Velen onder jullie kennen waarschijnlijk wel de Protocollen van de Wijzen van Zion, een tekst waarin stond dat de Joden de wereldheerschappij wouden. Vandaag(23-2-2) staat in Le Monde dat Henry Ford deze tekst ook verspreidt zou hebben. "A l'époque, c'est Henry Ford qui diffuse depuis Pearborn les Protocoles des sages de Sion, que la maison des Saoud ne connait pas encore." Volgens eigen informatie was deze tekst oorspronkelijk een satirisch toneelstuk gericht tegen Napoleon III, gepubliceerd in 1865. Later is het dan vervormd door Russische geheime agenten en verspreid geraakt onder de Nazi's. Tot nu had ik gelezen te hebben dat Henry Ford deze tekst gelezen had en daardoor iets tegen de Joden had. Blijkt dat de realiteit veel erger was. Hieronder vindt u het artikel plus twee artikels gevonden op het Internet over de Protocollen. Divorce entre Maison Blanche et maison des Saoud ? LE MONDE | 22.02.02 | 15h50 | analyse Il en va des hommes comme des sociétés les plus vastes : certaines conjonctions remarquables y font douter du hasard. Au moment où le "Titanic" du complexe énergétique américain qu'était feu Enron s'effondre, dans un climat de débâcle morale véritable, lawyers d'outre-Atlantique et du désert d'Arabie entament, pour l'essentiel calmement, la procédure de divorce du siècle entre la Maison Blanche et la famille des Saoud. La mise en phase de ces deux immenses processus conduit à la véritable redéfinition séculaire de la politique américaine. 1928 : devant l'ampleur des perspectives que lui offrent les découvertes pétrolières extrêmement prometteuses opérées sur son territoire oriental du Hasa, Abdel Aziz Ibn Saoud, bien conseillé par le ressentiment actif de son acolyte Saint John Philby, écarte Londres et la Shell, et sollicite activement l'intervention de deux majors américaines, jusque-là confinées à la prospection domestique ou latino-américaine, la Standard Oil of California (Socal) et Texaco, qui forment un consortium pour l'exploitation et la commercialisation, la célèbre Aramco. Ce sont là les fiançailles américano-saoudiennes, en une époque bénie où les citoyens des Etats-Unis n'ont pas davantage le droit de boire de l'alcool que leurs nouveaux amis saoudiens, et où la réaction nativiste conduit à tenir à l'œil les juifs new-yorkais agités, bootleggers ou marxistes effrontés. Seul Bernard Berenson est admis parmi les nouveaux riches, auxquels il fait acheter nombre de faux plus ou moins élaborés que l'on peut admirer à Boston ou peut-être, selon certains, à la Frick Collection, comme il se doit... Dommage qu'il n'ait pas pu conseiller aussi le prince Al Walid. A l'époque, c'est Henry Ford qui diffuse depuis Pearborn les Protocoles des sages de Sion, que la maison des Saoud ne connaît pas encore. Le mariage se conclut tout juste avant Yalta, au tout début de 1945, au large d'Alexandrie. Un Roosevelt valétudinaire promet au bon roi Ibn Saoud l'aide et la protection de la grande Amérique, dans un monde de grandes turbulences prévisibles. Et le roi Saoud consent à gérer son pactole en père de famille, en fournissant à l'Occident du pétrole à bon marché, en investissant ses profits essentiellement aux Etats-Unis, en subventionnant toujours et partout les ennemis du communisme, de préférence, en Egypte, en Turquie, en Iran, au Pakistan et en Indonésie, les plus religieux. L'affaire est faite, même si, à son habitude, Winston Churchill, comme l'a découvert dans ses papiers Martin Gilbert, manque tout gâcher en cherchant à convaincre le pieux roi du bien-fondé du projet sioniste. La naissance d'Israël, et le rapprochement de l'Etat hébreu avec l'Occident, recherché avec ténacité par David Ben Gourion, auraient pu gâter cette belle idylle : il n'en sera rien grâce à Nasser. Le défi que le nationalisme arabe laïque fait peser sur l'existence même du royaume saoudien et du projet wahhabite de retour à un sunnisme ultralégaliste, celui de l'école Hanbalite, maintient au second plan le problème sioniste. Sans jamais se rencontrer, les deux adversaires stratégiques du nassérisme, et de ses successeurs potentiels jusqu'à Saddam Hussein que sont devenus Israéliens et Saoudiens, coopèrent tacitement à assurer leur survie. Le premier choc pétrolier de 1973 est le résultat du détournement d'un simple boycottage politique, limité au conflit avec Israël, par deux nouveaux acteurs avides de bâtir leur puissance à marche forcée, et qui sont trop proches, voire trop indispensables aux Etats-Unis pour pouvoir jamais être sanctionnés : l'Iran impérial, gendarme du golfe Persique et verrou de l'expansion soviétique vers le Sud d'une part, le Venezuela social-démocrate de Betancourt, véritable vitrine alternative du communisme cubain d'autre part. En authentique homme d'Etat responsable, le cheikh Yamani, le ministre du pétrole du royaume, impose alors une politique d'élargissement des parts de marché saoudien, qui réduit peu à peu l'œdème du prix de l'énergie, au moins jusqu'à la chute du Chah. C'est exactement la politique stabilisatrice et de moyen terme que Vladimir Poutine a décidé de suivre depuis deux ans, contre l'Arabie saoudite actuelle, tout comme Yamani ciblait à l'époque les ambitions du Chah et les prurits révolutionnaires des Algériens et des Libyens. Mais Poutine, lui, n'a pas grand-chose à craindre ni de Kadhafi, dont les idées semblent à présent très proches de celles de feu Jean Lecanuet, ni de Carlos, retenu à Paris pour des affaires pressantes malgré la constante sollicitude de ses amis Vergès et Chavez. Ainsi, l'Arabie saoudite s'accommodait-elle parfaitement de ces arrangements pragmatiques que la nationalisation de l'Aramco pendant les années 1970 ne devait en rien interrompre. Tout change en réalité avec l'inversion du champ magnétique moyen-oriental qui intervient en 1977-1978-1979, avec le voyage de Sadate à Jérusalem d'une part, la prise de pouvoir de Khomeiny à Téhéran de l'autre. Le défi que représente la révolution islamique chiite de l'Iran est absolument énorme pour le royaume saoudien, qui y perd, un moment, l'autorité et l'influence qu'il conservait sur les mouvements islamistes. La perspective d'une alliance stratégique israélo-égyptienne, sans doute complétée à terme par une Jordanie qui demeure le bastion des rivaux bannis que sont les Hachémites, toujours aussi populaires dans le Hedjaz et à La Mecque, était encore plus explosive en ce qu'elle risquait tout simplement de faire basculer les oulémas wahhabites - qui partagent de fait le pouvoir politique dans le royaume, avec la famille Saoud - dans l'alliance avec Téhéran. Cette perspective n'avait rien de théorique : le groupe Taqfir Wa Hijrah, issu d'une scission activiste des Frères musulmans égyptiens, se met rapidement au service des mollahs iraniens : on lui doit, entre autres forfaits, l'attaque de la Qasbah de La Mecque, l'assassinat d'Anwar Sadate et même une tentative ultérieure d'élimination d'Oussama Ben Laden à Khartoum, qui gênait déjà leur expansion. RIEN NE VA PLUS Prise entre Charybde et Scylla, l'Arabie saoudite fut sauvée par l'invasion soviétique de l'Afghanistan. Désormais l'Iran, toujours discrètement prosoviétique, était paralysé et les héritiers d'Abdel Aziz se trouvaient en mesure d'organiser un véritable djihad, en plein accord avec Américains et Pakistanais, avec des bouleversements en faveur d'un islamisme conservateur en Algérie, au Maroc, en Turquie, au Yémen et en Jordanie que le royaume accueillit avec un immense soulagement. Le long siège par les nationalistes séculiers du monde arabe était bel et bien terminé, même si le soubresaut de 1990, avec Saddam Hussein, ne fut pas une petite affaire. Mais depuis lors, rien ne va plus : l'emballement démographique, voulu par le régime, est en train de ruiner l'Etat-providence saoudien, fermant subventions et débouchés publics à une jeunesse désormais assez bien éduquée, et parfois même chômeuse. La présence des bases américaines, qui avaient été évacuées une première fois à la fin des années 1950, symbolise à nouveau un statut d'abaissement qui contrevient à l'une des premières fatwas des califes omeyyades : laisser la "Terre du Prophète", c'est-à-dire toute l'Arabie péninsulaire, vierge de tout non-musulman. Le prince héritier Abdallah s'est saisi de tous les facteurs de crise et propose, depuis son investiture de 1999, un programme de réformes intégral, dont les deux piliers sont l'évacuation des bases américaines et le renchérissement du prix du pétrole, seul capable à court terme d'endiguer la fronde de la jeunesse. Pour ces deux objectifs, Abdallah a eu besoin, et a encore besoin, de l'Iran. Téhéran, en se rapprochant de Riyad, s'achète une conduite, mais rend aussi caduque la justification principale des bases américaines : protéger les Arabes du Sud, contre les Persans de la rive nord du golfe Persique. En échange, Riyad peut obtenir pour son nouvel allié une plus grande compréhension du Pakistan, particulièrement en matière nucléaire. Enfin, Iraniens et Saoudiens peuvent, s'ils agissent ensemble, relancer l'OPEP avec le guévaro-péroniste vénézuélien Chavez. Ce qui fut fait, avec les effets adverses sur la conjoncture mondiale de l'an 2000. A la même époque, l'establishment énergétique américain faisait tout pour renforcer un jeune géant, présenté comme l'agent de la privatisation de l'électricité "worldwide", Enron. Enron présente quelques ressemblances avec le Crédit lyonnais d'Haberer. De même que la grande banque française cherchait à grandir démesurément dans un objectif profondément politique - remplir le rôle autrefois dévolu au Trésor auprès des entreprises françaises -, de même Enron devait piloter, sans passer par la Maison Blanche, une politique "révolutionnaire" - dixit Kenneth Lay, son patron - d'énergie à bon marché, fondée sur des hypothèses avancées en matière technologique et une équation soigneusement dissimulée : le retour de la bonne volonté saoudienne, laquelle valait bien qu'on fermât les yeux sur des frasques jugées absurdes d'Oussama Ben Laden. Avec une hausse brutale des hydrocarbures, un ralentissement général de la croissance affectant tous les produits dérivés, des prix rigides et administrés de l'électricité en Californie, Enron subissait une première voie d'eau à l'avant. Son entrée opportuniste sur des marchés que les pétroliers connaissaient peu ou mal, tels que le papier, le trading hautement volatil des métaux, ou l'eau, pôle d'excellence des entreprises françaises, a fait le reste. COMPORTEMENTS CRAPULEUX Après commencent des comportements crapuleux qui, sans aucun doute, discréditeront pour de bon auprès du public un certain capitalisme jusqu'ici porté aux nues par le Parti républicain - comme le même parti ne tarissait pas d'éloges (mais Clinton aussi à la vérité) envers l'alliance saoudienne, ses alliés islamistes, qu'on réutilisait de temps à autre pour déstabiliser Kadhafi ou le programme nucléaire algérien. Et tous croyaient encore et surtout à l'énergie bon marché, au nom de laquelle on piétinait allègrement le protocole (par ailleurs mauvais) de Kyoto. Ces temps n'ont plus cours : il n'y a plus rien de compatible à long terme entre la plus grande démocratie du monde, les Etats-Unis, et l'une de ses plus noires tyrannies, l'Arabie saoudite. Certes, le royaume wahhabite doit régler ses dettes de communauté : aider Washington à capturer vivant Oussama Ben Laden dès qu'il mettra le pied hors du Pakistan, où il est impolitique de le capturer. Après cela, les Etats-Unis devront, comme ils s'y préparent déjà, évacuer leurs bases saoudiennes vers Israël et la Turquie. Mais il restera évidemment à garantir une alliance russe durable et véritable sans laquelle l'estafilade saoudienne deviendrait une plaie infectée. Alexandre Adler pour Le Monde De 'Protocollen van de wijzen van Zion' is een berucht antisemitisch traktaat. Vertaald in alle Europese talen, werd het in de jaren twintig en dertig door de nazi's over Europa verspreid. Het schildert het beeld van een sinistere joodse samenzwering tot wereldoverheersing. Het waanidee van de boosaardige wereldbeheersende joodse samenzwering, een voortzetting van de oudere mythe van de jood als bondgenoot van de duivel, was de hoeksteen geworden van de nazi-ideologie. De Protocollen werden in Duitsland door de nazi's gehanteerd als vrijbrief en rechtvaardiging voor de uitroeiing van de joden. De oorsprong van het geschrift is een document dat in Russische diplomatenkringen rond 1900 werd verspreid en dat in 1905 in Moskou werd gepubliceerd als aanhangsel van het Russische werk De antichrist als aan staande politieke mogelijkheid, samengesteld door een ambtenaar van de Russische geheime politie, Sergius Nilus. Het document zou het verslag (de protocollen) bevatten van een vergadering van joodse leiders ('Wijzen van Zion'), in 1897 te Basel gehouden, waarin plannen waren uitgewerkt voor het omverwerpen van de christelijke maatschappij en het vestigen van een joodse wereldheerschappij. Al in 1921 was het bewezen dat de protocollen niets anders zijn dan een bewerking van een in 1864 gepubliceerde satire tegen Napoleon III. De onechtheid van de protocollen werd ook in verschillende processen vastgesteld. Toch vormden zij een belangrijk wapen in de nationaal-socialistische leugencampagne tegen de joden. (http://www.ub.unimaas.nl/algemeen/tentoon/ark/tideo_3.htm ) De ouderen van Zion In Ravage vergeleken wij Peter Edel's Kanttekeningen bij de herdenking met de Protocollen van de Ouderen van Zion. Omdat slechts weinig mensen de Protocollen ook werkelijk gelezen hebben, en wij de indruk willen vermijden dat we die vergelijking slechts om demagogische redenen hebben getrokken, vatten we in dit artikel de inhoud hiervan kort samen. De Protocollen van de Ouderen van Zion is een vervalsing die aan het begin van deze eeuw werd gefabriceerd, waarschijnlijk door de Russische geheime dienst. Dat het een vervalsing betrof, werd in 1920 definitief bewezen door een journalist van The Times. In de Protocollen zet een lid van de geheime joodse regering - de Ouderen van Zion - een complot om de wereldheerschappij te veroveren uiteen. Om dat doel te bereiken moet binnen alle staten zoveel mogelijk interne onrust worden veroorzaakt en de autoriteiten in discrediet worden gebracht. Politieke partijen en staatslieden moeten onder controle van de Ouderen komen, zodat ze alleen nog maar marionetten in handen van de Ouderen zijn. Ook de relaties tussen naties moeten verziekt worden en de naties moeten tot onderlinge oorlogen worden aangezet. Door op deze wijze de haat en het wantrouwen tussen de naties levend te houden is het voor de Ouderen eenvoudig een oorlog te organiseren tegen elke natie die zich tegen hen verzet. (Peter Edel nu, heeft daar het bewijs voor gevonden: het anglosaxische establishment en joodse bankiers hebben de Tweede Wereldoorlog ontketend, een mening die ook ene A. Hitler er op na hield. Jammer genoeg laat hij na dat bewijs ook aan ons te presenteren.) Mocht heel Europa zich tegen de Ouderen verenigen dan is er nog geen man overboord, Amerika kan dan tegen Europa gemobi-liseerd worden (of zoals Peter stelt, het "onder anglosaxische supervisie brengen van Europa" door het anglosaxische establishment waarvan zoals hij schijnt te moeten benadrukken ook joodse bankiers volgens de redactie van Ravage zelfs "veel" joodse bankiers deel uitmaken?). Mochten de joodse burgers zich tegen de Ouderen keren dan hebben dezen ook daarin voorzien. In dat geval moet het anti-semitisme gestimuleerd worden (vergelijk Peter Edel's typering van de B'nai B'rith als: "een joodse elite-organisatie die verondersteld wordt een stimulerende invloed te hebben op het nazistische deken" en "Officieel is het een organisatie die zich richt tegen anti-semitisme maar in feite zou B'nai B'rith er aan bijdragen dat dit soort gedachten verspreid worden"). Hoezo, redactie van Ravage: "Peter heeft het nergens over een joods complot"? Overigens hebben de Ouderen ingecalculeerd dat voor het bereiken van hun doeleinden het sowieso noodzakelijk zal zijn vele joodse mensen op te offeren (vergelijk Peter Edel's stelling dat "het anglo-saxische establishment waarbinnen ook veel joodse bankiers actief waren" - de "joodse burgers" koelbloedig heeft opgeofferd om de vernietiging van Duitsland te bewerkstelligen). De Ouderen kijken met een tevreden blik naar de huidige tijd. Ze hebben alle politici onder controle en manipuleren achter de schermen de politieke partijen die alleen maar hun plannen uitvoeren. De economie hebben ze geconcentreerd in enkele monopolies die ze volledig controleren. Binnenkort zal de chaos zo groot zijn dat de regeringen bereid zullen zijn de macht ook formeel aan de Ouderen over te dragen. Eeuwige jood Iedereen die nog niet overtuigd was van het anti-semitisme van Peter Edel en de overeenkomst tussen zijn versie van de geschiedenis en de versie zoals die in de Protocollen van de Wijzen van Zion is neergelegd moet bovenstaande samenvatting - of nog beter: het origineel - maar eens naast Edel's artikel Kanttekeningen bij de herdenking leggen. Het belangrijkste - zo niet enige - verschil tussen deze is dat de Vrijmetselaars waarmee de Ouderen samenwerken door Peter Edel vervangen worden door het anglosaxische establishment/elite/imperialisme (voor Peter Edel klaarblijkelijk allemaal hetzelfde). Ook dat is overigens niet nieuw. De nazi's en hun voorlopers waren er ook al van overtuigd dat er een "joods-anglosaxische samenzwering" tegen Duitsland plaatsvond. Deze "joods-anglosaxische samenzwering" had zowel de Eerste als Tweede Wereldoorlog veroorzaakt met als doel de vernietiging van Duitsland. Het is overigens interessant op te merken dat een aantal Amerikaanse en Engelse antisemieten uit de periode tussen de beide wereldoorlogen er heilig van overtuigd was dat er een "joods-Duitse samenzwering" was, die - verrassing, verrassing - de Eerste Wereldoorlog veroorzaakt had om Engeland/Amerika te vernietigen. Dat is het mooie van "de eeuwige jood", hij is altijd en overal voor alles inzetbaar. Een discussie over het anti-semitisme, en dan met name over de vraag waarom ook links daar zo vatbaar voor is, is weliswaar noodzakelijk, maar zou het kader van dit artikel te buiten gaan. In de vorige Ravage zei Toni Smith dat de discussie niet met, maar over Peter Edel zou moeten gaan. Wij zijn het daar volledig mee eens. Alleen zouden wij er aan toe willen voegen dat het grootste probleem is dat een links blad deze onzin heeft gepubliceerd. Enkele antifascistes/n uit Friesland Naschrift Hoewel sommige lezers misschien wel duizelig zullen worden van alle literatuurverwijzingen, noemen wij nog één boek dat vlot leesbaar is en dat wij iedereen die wil weten in welke inktzwarte traditie Peter Edel staat aanraden te lezen. Het betreft hier Norman Cohn; "Warrant for genocide. The myth of the Jewish world conspiracy and the Protocols of the Elders of Zion". Een waar feest der herkenning voor iedereen die "Kanttekenin-gen bij de herdenking" (ravage nummer 209) gelezen heeft. Met name van belang voor de redactie van Ravage die niet schijnt in te zien hoe anti-semitische verdachtmakingen als rechtvaardiging voor vernietigingsprogramma's kunnen worden gebruikt. Naschrift redactie Ravage: Bovenstaande tekst is door ons ingekort omdat er teveel herhalingen in de discussie terecht dreigen te komen. Peter Edel heeft ons eveneens een lange reactie doen toekomen waarin hij nogmaals laat weten dat het hem volstrekt onduidelijk blijft waarom na zijn artikel en het antwoord op de reactie van de Friese anti-fascisten/s, bij sommigen nog altijd de indruk bestaat dat hij antisemitische denkbeelden heeft. Citaat: "Ten overvloede verklaar ik hierbij dat ik niemand wil veroordelen om het enkele feit dat hij een jood is. Met mijn artikel "Kanttekeningen bij herdenking" heb ik slechts willen wijzen op degenen die volgens mij verantwoordelijk zijn voor de opkomst van het nationaal socialisme, de holocaust en het soepele verloop daarvan, die doorgaans niet als zodanig bekend staan." In zijn laatste reactie gaat hij uitgebreid in op verwijten van diverse schrijvers en legt hij uit waarom hij zich heeft verdiept in samenzwerings-theorieën. Wie geïnteresseerd is, kan deze reactie bij ons reactie opvragen. Peter Edel laat weten open te blijven staan voor elke nieuwe reactie. Die kunnen dan naar ons gestuurd worden en dan sturen wij ze door. Wat ons betreft is de discussie over het stuk van Peter Edel gesloten. Wij menen dat de lezers inmiddels zelf in staat zijn een conclusie te trekken. De redactie van Ravage heeft in ieder geval een hoop te lezen deze zomer. Bijdragen waarin werkelijk nieuwe gezichtspunten worden aangedragen in de kwestie 'links en anti-semitisme' blijven (http://www.stelling.nl/kleintje/edelfask/008.htm )