Een socialistisch alternatief voor oorlog en onderdrukking

De bloedige oorlog van Sharon bij de herbezetting van de Westelijke Jordaanoever en de Gaza-strook hebben iedere hoop voor het "vredesproces" in het Midden Oosten teniet gedaan. Velen vragen zich af als er een blijvende oplossing mogelijk is voor het vraagstuk Israel/Palestina. 

Socialisten denken dat er een alternatief bestaat voor oorlog en nationale onderdrukking, maar dat dit enkel mogelijk is op basis van een gezamenlijke strijd van de arbeidersklasse in heel de regio tegen het kapitalisme en imperialisme. 

De huidige staat Israel werd gecreëerd in 1948 toen de Joden de nazistische holocaust en de vervolgingen ontvluchtten om zich te vestigen in een nieuw 'thuisland' in gebieden die tot dan Palestijns waar. De rechtse zionistische leiders waren verantwoordelijk voor de deportatie van honderdduizenden Palestijnen en gebruikten daarbij brutale paramilitaire methoden en 'terrorisme'. 

Aanvankelijk waren socialisten tegenstander van de vorming van een Israelische staat, waarbij erop werd gewezen dat een dergelijke staat zich enkel kon vormen door de onderdrukking van andere volkeren. Zoals Leon Trotsky al naar voor bracht, zou het bovendien leiden tot een gevaarlijke situatie voor de Israelische Joden zelf. De Israelische heersende klasse beloofde een "land van honing en melk", maar bezorgde de Israeli's decennia van crisis en oorlog. De voorbije jaren kwam daar nog een sterke economische achteruitgang bij. 

Eén van de belangrijkste redenen waarom Israel erin geslaagd is om te overleven, is de enorme economische en militaire steun van het VS-imperialisme dat Israel beschouwt als een cruciale bondgenoot in de strategisch belangrijke regio. 

Socialisten komen op tegen het imperialisme in de regio en voor het recht op zelfbeschikking van de Palestijnen. Hoe kunnen we deze eisen realisren? 

Eén staat of twee?

We denken dat het verkeerd is om op te roepen voor de vervanging van de Israelische staat door een "Palestijnse lekenstaat met rechten voor de Israelische Joden", zoals het vroeger naar voor gebracht werd door de PLO-leiding en jammer genoeg vandaag nog steeds door veel linkse activisten. 

De decennia-lange ontwikkeling van een nationaal bewustzijn onder de Joodse bevolking in Israel is een concreet gegeven waarmee rekening moet gehouden worden. Onder het kapitalisme zou de Israelische bevolking, met de steun van de enorme troepenmacht in Israel, tot het bittere einde vechten om te verhinderen dat hun 'thuisland' zou verdwijnen. Israelische Joden vrezen dat ze slechts een kleine minderheid zouden zijn in een Palestijnse staat en dat ze zouden onderdrukt worden. 

Anderzijds wordt het idee dat de reeds lange tijd lijdende Palestijnse bevolking een minderheidsstatus zou aanvaarden in een 'democratisch Israel' evenzeer verworpen. In een situatie dat een zogenaamde "onafhankelijke" Palestijnse Autoriteit een toename van de armoede en uitbuiting heeft gebracht, vragen velen zich af wat hun kans op rechtvaardigheid en gelijkheid zou zijn als ze slechts als minderheid in een kapitalistisch Israel zouden leven. 

Een socialistische confederatie van het Midden Oosten 

Socialisten komen daarom op voor een onafhankelijk socialistisch Palestina en een socialistisch Israel als deel van een vrijwillige confederatie in de regio. 

Dit is geen abstracte positie, maar de enige praktische oplossing die overeenkomt met de concrete condities en het bewustzijn van de Palestijnen en de Israelische Joden. Op dit ogenblik steunt een meerderheid van de bevolking van de Westelijke Jordaanoever en de Gaza het idee van een onafhankelijke Palestijnse staat. 

Maar op basis van het kapitalisme zal de doelstelling van een echt onafhankelijk Palestina nooit bereikt worden. De korte periode van de werking van de Palestijnse Autoriteit heeft dit aangetoond. De Israelische heersende klasse en het VS-imperialisme willen niet dat er een echt onafhankelijke Palestijnse staat komt. Ze vrezen immers dat dit zou leiden tot een radicalisatie in heel het Midden Oosten. 

De corrupte en despotische heersende elites in de Arabische landen, ondanks hun zogenaamde steun voor de Palestijnse rechten, vrezen eveneens de oprichting van een onafhankelijk Palestina en zien een dergelijk initiatief als het begin van het einde van hun heerschappij. 

De strijd voor een socialistische Palestijnse staat en een socialistisch Israel laat socialisten toe om het gehoor te winnen van zowel Israelische als Palestijnse arbeiders en om te bouwen aan eenheid van de onderdrukten in de regio. Deze eis wijst ook op de realiteit dat er onder het kapitalisme geen oplossing mogelijk is en legt nadruk op de conclusie dat arbeiders en jongeren moeten bouwen aan een alternatief voor de kapitalistische partijen. 

Op basis van de opbouw van het socialisme, een samenleving gebaseerd op de behoeftes en niet op winst, zouden de Israelische en Palestijnse arbeiders op een democratische wijze het karakter en de grenzen van een toekomstige maatschappij kunnen bepalen. De meest gevoelige onderwerpen, zoals de vluchtelingen, water- en landrechten, de status van Jeruzalem,... zouden op deze wijze kunnen opgelost worden. 

De rijkdom zou, als onderdeel van de geplande economie, gecontroleerd worden door de werkende bevolking. Een socialistische federatie zou het vrij verkeer van personen garanderen. Een sterke stijging van de levensstandaard, met inbegrip van een massaal programma voor de bouw van woningen, zou de discussie over het recht van Palestijnse vluchtelingen om terug te keren een ander karakter geven. Jeruzalem, vandaag een stad waarover heel veel discussie is, zou wellicht kunnen omgevormd worden tot een "gedeelde hoofdstad". 

Enkel zo'n programma, gebaseerd op de dagelijkse strijd rond economische en klasse-belangen, kan een weg vooruit aanbieden, weg van de huidige periode van oorlogen en haat. 

Nial Mulholland