Enkele feiten op een rijtje, die de zaken wat duidelijker kunnen maken.
In het voorjaar ging een grote delegatie vredesinspecteurs naar Irak. Sinds maanden organiseren zij samen met andere organisaties manifestaties aan de beurs, tegen een mogelijke oorlog in Irak en voor de bevrijding van Palestina.
De laatste maanden hebben de grote ngo’s alsook de vredesbeweging en derdewereldbeweging praktisch niets ondernomen tegen een zeer reële dreiging van de oorlog tegen Irak, en wellicht de volgende oorlogen. Dit is ook zelfkritiek, CvS (Christenen voor het Socialisme, waar ik zelf lid van ben) heeft ook niets ondernomen op dat vlak. Het enige was de werkatelier op het BSF, maar dat was informerend en niet mobiliserend. We hadden in de zomer moeten werken aan een sterk platform, zoals in de andere landen.
In andere landen waren er inderdaad grote demonstraties, op duidelijke linkse, anti-imperialistische platforms. Zo bijvoorbeeld in Italië, Londen, Spanje. In België was dat niet gepland, er was geen grote animo om vóór het uitbreken van de oorlog iets te organiseren. Er werd wel een platformtekst opgesteld op initiatief van 11.11.11. Er was geen sprake van om een betoging op kortere termijn te organiseren. Het opstellen van de tekst gebeurde in zeer gesloten formatie, deelorganisaties (zoals CvS) en groepen als AIB, SOS Irak werden doelbewust uitgesloten uit de gesprekken. Dat is onaanvaardbaar. Over de inhoud van de tekst kan ook veel gezegd worden, maar hij is in elk geval onverteerbaar voor de migrantengroepen die rond de oorlog werken. Kunnen wij deze groep buiten beschouwing laten als het over deze kwesties gaat? Waar zijn we dan mee bezig? Ik vind dit ondenkbaar. 
 
Enkele vredesinspecteurs namen het initiatief om een betoging te organiseren, op basis van hun platform ‘Stop United States of Aggression’, op 10 november. Er werd gekozen om zo snel mogelijk, dus vóór een mogelijke start van de oorlog een betoging te hebben. (Het weekend van 11 november leek haalbaar. Voor de 10de werd geopteerd omdat de 11de bijna zeker niet zal worden toegelaten. De 10de zelf is voor de vrijwilligers van 11.11.11 geen probleem omdat in het verleden de verkoop de zondagmiddag wordt afgesloten. Indien dit niet het geval is, dan hebben we hier hoe dan ook te doen met een verlengd weekend, en op zondagnammidag wordt er meestal niet verkocht.) Er werd een initiatiefcomité opgericht met prominenten. Dat gebeurde tijdens het weekend van 5-6 oktober. Merkwaardig genoeg beslissen de grote NGO’s en andere groepen om op basis van hun platform de dag nadien (!) plots wel een betoging te organiseren, en wel een week later, op 17 november. Zij wisten van het initiatief van 10 november, maar nemen geen contact op. Daar zit dus een doelbewuste strategie achter. 

Het is geen goede zaak dat er twee betogingen zijn. Maar het is ook geen drama. Een grote betoging, met een onwaarschijnlijk plat platform, en waar niet sterk voor zal gemobiliseerd worden (het 11.11.11 weekend is pas achter de rug, Bomspotting ook, er is sowieso weinig animo) is een nog slechtere zaak, want dat maakt de vredesbeweging uiteindelijk vleugellam. De lijn van het platform is: inspecties ja, oorlog nee. Dat is ook de boodschap van Verhofstadt bij zijn begroting. Als de regering daarmee akkoord waarom daar dan voor op straat komen? Tenzij om de regeringspartijen een steuntje te geven. Ik bedank daarvoor. Men gaat er bovendien van uit dat op 17/11 veel volk zal zijn. Dat valt meer dan te bezien. Op 14/12 werd in vergelijkbare omstandigheden ook opgeroepen op basis van een eigen (zwak) platform door de grote NGO’s. Er was daar bedroevend weinig volk uit hun geledingen. Ik zie niet in waarom het nu anders zou zijn.

In andere landen is gebleken dat grote groepen kunnen gemobiliseerd worden, op sterke platforms. Dat kan bij ons ook, maar dat zal niet zonder strijd gebeuren. In tegenstelling tot andere landen hebben de grote NGO’s en de vakbondstop in België een zeer sterke greep op het maatschappelijk middenveld. Deze situatie wordt nog versterkt door het feit dat op dit moment zowel de sociaal-democraten en de groenen (die uit de vredesbeweging komen) in de regering zitten. In België moeten we dus niet alleen strijd voeren tegen de agressie van de VS maar ook tegen de monopolies van het maatschappelijk middenveld. Dat is geen gemakkelijke of leuke strijd, maar hij is wel noodzakelijk. We moeten daarbij beseffen dat het hier niet alleen over één betogingetje gaat. We staan aan de vooravond van een langdurige agressie. Daartegen moet op lange termijn en op basis van een sterk platform worden gewerkt.

We moeten streven naar zoveel mogelijk eenheid. Maar wel eenheid van onderuit. Die van bovenaf zal ons niet veel verder brengen. Dat heeft niets met sectarisme te maken, maar wel met de vrij particuliere situatie van het middenveld in België. Die eenheid zal een werk van lange adem zijn. Het initiatief van 10 november heeft in elk geval al de discussie op gang gebracht. Tot op heden was die er zelfs niet, omdat men angstvallig alle ‘ambetanteriken’ uitsloot. We moeten streven naar één betoging, maar dan vanuit gelijkwaardigheid. Dat wil zeggen dat er twee platforms zijn (één zie ik voorlopig niet haalbaar) en dat beiden hun sprekers leveren voor de slottoespraken. Ik ben daar in elk geval voorstander van. Op termijn zouden we moeten streven naar een gemeenschappelijk platform, dat minstens vertrekt van het zelfbeschikkingsrecht van verdrukte naties. Dat is een absoluut minimum. Er is dus nog veel werk aan de winkel.