Eenheid in diversiteit-analyse Eurotop 
by Yo 7:05pm Tue Dec 18 '01  
 

De anti-globaliseringsbeweging (laat mij ze voor het gemak zo noemen - alhoewel ik hier akkoord ga met de analyse van Jan D., en mezelf dus liever een anders-globalist noem ) is duidelijk een beweging die nog in haar kinderschoenen staat. 
Een heleboel mensen, uit alle werelddelen hebben elkaar gevonden in hun ongenoegen ,hun angsten en hun kritiek op het neoliberale geweld dat de wereld momenteel treft. 
Het in vraag stellen van een economisch beleid dat ontsnapt aan de demokratische controle en dat essentiele zaken zoals energie, onderwijs, voeding, milieu en de mens zelf als koopwaar beschouwt en behandelt, en dat de hierboven genoemde zaken uit het publieke domein naar het private versast : dit beste jongens, meisjes, mannen en vrouwen, dit is wat ons bindt. 
Als 38-jarige heb ik lang moeten wachten (in '68 was ik 4)op een beweging die fel en massaal de gevestigde samenleving een spiegel voorhoudt en die de ambitie (en naar mijn persoonlijk aanvoelen ook de potentie) heeft om aan een andere, betere wereld te werken. Een wereld van solidariteit, rechtvaardigheid en respect voor mens en milieu. Wat ook opvalt aan deze beweging, is de enorme diversiteit : milieu-activisten, mensenrechtenactivisten, syndicalisten (in Genua massaal aanwezig - in Brussel ook, maar dan in een aparte manifestatie),landbouwersorganisaties, derde wereld-organisaties, politieke partijen ter linker-zijde, enz.. 
Die diversiteit is voor mij persoonlijk niet zo maar een detail : ik ben zelf nogal gesteld op de grondwettelijk vastgelegde vrijheden in het kapitalistische westen. 
Sinds kort is de anti-globaliseringsbeweging (wat een zuivere en anarchistische- niet gecentraliseerde of hiërarchisch georganiseerde - protestbeweging was)naar mijn aanvoelen, een tweede fase ingegaan. Momenteel probeert men tot een consensus te komen over een alternatief. We zijn tegen het neo-liberale beleid (ook als dat door een socialistische partij wordt uitgevoerd), maar waar zijn we voor. Welke weg willen we volgen en wat is het einddoel? 
Deze discussies zijn vollop aan de gang. In Porto Alegre ( het Wereld Sociaal Forum) hebben duizenden mensen van over de hele wereld hun meningen kunnen uiteenzetten en zijn ze met mekaar in discussie gegaan. Tot een consensus of een gemeenschappelijk programma zijn ze niet gekomen. Mischien lukt dit wel nooit, en mischien is dit zelfs niet zo erg, want behalve tegen het neo-liberalisme blijken de deelnemers ook tegen het eenheidsdenken of Het-Grote-Gelijk te zijn. 
Ik wil hier even vermelden dat ik mij baseer op het boek van Dirk Barrez, die samen met Han Soete naar Porte Alegre is gereisd. Het boek van Barrez stemt mij hoopvol. 
Toen kwam Brussel : de eerste maal na Genua en 11 september dat we met zijn allen de straat opgaan om luid ons ongenoegen kenbaar te maken aan de regeringsleiders. 
Ik stel het volgende vast : 1. Er waren drie betogingen : één voor de syndicalisten (voor de mensen van de pvda : het proletariaat), één georganiseerd door een overkoepelend comité D14 (bestaand uit klein-links, met een sterke inbreng van de pvda), en één voor de mensen die naar niemand willen luisteren (juist, u zegt het, de anarcho's). 
Drie betogingen, netjes verdeeld over drie dagen, van drie groeperingen die liever niet in mekaars betoging opstappen. 
2. De betoging van de vakbonden bracht het meeste volk op de been, verliep geheel vreedzaam, en kreeg enthousiaste reacties van zowel de deelnemers, Burgemeester Thielemans himself, als van de pers. 
De betoging van D14 kon rekenen op 20.000 enthousiaste deelnemers waaronder enkele tientallen die zich van dag hadden vergist en alvast begonnen met een aantal banken af te breken en hun frustaties uitleefden op een politie-commissariaat en de luxe-wagens van onze allochtone broeders. Resultaat in de media : wel... u hebt het zelf ook gezien. 
De anarchisten tenslotte : van een massa-beweging kan men hier niet spreken. Maar positief : kleurrijk, fun, dynamisch, creatief, en overwegend geweldloos (van de kant van de manifestanten wel te verstaan, en met uitzondering van dezelfde enkele tientallen van de dag ervoor) 
3. De syndicalisten zijn voor een ander( zeg maar gecorrigeerd) Europa. 
D14 was tegen Europa en net als Jan D. begrijp ik hier dus niets van ( is een anti-globalist dan toch een nationalist?).De kommunisten voerden hier de boventoon. 
De anarchisten waren gewoon zichzelf en protesteerden tegen de huidige gang van zaken, zonder daar één duidelijk alternatief tegenover te stellen. 
4. Op de site van Indymedia maakt iedereen ruzie met iedereen, en is de strijd om Het-Grote-Gelijk losgebarsten. 
EENHEID in DIVERSITEIT, beste vrienden, is een moeilijk te bereiken ideaal, maar onontbeerlijk als men een tegenmacht wil vormen tegen het mondiaal georganiseerde bedrijfsleven. 
Ook zal klein-links moeten begrijpen dat een gecentraliseerde sterke staat (in het bezit van alle produktie-middelen) met alle beslissingsmacht aan de top GEEN aanvaardbaar alternatief is voor de overgrote meerderheid. Een ver doorgedreven democratisering vanuit de basis : voor minder doen we het niet. 
Hoop doet leven, en hoop is ook wat de massa doet bewegen. 
 
 
What's in a name? 
by Yo 7:06pm Tue Dec 18 '01  
 

De anti-globaliseringsbeweging (laat mij ze voor het gemak zo noemen - alhoewel ik hier akkoord ga met de analyse van Jan D., en mezelf dus liever een anders-globalist noem ) is duidelijk een beweging die nog in haar kinderschoenen staat. 
Een heleboel mensen, uit alle werelddelen hebben elkaar gevonden in hun ongenoegen ,hun angsten en hun kritiek op het neoliberale geweld dat de wereld momenteel treft. 
Het in vraag stellen van een economisch beleid dat ontsnapt aan de demokratische controle en dat essentiele zaken zoals energie, onderwijs, voeding, milieu en de mens zelf als koopwaar beschouwt en behandelt, en dat de hierboven genoemde zaken uit het publieke domein naar het private versast : dit beste jongens, meisjes, mannen en vrouwen, dit is wat ons bindt. 
Als 38-jarige heb ik lang moeten wachten (in '68 was ik 4)op een beweging die fel en massaal de gevestigde samenleving een spiegel voorhoudt en die de ambitie (en naar mijn persoonlijk aanvoelen ook de potentie) heeft om aan een andere, betere wereld te werken. Een wereld van solidariteit, rechtvaardigheid en respect voor mens en milieu. Wat ook opvalt aan deze beweging, is de enorme diversiteit : milieu-activisten, mensenrechtenactivisten, syndicalisten (in Genua massaal aanwezig - in Brussel ook, maar dan in een aparte manifestatie),landbouwersorganisaties, derde wereld-organisaties, politieke partijen ter linker-zijde, enz.. 
Die diversiteit is voor mij persoonlijk niet zo maar een detail : ik ben zelf nogal gesteld op de grondwettelijk vastgelegde vrijheden in het kapitalistische westen. 
Sinds kort is de anti-globaliseringsbeweging (wat een zuivere en anarchistische- niet gecentraliseerde of hiërarchisch georganiseerde - protestbeweging was)naar mijn aanvoelen, een tweede fase ingegaan. Momenteel probeert men tot een consensus te komen over een alternatief. We zijn tegen het neo-liberale beleid (ook als dat door een socialistische partij wordt uitgevoerd), maar waar zijn we voor. Welke weg willen we volgen en wat is het einddoel? 
Deze discussies zijn vollop aan de gang. In Porto Alegre ( het Wereld Sociaal Forum) hebben duizenden mensen van over de hele wereld hun meningen kunnen uiteenzetten en zijn ze met mekaar in discussie gegaan. Tot een consensus of een gemeenschappelijk programma zijn ze niet gekomen. Mischien lukt dit wel nooit, en mischien is dit zelfs niet zo erg, want behalve tegen het neo-liberalisme blijken de deelnemers ook tegen het eenheidsdenken of Het-Grote-Gelijk te zijn. 
Ik wil hier even vermelden dat ik mij baseer op het boek van Dirk Barrez, die samen met Han Soete naar Porte Alegre is gereisd. Het boek van Barrez stemt mij hoopvol. 
Toen kwam Brussel : de eerste maal na Genua en 11 september dat we met zijn allen de straat opgaan om luid ons ongenoegen kenbaar te maken aan de regeringsleiders. 
Ik stel het volgende vast : 1. Er waren drie betogingen : één voor de syndicalisten (voor de mensen van de pvda : het proletariaat), één georganiseerd door een overkoepelend comité D14 (bestaand uit klein-links, met een sterke inbreng van de pvda), en één voor de mensen die naar niemand willen luisteren (juist, u zegt het, de anarcho's). 
Drie betogingen, netjes verdeeld over drie dagen, van drie groeperingen die liever niet in mekaars betoging opstappen. 
2. De betoging van de vakbonden bracht het meeste volk op de been, verliep geheel vreedzaam, en kreeg enthousiaste reacties van zowel de deelnemers, Burgemeester Thielemans himself, als van de pers. 
De betoging van D14 kon rekenen op 20.000 enthousiaste deelnemers waaronder enkele tientallen die zich van dag hadden vergist en alvast begonnen met een aantal banken af te breken en hun frustaties uitleefden op een politie-commissariaat en de luxe-wagens van onze allochtone broeders. Resultaat in de media : wel... u hebt het zelf ook gezien. 
De anarchisten tenslotte : van een massa-beweging kan men hier niet spreken. Maar positief : kleurrijk, fun, dynamisch, creatief, en overwegend geweldloos (van de kant van de manifestanten wel te verstaan, en met uitzondering van dezelfde enkele tientallen van de dag ervoor) 
3. De syndicalisten zijn voor een ander( zeg maar gecorrigeerd) Europa. 
D14 was tegen Europa en net als Jan D. begrijp ik hier dus niets van ( is een anti-globalist dan toch een nationalist?).De kommunisten voerden hier de boventoon. 
De anarchisten waren gewoon zichzelf en protesteerden tegen de huidige gang van zaken, zonder daar één duidelijk alternatief tegenover te stellen. 
4. Op de site van Indymedia maakt iedereen ruzie met iedereen, en is de strijd om Het-Grote-Gelijk losgebarsten. 
EENHEID in DIVERSITEIT, beste vrienden, is een moeilijk te bereiken ideaal, maar onontbeerlijk als men een tegenmacht wil vormen tegen het mondiaal georganiseerde bedrijfsleven. 
Ook zal klein-links moeten begrijpen dat een gecentraliseerde sterke staat (in het bezit van alle produktie-middelen) met alle beslissingsmacht aan de top GEEN aanvaardbaar alternatief is voor de overgrote meerderheid. Een ver doorgedreven democratisering vanuit de basis : voor minder doen we het niet. 
Hoop doet leven, en hoop is ook wat de massa doet bewegen.