Net zoals de meeste onder jullie, ben ik met idealisme en activisme bezig.  Maar het is voor een groot deel dankzij Internationaal Verzet dat ik hier in Geel mensen ontmoet heb, die zich in dezelfde politieke stroming bevinden als ik.  Andere organisaties zien we hier niet terwijl er overal wel een deel jongeren zijn met een honger naar politiek.  Internationaal Verzet heeft bijgedragen tot de vorming van mijn ideeën.  Toch ben ik er altijd aan blijven vasthouden om geen lid te worden, noch van een andere organisatie, waar ik kennis mee heb gemaakt.  Na jaar wil ik dat toch wel eens uitleggen en zo misschien wat interessante reacties uitlokken.
In feite zijn alle echte linkse organisaties gebaseerd  op enkele dode personen zoals Marx, Lenin, Trotski, Stalin, Mao, Ché, Proudhon, Bakoenin, Nieuwenhuizen,…  Aangezien ik zelfkritiek belangrijker vind dan kritiek vind ik toch dat je op zijn minst voor je aansluit de hoofdwerken mag gelezen hebben.  Anders sluit je maar aan bij mensen die altijd maar delen van het geheel verteld hebben, waarschijnlijk in voordeel.  En zo’n blindelings vertrouwen zou naïef zijn in de politieke wereld.
Maar langs de andere kant begrijp ik van die teksten nul de botten.  Dus wat zou mijn echte waarde zijn in zo’n organisatie tegenover een minderheid van mensen die alle analyses en conclusies onder de knie hebben.  En ik ben momenteel nog niet van plan dat allemaal liggen te blokken of mij is goed te laten pakken door iemand die het wel weet.  En zie je bij een vergroting van die partij al die leden/arbeiders dat al doen?  Nee dan gaat de partijleiding  de ‘juiste’ leerstof wel geven.  En dat kan van alles zijn.  Of gaan we weer moeten vertrouwen?
Iets anders dat me opvalt is dat mensen van een zelfde organisatie allemaal hetzelfde zeggen, antwoorden, verkondigen,…  Ofwel is het toevallig dat ik nog geen discussie heb bijgewoond tussen mensen van een zelfde partij.   Voor ik met organisaties in contact kwam, kende ik niets anders dan discussies.  Want er bestaan evenveel ideeën als meningen over een betere wereld.  En in organisaties zijn al die ideeën naar 1 groot idee herleid en bijgeschaafd.  Het doet me sterk aan brainwashing in a brave new world denken.
Er komt nog bij dat het allemaal zo demagogisch en sectair lijkt.  Dat eerste kan ik nog begrijpen, want als pamfletten en propaganda niet als ‘te goed’ overkomen is het geen propaganda meer.  Maar dat laatste.  Het remt heel de vorming tot een eenheid af.  Een eenheid die we broodnodig hebben.  Extreem-rechts heeft positie gekregen en in elk land is hun partij wel bekend.  Maar vraag ze maar eens naar LSP, PvdA, KP, SAP, Vonk,…  Ik ben juist voor een sterke samenwerking om echt iets te bereiken.  Maar nu al dat gebekvecht, bah!  Daarom is mijn respect ook zo hoog voor ‘Acting Open Minds’ hier in Geel en RAGe in Gent, België.
Verder heb ik ook nog wat inhoudelijke problemen, vooral met communisme.  Hele concept berust op de massa/arbeiders.  Maar ik geloof helemaal niet in die zogezegde spits van de revolutie.  Het mij al langer dan vandaag duidelijk dat daar helemaal geen bewustzijn in zit als het op verandering neerkomt.  En je haalt het er ook niet uit, éénmaal schaap, altijd schaap.  Zoals eens iemand me zei: “Arbeiders komen pas in opstand als het voetbal wordt afgeschaft.”  Vandaag zit het in de jongeren, studenten, kritische geesten en intellectuelen.  Dat zie je toch ook in de betogingen.  Waar zijn die arbeiders dan?  En voor de verandering geen mensen die mei ’68 meegemaakt hebben.  Dit is toch ook iets dat geschiedenis bewezen heeft: bewuste mensen zijn in een minderheid tot de nood het hoogste is en dan loopt het nog zelden goed af.  Nee, die massa is noch mijn vriend, noch mijn kameraad.  De geest mag dan wel een product van de materie zijn, ik zie de mens toch nog niet veranderen in een superwezen door een anders systeem dat kan werken met basisdemocratie laat staat met een autoritaire top.
Communisten geloven ook dat het communisme met verloop van tijd zich verder ontwikkeld totdat elke mens vanzelf weet wat kan en niet kan voor de betere wereld in stand te kunnen blijven houden.  De natuurlijke relaties zullen dus terug aantreden.  Maar in deze voor altijd geglobaliseerde wereld, geleid door industrie is bijvoorbeeld spontane hulp, solidariteit en gemeenschapsgevoel zo goed als onmogelijk.  Dit is iets eigen aan kleine gemeenschappen met een kerk in het midden.  Deze bestaansvorm is er zeker niet op vooruit aan het gaan.  Daarom geloof ik ook niet in anarchie als systeem.
Ik denk dat er na een communistische revolutie het individu gaat verdwijnen omdat alles in teken zal staan van de massa.  Heel belangrijk zal zijn dat dan alles heel strikt en geregeld is om die planeconomie en structuren van het communisme te kunnen behouden.  De staat zal dus volgens mij niet kleiner worden, maar groter omdat de planeconomie toch wel te complex is om te kunnen behouden.  Volgens mij is later dan zo, ongeacht democratie of niet, dat een stap achter uit een te grote frustratie is voor de leiding van het communisme.  En dit alles samen vormt een totalitair systeem.
Vandaag heb ik verder nog problemen dat mensen die voor een bepaald systeem zijn, geobsedeerd zijn door een massa te bereiken en zich zelfs aanpassen.  Ze laten het om dingen te zeggen en te doen die slecht zouden overkomen bij de massa.  Ik pas mij niet aan een massa aan.  Ik kies voor mezelf wat ik doe voor een betere wereld.  Het houdt ook in dat ik ook kies voor dierenrechten, milieu, non-discriminatie, die naar de achtergrond verhuizen door partijen.  Zij denken namelijk dat zo’n zaken pas aandacht verdienen na de revolutie, want dan is dat zo in orde.  Maar als dat nieuwe systeem nu maar niet wilt komen dan zitten de dieren daar afgeslacht te worden, bossen gerooid,…
Ik ben antikapitalist.  Ik zoek geen alternatief, maar uit wel op al het bestaande kritiek.  In alles schuilt gevaar.  En zo hebben we nog altijd iets te doen.  Foucault noemde het pessimistisch hyperactivisme en dat is waar ik me voorlopig mezelf bij voel.