De ael is een jonge organisatie, die nog niet veel bekendheid geniet, maar wel een stem geeft aan een bepaalde groep binnen de Arabischislamitische gemeenschap, namelijk de tweede en derde generatie, hier geboren, veelal Belg sedert hun geboorte. Zij beweren niet een andere groep te vertegenwoordigen en ze vertolken wel degelijk de behoeften en verzuchtingen van die groep die het beu is om als tweederangsbrugers behandeld te worden in eigen land.

Deze jonge mensen behoren tot een groep die eerst meer dan twinitg jaar aan zijn lot overgelaten geweest is en toen met alle geweld moest geassimileerd worden. Die dus eerst meer dan twinitg jaar met al hun vragen in de kou gestaan hebben en toen ineens vanalles opgedrongen kregen waar ze niet naar gevraagd hadden, terwijl er nog steeds geen aandacht is voor hun vragen, daarmee staan ze nog steeds in de kou. Zoals de ael terecht stelt, het integratiebeleid was er niet op gericht rekeing te houden met de verzuchtingen van de doelgroep, wel met het terugdringen van het Vlaams Blok. Dat is niet gelukt, maar men is er ook niet in geslaagd mensen ertoe te dwingen te worden wat ze niet zijn. Dat heeft niks te maken met integratie, alles met onderdrukking.

Daar waar een groep onderdrukt wordt, is het niet onlogisch dat er daar binnen die groep wrevel over ontstaat.
Deze jonge Belgen zijn voor de buitenwereld toch niet helemaal Belg, niet genoeg Belg om recht te hebben op deftig onderwijs, niet genoeg Belg om recht te hebben op deftige huisvesting en niet genoeg Belg om recht te hebben op tewerkstelling.

Dat is niet hun schuld maar de onze. Het is niet aan hen om hun achtergrond te verloochenen, hun cultuur af te zweren, zich wit te schilderen en blauwe contactlenzen te gaan dragen. Het is aan ons om onze medelandgenoten te behandelen zoals ze zijn, medelandgenoten.
Wij hebben een attitudeprobleem.

Even een voorbeeld: de meest positieve houding die ik ooit al zag bij een leerkracht is er één van medelijden, nog nooit zag ik bij een leerkracht een neutrale attitude tegenover een kind van allochtone herkomst. Anderen reageren nog negatiever vanuit hun vooroordelen tot en met openlijk racisme, waartegen zelden of nooit opgetreden wordt.

Van een kind dat als bedreigend of meelijwekkend wordt beschouwd, daar kan je niet van verwachten dat het in staat is om kennis te verwerven, een basisvoorwaarde daarvoor is dat het kind zich veilig en geborgen voelt.

Dan kan je daar pakken geld tegen blijven aangooien om de "leerachterstanden" weg te werken, die kindjes uit de klas te halen om hen extra bij te werken, de ouders diets te maken dat hun thuiscultuur verkeerd is omdat men in hun cultuur een andere attitude heeft tegonover spelen en dat hun kinderen daardoor leerachterstanden oplopen,...
het enige wat die geldverslindende maatregelen doen is de kinderen nog meer stigmatiseren, het onveiligheidsgevoel vergroten en het negatieve zelfbeeld versterken. Hoe meer geld men er tegenaan gooit, hoe erger het wordt.

En niemand die de basisidee in vraag stelt, als men blijft uitgaan van de verkeerde premisses en daardoor maatregelen gaat uitwerken die handenvol geld kosten en geen aarde aan de dijk brengen, speelt men dan niet net in de kaart van het blok? 

Zo kan ik rond alle basisbehoeften voorbeelden uitwerken die een gelijkaardige negatieve spiraal vertonen.
Dat noemt men het integratiebeleid.

Toegegeven, mensen vragen eens goed naar zichzelf en hun gedragingen te kijken en te evalueren kan ook best bedreigend overkomen, maar op lange termijn is dit beleid zeker nefaster en een constante bron voor frustratie voor zowel de allochtone gemeenschappen als de vlaams blok kiezers.

Onderdrukking dus, onderdrukking onder het mom van ondersteuning en werken naar emancipatie en participatie, onderdrukking waarrond een volledige sector is uitgebouwd, waarvan de kosten het blok een flink stuk ammunitie geven om mee te schieten, onderdrukking die (gelukkig) niet lukt, weer koren op de molen van het blok. Onderdrukking die een verwachtingspatroon creëert bij de autochtone bevolking, dat gaat in de richting van assimilatie. Bij de linkse bevolking als een beperkte assimilatie, maar toch assimilatie en dus fout. Hoe kan men nu emanciperend, bevrijdend werken als men mensen het basisrecht ontzegt zichzelf te zijn?

Dat de ael nog niet massaal veel leden heeft heeft enkel te maken met het feit dat de ael nog een jonge organisatie is en nog onvoldoende bekendheid geniet. Niet omdat ze de  verzuchtingen van de tweede en derde generatie Arabisisamitische Belgen niet vertolken. Ik hoor dat groeiende verzet tegen de constante vernederingen en bijkomende voorwaarden die men aan Belgen stelt elke dag, bij steeds meer jongeren, ze krijgen ook steeds meer weerklank bij hun ouders, die hen steeds vaker steunen bij hun legitieme vraag om als Belg behandeld te worden, niet langer als "Belg van tweede categrorie" of als "toch geen echte Belg". 

De ael is in mijn ogen een bevrijdingsbeweging die opkomt tegen deze onderdrukking. Een bevrijdingsbeweging die terecht een verkeerd beleid aanklaagt, die terecht onvoorwaardelijk gelijke rechten voor alle Belgen eist.
Gelijke rechten voor gelijke plichten. En niet langer minder rechten voor meer plichten.

Als je dat vraagt, ben je dan een extremist?