iraakse communisten door Baath eind jaren zeventig uit de regering werden gestoten en vervolgens massaal vervolgd, vermoord en gefolterd - Zij roepen nu: 'No to War, No to Dictatorship' zie www.iraqcp.org, lijkt me een goede positie). Of wat te zeggen van ontvoering van 300 Koerdische kinderen in 1985, als repressaille voor anti-Iraakse activiteiten door hun ouders, waarvan er later 100 werden geëxecuteerd (uitvoerig beschreven in diverse rapporten o.m. van Amnesty International). Zo zijn er (als we alles optellen) vele tienduizenden vermoord en /of gefolterd, vooral in het noorden en zuiden van het land, zowel voor als na de tweede golfoorlog, maar vooral tijdens het einde van de eerste golfoorlog en dus in alliantie met de VS die er weinig spel van maakten.  

De politieke verontwaardiging over de wreedheid van het Irakese regime bleek tot aan de tweede Golfoorlog zo goed als afwezig. Maar het gaat nog verder. Bagdad moest gesteund worden, in de vorm van een alliantie tegen het 'duivelse' Iran. De betrekkingen werden aangeknoopt in 1983 door niemand minder dan... Donald Rumsfeld (zie verder). Er kwamen uitgebreide militaire samenwerkingen. Washington, Bonn, Parijs en Moskou hielpen allemaal mee met de uitbouw van Militair Irak. De VS waren daar zeer bedreven in (zie mijn artikel in Uitpers). Ik heb toevallig ook mijn eindwerk ooit eens gemaakt over de manier waarop Irak tijdens de oorlog 80-88 gekoesterd werd door de Amerikanen (L. DE Brabander. De twee golfoorlogen als gereconstrueerde realiteiten inde New York Times, 1992). Zo zeer zelf dat ze de aanval van een Irakees vliegtuig op de USS Stark in 1987 als een 'vergissing' ('unintentional accident' schreef de NYTimes toen) beschouwden hoewel er 33 mariniers omkwamen. Thomas Mc Naugher schreef in een bijdrage van het boek 'Iran-Iraq-war. Impact and implications n((Mc Millan Press, 1989): 'Significantly, although individual members of the security council publicly disapproved of Iraq's use of Chemicals, such was their desire to bring Iran to the negotiating table that they tended to downplay Iraq's behavior, calling attention instead to Iran's unwillingness to end the war". Er werd alles aan gedaan om het 'incident' te minimaliseren. De focus en het demoniseren was op Iran gericht. De New York Times bv. had 'schitterende stukjes' over het Iranees regime, al van kort na de Iraanse islamitische revolutie in 79: 'Like Adolph Hitler in another time, Ayatollah Ruholla Khomeini is a tyrant, a hater, a baiter, a threat to world order and peace.' Irak daarentegen werd met alle voorkomendheid bejegend tot de radicale ommezwaai in de aanloop van de invasie in Koeweit

Nochtans was het de bedoeling van Irak om het conflict te internationaliseren (en de VS nauwer te betrekken) via de  aanval op de USS Stark en ook door voortdurende bombardementen op Iraanse olieplatforms en olietankers in de golf. De Amerikanen hebben dat spel bijzonder goed meegespeeld. Eerst werd zelfs gesuggereerd dat het om een Iraanse aanval ging, maar de bewijzen waren te onomstotelijk. Irak heeft zich nadien trouwens daarvoor 'verontschuldigd'. Je kan bijna besluiten dat het een macaber scenariootje was, wellicht mee opgezet door de CIA? (over waar de VS toe in staat zijn zelfs tegen de eigen bevolking is iomers veel te vinden in het boekje van Peter Franssen over 11/09)

Achter de schermen werd er veel gezamenlijk koffie gedronken en dat vanaf 1983 (voordien lag Irak minder goed  omwille van o.m. de nationalisering van de olie - Qassem - e.a. vervelende dingen voor het VS regime, maar eerder als een soort hoogtes en laagtes). Niemand minder dan Donald Rumsfeld, Reagan’s speciale afgezant en nu minister van Defensie in de regering van Bush, overhandigde Saddam Hoessein een brief waarin Reagan aanbood de diplomatieke relaties te hernieuwen en de economische en militaire banden aan te halen". Behalve een gevreesde overwinning van Iran zat inderdaad olie in het verhaal. Marvin Feuerwerger, een medewerker van het Pentagon onder Reagan gaf olie, naast Irak’s strategische positie, op als belangrijkste argument om het land van wapens te voorzien. "We praten over een land met de tweede grootste voorraad aan oliereserves, 50 miljard aan cash reserves en nog eens 80 miljard dollar aan kredieten van Arabische landen en andere staten. Al dat geld, samen met Irak’s potentieel om een tegenwicht te vormen voor Iran in de Golf, maakte van Irak een belangrijke klant".

Amerikaanse, Britse, Duitse, Franse en andere westerse bedrijven begonnen op grote schaal aan Irak de noodzakelijke technologie te leveren voor de aanmaak van massavernietigingswapens. De VS hadden er ook absoluut geen probleem mee dat Irak een kernwapenprogramma had lopen, ze werkten er zelfs aan mee, o.m. in Saad 16 (zie verder). Toen Israël de reactor in Osirak (Irak) bombardeerde in 1981 - omwille van een vermeend kernwapenprogramma, de pot verwijt de ketel dus - reageerden de VS verontwaardigd en vewachtten dat Israël 'minder agressief' zou zijn ook als Irak kernwapens bezat!!!! Onverrijkt uranium werd aangekocht in no.m. Italië, Duitsland en Frankrijk (dat vooral veel Know how bezorgde). Het kernwapenprogramma van Irak is in elk geval een feit (net zoals overigens het veel grotere van  Israël, zie daarvoor uitpers) In maart 1990 werden enkele Irakezen op heterdaad betrapt door de Britse Douane bij het smokkelen van ontstekingsmechanismen voor 40 kernwapens, zogenaamde Krytrons.

Nadat de regering Reagan in het midden van de eerste Golfoorlog (tussen Iran en Irak) Irak verwijderde van de lijst van staten die het terrorisme steunen, gingen er tussen 1985 en 1990 massa’s producten met militaire toepassingen naar Irak. Het waren voornamelijk Duitse bedrijven die in Irak de bedrijven bouwden waar mosterdgas en de zenuwgassen Sarin en Tabun werd geproduceerd. Vanuit de VS kwam de technologie nodig om chemische wapens aan te maken. In 1988 zou Bagdad een contract verlenen aan het bedrijf Bechtel Corporation voor de productie van ethyleen oxide (nodig voor de aanmaak van mosterdgas), een bedrijf waar voormalig VS-minister van Buitenlandse zaken George Schultz in het bestuur zou gaan zetelen. De productiecapaciteit van zenuwgas verzonk met 48 ton overigens in het niets met wat de VS produceerden begin jaren ’70 (naar schatting 1.000 ton). Irak bleef trouwens ook na de oorlog tegen Iran afhankelijk van het Westen omdat het niet in staat was elementair phosphorus, een noodzakelijke basisstof voor zenuwgas, zelf te produceren. Een zelfde verhaal voor mogelijke biologische wapens. De VS bezorgden Irak culturen van verschillende besmettelijke ziekten, tussen 1985 en 1991, los van het feit of het voor militaire dan wel civiele doelen diende. Het VS-bedrijf Sigma Chemie was er verantwoordelijk voor dat nog in 1991 Irak in het bezit kwam van belangrijke virussen en mycotoxines.

Ook voor de ontwikkeling van nucleaire wapens speelden VS-bedrijven een belangrijke rol. Veertig procent van de uitrusting van Saad 16, een complex voor onderzoek en ontwikkeling van raketsystemen en atoomwapens kwam uit de VS. Het gaat om de bedrijven Hewlett Packard, Tektronix en Wiltron. 93 procent van het verrijkt uranium van Irak was afkomstig van Frankrijk, dat het goedje leverde in de jaren ’80. De in 1981 door Israël vernietigde kernreactor in Osira, was eveneens van Franse makelij. Maar Irak had onvoldoende plutonium om nucleaire wapens te maken, noch beschikt het land over een beschikbare raket om kernkoppen te dragen.

Dit zijn maar enkele gegevens. De liefhebber die meer wil weten over de relaties Irak-VS kan in onze (vzw Vrede) bib. terecht.