Oprecht bedankt voor de interessante reacties. Bijwijlen intellectueel verhelderend, genuanceerd, gedreven. 
Na herlezing besef ik ook wel dat ik nog niet genuanceerd genoeg ben geweest in het opstellen ervan, maar langs de andere kant: wie iets van kennispsychologie en taal op zich afweet, die weet dat ons menselijk brein nogal geneigd is mechanisch te redeneren, vanuit een minimum aantal variabelen. Ook ik bezondig mij daar nog veel te veel aan. Zeker als mijn razende conclusie-makende geest niet af en toe getemperd wordt door mijn kloekere onderbuik. 

De bedoeling van mijn artikel was veelzijdig, maar ik ben blij dat ik er toch in geslaagd ben enkele uiterst belangrijke nuances in ons 'progressief' denken mee naar de oppervlakte, het bewustzijn te trekken. Woorden scheppen realiteiten mee, willen of niet.

Uiteraard is dit nog maar een begin, maar ik ben toch al blij.

* Het is inderdaad belangrijk om te nuanceren in actiemiddelen, doelstellingen, strategieën. Eén discussie is al dan niet gebruik van geweld, maar op dit moment lijkt het mij belangrijker om te zien welke doelstellingen het Palestijnse geweld met zich meedragen (want, zoals in mijn eerste artikel al gezegd: er is bij bepaalde vormen van Palestijns verzet waarschijnlijk wel sprake van 'wettige zelfverdediging'). En daar merk ik toch wel wat verschillen tussen het strategisch neerschieten van bijv. israëlische soldaten in de bezettingsgebieden enerzijds, en het creëren van blinde terreur en angst anderzijds. Zij vertolken vaak ook twee verschillende oplossingen: samen met de joden, of alle joden weg uit palestina. 
Kijk gewoon naar de geschiedenis. Daar zul je constateren dat, waar er armoede en wapens zijn, je maar al te gauw vervalt tot het bestaan van enkele duistere privémilities, die al lang vergeten zijn achter welk nobel doel ze ooit stonden. War can be a way of living. En da's nie gezond, me dunkt. 
Ik kan hier refereren naar splinterfracties van Ira, Eta, Afrikaanse of Latijnsamerikaanse rebellenlegertjes, die op den duur iedere poging tot duurzame vrede sowieso de grond in boren, en precies een ultiem excuus van de onderdrukker gaan vormen tot verdere 'contra-terreur' op de al zo erg verdrukte bevolking. Een belangrijke toets is dan ook of die bevolking nog wel volop sympathie geeft voor die geweldexcessen.

* De voorstelling die verschillende mensen zich hier maken van 'geweldloos verzet' (bijv. de laatste vergelijkingen die christophe hier maakt: 'een sit-in, een streetparty, een vredesbarbecue, een petitie,... vul zelf maar in'), die gaan voorbij aan wat bijv. een Gandhi wel degelijk gepresteerd heeft bij de dekolonisatie van zijn land (met alle fouten vandien, absoluut).  Maar nogmaals: geweldloos verzet is één middel, helemaal niet gemakkelijk te organiseren, naast andere middelen die ik daarmee niet onmiddellijk wil  ridiculiseren.

* Wat ik nog te weinig tegenkom in de redeneringen, dat is de absolute angst die niet alleen de Palestijnen, maar ook een groot deel van de Joodse bevolking in haar macht heeft. Die factor angst, en de eis tot veiligheid van leven en woonst, is heel belangrijk binnen het discours van heel wat Joden, ook van de meer gematigden. Weet iemand nog hoe de bezette gebieden er (in '67 en '73) gekomen zijn, waarom Sharon zo'n hoge eisen wil stellen aan de Palestijnse autoriteiten, waarom zovele Palestijnen worden onderworpen aan mensonwaardige lichaamscontroles? Het is niet goed te keuren..... maar wel te begrijpen. We moeten de Joden trachten te begrijpen (niet te steunen), willen we ooit denken aan een vreedzamer toekomst voor allen. Het onmiddellijk afgeven van alle bezette gebieden, het vrijlaten van alle politieke en militaire gevangenen, het afschaffen van alle controles, zijn legitieme en rechtvaardige eisen..... maar worden pas werkelijkheid..... op het moment dat Israël nog maar weinig argumenten heeft om zich zo bedreigd te voelen, zo'n angst te hebben. Wat organisaties als Hamas willen, is net die angst bij de Joden nog meer opdrijven. Welke Jood zal, vanuit die angst voor zichzelf, zijn kinderen en zijn familie, zomaar al zijn wapens en militaire troeven uit handen geven? Please please please don't get me wrong. Ik tracht hier niks te vergoelijken. Enkel te begrijpen.

* Ik ben ook zeer bekommerd om het verdedigen van de Palestijnse zaak. Zoals de zaken er nu voorstaan, krijgt de gemiddelde VTM-kijker nogal wat gruwel over zich uitgestort. Hoe meer gruwel door de Palestijnen gepleegd, hoe meer Sharon zich kan permitteren om door te gaan met zijn eigen gruweldaden, zonder zware afkeuring van de rest van de wereld. Als de Palestijnen afzien van blind geweld, geven ze dan inderdaad hun laatste troef uit handen? Of maken ze het voor Israël op die manier véél moeilijker om nog hun nederzetttingen- politiek en militaire gruweldaden voort te zetten? Want dan krijgt israël misschien terug af te rekenen, niet alleen met een verminderde internationale steun, maar evenzeer met een terug groeiende Joodse vredesbeweging en interne oppositie. Laat de duiven weer vliegen! (duiven vliegen enkel als er niet overal kogels rondvliegen)

* Last but not least: Israël is bij verre de allersterktste militaire macht in de regio. De Arabische buurlanden zijn niet zo solidair met hun Palestijnse broeders als soms lijkt, en de Palestijnen zelf stellen militair niks voor. Het oproepen tot gewelddadig verzet bij de Palestijnen, hoe romantisch heldhaftig dit ook moge klinken, is misschien niet zo heel erg pragmatisch. Israël will beat the shit out of them.
Vergelijk het bijv. met de rol van verzetsgroepen als het Onafhankelijkheidsfront in de naweeën van WOII in België.  Hoe heldhaftig zij nu ook mogen lijken, pragmatisch-militair-strategisch blonken zij niet altijd uit. Zij waren idealistisch, heldhaftig, oprecht, integer. Maar voor iedere 'mof' die ze omlegden, werden vijf belgen geëxecuteerd. Bepaalde pragmatische groepen beperkten zich dan ook tot het saboteren van bepaalde transporten, het doorgeven van strategische informatie aan de geallieerden enz. Soms kan geweldloos verzet ook verdomd strategisch zijn. 

Mind you: bovenstaande argumenten zijn vooral vragen, en persoonlijke speculaties. Zij vertrekken vanuit de behoefte om de wereld te begrijpen, om ze te kunnen verbeteren,  en hierover te communiceren met andere zoekende zielen.
 
Wie de wereld enkel wil kennen via feiten, die zal geconfronteerd worden met de absolute relativiteit ervan, met de onmogelijkheid om op een sociaal-wetenschappelijke manier geheel achter dé waarheid te komen. Die 'waarheid', die kan m.i. af en toe niet zonder het 'onderbuikgevoel' (geest naast hart, yang naast ying, denken naast voelen). 
Ik pretendeer niet alles te weten over palestina, maar ik wil, met een mix van brede historische en culturele kennis, vergeleken met wat ik weet over de zaak Palestina, komen tot OPINIËRING. Feiten zonder opiniëring zijn een illusie (andersom ook natuurlijk). Da's voor mij ook een brokje journalistiek. Op mijn manier dan toch.


gegroet
let's free our slave mindz
(I know it can hurt)

steven aka pinkje