Het door Han opgestarte debat heeft m.i. al heel wat interessante denk- en droomstof naar boven gebracht. Ik had eerlijk gezegd ook niet verwacht dat er zoveel begrip voor elkanders standpunten ging zijn, en zo'n brede, ondogmatische visies. Pluimpje! (een afspiegeling van hoe multicultuur elkaar kan bevruchten ipv te bestrijden).
Naar het einde toe vind ik het ook wel tof dat Han hier echt wel moeite doet om niet te komen tot te vlugge uitspraken, en dat hij ook blijft nuanceren deze keer. Dank je daarvoor.

Dit thema ligt mij zeer nauw aan het hart, en ik ben al geruime tijd aktief in verschillende culturele milieus (bijv. nog even als opvoeder voor straatjongens in Molenbeek gewerkt, met delinquente allochtone jongeren, vluchtelingenkinderen enz enz.). Ik voel mij waarlijk geen racist, maar heb al wel heel wat racisme aan den lijve ondervonden,  bijna iedere keer ik met allochtonen over straat liep  (ooit vroeg een dame tijdens een multicultureel kinderkamp in Knokke aan den dijk geïnteresseerd: 'euh, is dit hier één of ander experiment van rasvermenging?' - en zo ken ik honderden anecdoten, van naïeve xenofobie, over plaagstoten, tot je reinste pesterijen, of nog erger, koele negatie) 
Dit laat mij enig spreekrecht om, binnen het racismedebat, nog enkele stellinkjes te poneren, desnoods om de rechterzijde te laten weten dat wij ook niet voor één gat te vangen zijn, het zwart-witdenken wel degelijk kunnen overstijgen, en eveneens werkbare modellen voor een multiculturele samenleving kunnen hanteren. 

Stelling 1: SOORT ZOEKT SOORT
Wist je dat er in Vlaanderen eigenlijk geen enkel echt multicultureel jeugdhuis bestaat, ttz, er zijn heel wat allochtone jeugdhuizen (waarvan een minderheid bestaande uit verschillende etnieën), en autochtone jeugdhuizen, maar puberjongeren-ontmoetingsplaatsen waar verschillende nationaliteiten zomaar kriskras door elkaar lopen, waar ras of cultuur van geen tel meer zijn, of niet meer zo relevant naar groepsvorming toe, die vind je niet. Tuurlijk, er zijn honderden ontmoetingsplaatsen met alibi-Ali's of alibi-Jefs, maar die vertegenwoordigers van andere culturen zitten dan wel heel ferm in de minderheid, en bestaan dan meestal net uit die jongens, die al een sterk zelfbeeld hebben, en die vaak duidelijk zichzelf als brugfiguren zien (wat hen niet altijd in dank wordt afgenomen door hun cultuurgenoten). Toen ik na lang onderzoeken tot deze conclusie kwam, was ik eerst zeer teleurgesteld, maar toen aanvaardde ik dit. (er is niet zo'n groot probleem voor kinderen tot ongeveer 12 jaar oud).
Zeker vanaf de puberteit is er een PSYCHISCHE BEHOEFTE aan identificatie met andere jongeren die bepaalde dezelfde kenmerken hebben. En in een structureel racistische maatschappij nemen geviseerde jongeren deze scheidingslijn maar al te vaak over (hoe futiel of onbestaand rassenverschillen zijn, ze worden geboren doordat we ze als waar aannemen: 'if men define situatie as real, they are real in their consequences', dit komt van Cooley of Thomas). Maar ook zonder structureel racisme zijn er heel wat 'groepen' te identificeren in onze samenleving (als socioculturele realiteit, niet als raciaal-biologische). De psychische behoefte op zich is niet kwaadaardig, is zelfs noodzakelijk in het opbouwen van een identiteit (geen enkele groep, wijk, klas, natie, staat,... kan zonder een minimum aan symbolen of rituelen die gedeeld aanvaard worden door  zij die tot die groep behoren). Kijk gewoon naar de speelplaats, het uitgaansleven, de werkplaats of het voetbalstadion; de mens in groep zal (tenminste tot aan een bepaald beschavingsniveau, die de meesten misschien pas volgende eeuw, of volgend millenium halen) steeds IN GROUPS en OUT GROUPS trachten te creëren. Niks aan de hand, zolang zij die in de out group zitten zich kunnen verweren en hun democratische rechten en gelijke kansen kunnen behouden  (waarbij ik er meer voorstander van ben dat gepest Jantje zich op den duur zelf verbaal en moreel leert verdedigen, dan dat hij na iedere pesterij weeral naar zijn mama stapt, en zijn mama de anti-pest-wet inroept).
Ter linkerzijde heeft men het vaak heel moeilijk met het aanvaarden van het IN GROUP fenomeen, en misschien is het daar wel dat de grootste splijtzwammen zitten met mensen uit links-nationalistische groepen als Meervoud enz. Mag cultuur een groep mensen al dan niet binden, en zo ja, is het legitiem om bijv. eigen tv-stations, eigen literatuur, eigen cultureel zelfbeschikkingsrecht, eigen onderwijs hiervoor op te eisen? (wetende dat er een hemelsbreed verschil is tussen rechten voor culturele minderheden, en een monoculturele staat).

POLITIEK en ECONOMISCH GEZIEN is er echter ook een behoefte aan in group-out group-scheiding. En hier komen we aan Han's structurele racisme, dat ik hier inderdaad kan onderschrijven. Kennen de meesten hier nog het fenomeen 'Vijfde Kolonne'? Bezwaarde term, zeker, en waarschijnlijk afkomstig uit de tijd van Napoleon. Geen enkele leider, wiens gezag gestoeld is op geweld, kan het zich permitteren om bepaalde bevolkingsgroepen niet te stigmatiseren. Teveel macht dient steeds Angst te creëren, en dus moet je mensen constant de indruk geven dat ze bedreigd worden, zowel buiten de landsgrenzen als er binnen. Binnen extreemrechtse middens bestaat bijv. nog altijd de mythe dat een deel moslim-fundamentalisten aan het wachten is om de macht hier over te nemen, met een zwaard in de hand ons huis binnen te dringen, onze vrouwen te verkrachten en onze zonen te onthoofden Maar deze sterke mythe wordt onbewust ook gevoed door misschien wel de helft van onze Vlaamse leraars, driekwart van onze journalisten, tachtig procent van onze ondernemers, en negentig procent van onze politici. De Arabier vervult voor ons het duistere demon-droom-archetype wat de Jood was voor de Duitser, de zwarte voor de Amerikaan, de communisten waren voor McCarthy. Wie drijft op haat heeft vlugger mensen achter zich dan wie drijft op Liefde en Eenheid.

Dus graag in het vervolg: nuanceren  die boel; soms is identificatie okay, soms niet. 


Stelling 2: ALLOCHTONE JONGEREN BEGAAN MEER STRAATCRIMINALITEIT

Vaak hét argument bij uitstek van de Vlaams Blokker aan de toog of achter de microfoon. In plaats van deze sociale realiteit te betwisten ('racistische politie', 'demagogie',...) of als irrelevant te bestempelen ('ge moogt ras of cultuur nooit als criminogene factor beschouwen', 'jamaar, Leysen is erger', 'eerst de Revolutie, en dan stopt dat wel',...), is het ter linkerzijde echt wel DRINGEND tijd om hier eens wat standpunten rond te formuleren. Ja, ik ben in mijn leven  ook al wat 'Arabische rotjochies' tegengekomen (een minderheid der Arabieren, tuurlijk), en heb tot mijn scha en schande al moeten ervaren dat cultuur voor hen wél een drijfveer is (zij minachten Belgen, hebben weinig respect voor Belgische meisjes, voelen zich helemaal niet 'fout' als ze een Belg een stomp geven of diens portefeuille afpakken) . Hanteren zij de islamcultuur? Bah neen, zij creëren, vaak doordat zij tussen wal en schip vallen (voor opa zijn ze geen echte marokkaan meer, voor meester zijn ze geen echte belg) een eigen peer group straatcultuur, die hen in staat stelt om alsnog een ' (negatieve) identiteit' op te bouwen. Een verhelderend begrip hierrond is 'relatieve deprivatie'. Deze tweede of derde generatie heeft het economisch véél gemakkelijker dan hun ouders toentertijds, maar in plaats van zich te spiegelen aan de vooruitgang tav hun ouders, spiegelen zij zich aan de hogere economische positie van hun autochtone leeftijdsgenoten. Ook zij willen Nike's en gsm's en ... En aangezien deze structureel racistische maatschappij hen weinig legale economische wegen heeft om dat economisch verschil te overbruggen, vervalt men al vlug in een escalatie van gratis drankjes pikken op een fuif (want vaak geen zakgeld), lichte afpersing, steaming, kleine diefstal, drugs dealen, enz.  Kortom, straatcriminaliteit (waarbij we ook niet mogen vergeten dat hier de intraraciale misdrijven groter zijn dan de interraciale). Mind you, heel wat marokkaanse jongeren nemen precies onze racistische argumentaties over op hun zelfbeeld, zij verworden soms tot stereotiepen. Echt waar!!!! De meeste straatcrimineeltjes hebben een uiterst negatief gekleurd zelfbeeld (gevoed door onze xenofobie), en handelen hier ook naar.
Tuurlijk is straatcriminaliteit maar 'peanuts' in vergelijking met de miljarden fraude van onze white collars, maar, dergelijke criminaliteit legt wel degelijk een ZEER zware domper op de leefbaarheid in verscheidene stadsbuurten. Vandaar: pak ook DIE ettertjes aan, en doe dat vanuit zoveel mogelijk begrip voor hun situatie, die ook cultureel gekleurd is, en dus ook op een aparte manier dient aangepakt te worden. 


Stelling 3: WEG MET HET INTEGRATIEMODEL!
Blommaert en Verschueren hebben hier (waarschijnlijk in het hierboven al geciteerde boek) een andere term voor in de plaats gezet. Aangezien de meeste welzijnswerkers onder 'integratie' deep down, maar al te vaak,  toch weer 'assimilatie' of 'onderwerping' bedoelen, is het misschien beter om een andere metafoor te gebruiken, zijnde het multiculturele SAMENLEVINGSMODEL, waarbij we ons enkel en alleen nog zorgen hoeven te maken over de omschrijving van DIE BASISWAARDEN die het fundament vormen van vreedzaam samenleven, waarbij ieders cultuur en gedachtengoed behouden blijft, maar waar enkele basisafspraken gedeeld worden (gij zult niet doden, uw vuilnis niet op straat smijten, na tien uur 's avonds een beetje stiller zijn, enz; kortom, onze belangrijkste strafwetten en gemeentereglementen). Wie toch vasthoudt aan het integratiemodel, die vervalt in discussies toch steeds opnieuw in uitspraken als die van Jeanine Leduc. Deze uitspraken waren eigenlijk niet racistisch, maar het logische gevolg van integratiedenken.

Heheh, dat moest er even uit
Bedankt voor het verhelderende debat, Han!

love and respect
steven aka pinkje