19 oktober 2001 was mijn start van ongeveer een jaar deelname aan Indymedia. Daarmee wilde ik mijn steen bijdragen aan iets dat naar mijn geloof nog steeds ons belangrijkste gevecht is: het recht op eerlijke, genuanceerde informatie voor iedereen.

Die informatie, en daar geloof ik ondanks alles nog steeds heilig in, komt niet voort uit een blinde weergave van de feiten. Indymedia heeft het naar mijn oordeel bij het juiste eind dat informatie niet waardenvrij kan zijn, dat elke journalist zijn eigen mening neerschrijft in de selectie van zijn nieuws. Correcte informatie vraagt volgens mij de confrontatie tussen alle individuele feiten en gedachten. Zoals het boek geschiedenis van uit de humaniora: naarmate je ouder wordt, ontdek je nuances in de geschiedenis die steeds andere lichten werpen op de feiten. Wat ooit vanzelfsprekend lijkt, wordt nu zeer twijfelachtig. Alles wordt twijfelachtiger naarmate je meer te weten komt, zoals het oude adagium ‘hoe meer je weet, hoe meer je weet dat je niks weet’. 

Correcte informatie is een onschatbaar iets. Het is zo moeilijk te bereiken, dat de zoektocht ernaar je ganse leven kan innemen. 

Maar ondertussen draait de wereld voort op zijn steeds snellere tempo, en nu worden we geconfronteerd met een media die het in mijn ogen ook niet weet. Toch worden journalisten betaald om neer te schrijven wat waar is. Wat in de krant staat, wordt als juist aangenomen. Gebrek aan tijd en ruimte om alles te duiden maakt dat we meer dan ooit een versnipperd beeld krijgen van de werkelijkheid. 3000 dode Amerikanen worden belangrijker dan 30000 dode kinderen per dag en domineren meer dan een jaar het nieuws. De duiding gaat verloren onderweg. 

Omdat ik geloof dat het nodig is dat een onafhankelijk mediakanaal zélf op zoek gaat naar de missing links in de nieuwsgaring, ben ik tot Indymedia toegetreden. Het doel is van levensbelang. Immers: op basis van verkeerde info kan je nooit juiste oordelen nemen. Veel alledaags racisme (zie de vele artikels van de laatste dagen hierover) is afkomstig van een dergelijke verkeerde interpretatie van de feiten.

Maar goede journalisten studeren jaren om hun job te begrijpen en werken dan een heel leven elke dag lang om ook maar een beetje te vatten wat ze doen. Ik vind het verkeerd dat wij onderweg ergens de arrogantie hebben opgepikt dat wij het, als amateurs, allemaal beter weten, dat wij zo maar eventjes achter ons scherm kunnen kruipen en alles correct weergeven waar de grootste wijzen doodgaan zonder het te weten.

Indymedia wil naar eigen zeggen de ‘verdrukten bijstaan’. Dat doet het door middel van actieverslagen enzoverder. Heel duidelijk zie je de polarisatie ‘wij tegen hen’, de goeie tegen de slechten. Ook al zie je duidelijk dat meer dan 99% van de mensen het goed meent met de medemens, toch keert de site maar al te vaak de feiten om, en wordt het een kleine minderheid die de plicht heeft om de rest van de wereld te overtuigen dat ze het verkeerd hebben.

Indymedia had ook nog een andere piste kunnen inslaan. We hadden ook in alle nederigheid naar de algemene media kunnen stappen en hen zeggen dat wij hen zouden helpen in iets wat voor hen ook steeds moeilijker wordt: de waarheid blootleggen. Honderden media-activisten die zonder beloning de stenen omdraaien en een correcter beeld op de wereld verkondigen. Zoals Subcommandante Marcos het vraagt, de geschiedenis herontdekken en bekend maken.

Dit zou geen ‘wereldrevolutie’ teweegbrengen. Maar het zou wel mensen bevrijden, hen sterken, hen vertellen dat zij het recht hebben om de waarheid te zoeken in plaats van het klakkeloos over te nemen van Bush of Sharon. ‘Don’t hate the media – be the media’.

Ik ben met mijn gezicht keihard tegen de muur gewandeld wat betreft mijn zoektocht eerlijkheid van informatie op Indymedia. Enkelen op deze site vinden het de eerste bedoeling om propaganda te verspreiden, dat zeiden ze letterlijk, om zo mensen tot actie aan te zetten. De ‘tegenpartij’ deed het, dus waarom zij niet?

In het verloop van een jaar tijd heb ik gezien dat deze filosofie een ongelooflijke verschraling van de inhoud van de site teweegbracht. Om informatie juist te beoordelen, moet je het volgens mij van alle kanten integer bekijken. Vanuit de ogen van een migrant, een anarchist, een communist, een nationalist, een realist,… Schrappen wat de confrontatie niet overleeft, en je hebt iets waarmee je kan werken. Je groeit er trouwens zelf ook door.

Een eeuwige botsing tussen propaganda en waarheid heeft de site verschraalt omdat steeds meer mensen die mijn filosofie aanhingen, lang voor mij Indymedia gedag hebben gezegd. Geen mensen uit een zelfde ‘partij’ als mij, ik ben geen lid van welke partij dan ook. Nee, iedereen met andere visies, waarvan ik via deze site contact heb gelegd en van wie ik veel geleerd heb. Voor de anciens, een lijstje vrienden in persoon of in gedachten die ik amper nog de revue zie passeren, ook al gaven ze vaak schitterende nieuwe denkpistes aan: Tuc, Pinkje, Gunther Lippens, Jan Dumolyn, JPE, Pim, Stijn Oosterlinck, Herman Luycks. Een anarchist, een ecologist, een homoseksuele activist, een KP’er, een onafhankelijke zoeker naar de waarheid in de volste zin van het woord, een jonge activist met een eigen mening, een Attac’er, een ABBV’er. Allemaal onschatbaar voor hun individuele meningen, die de site tot een pareltje maakten soms.

Ze zijn weg of bijna, en ik volg. 

Toen ik begon met Indymedia, hoopte ik dat we er linkse nationalisten bij konden krijgen, NGO’ers, niet politieke maar goedmenende mensen ook. Wat we nu hebben gaat de andere richting uit.

Indymedia profileert zich als de spreekbuis van het Vlaamse activisme, en ja, het had het ooit kunnen worden, indien men had vastgehouden aan respect voor andere meningen als onmisbaar in het besef dat de eigen mening onvolledig en dus verkeerd is. Vandaag blijft de profilering, maar zijn er ontelbare andersglobalisten die zich niet meer herkennen in de site. Hun stem is niet gehoord.

WAAROM DEZE TEKST?

Op 30 december ontdekte ik het artikel dat me aanzette tot deze tekst, een schrijven van een AEL’er aan het antiglobalisme. Van een organisatie die zich ziet als de spreekbuis van alle moslims tot een collectief dat zich ziet als de spreekbuis van de Vlaamse andersglobalisten, waar ze beiden in feite slechts kleine maar belangrijke nisjes van uitmaken.

Het onderwerp: een mogelijke alliantie om het boze Empire omver te werken, met welke middelen dan ook. Lees het na, het zegt zelfs dat je, als je wordt aangevallen, gewoon kan terugslaan en dan pas nadenken. En dat je, als de aanval brutaal is, zelf even brutaal mag terugslaan.

Ik was gechockeerd door de woorden, maar nog meer door het gebrek aan negatieve reacties dat deze woorden kregen, gericht als OPEN BRIEF AAN DE ANDERSGLOBALISTEN, dus aan ons allemaal. 

Voor mij is het oorlogsstokerij. Als ik het lees, waan ik me niet in dit land waar het al bij al vrij goed leven is, maar in een oorlogszone als Belfast of Grozny. Ik voel me geen man die zich inzet om iets te proberen opbouwen dat de moeite waard is voor de toekomst, maar iemand die wordt opgeroepen om zonder na te denken de wapens te richten op iemand die ik niet ken.

Racisme, daar gaat het artikel over. Maar wat is racisme? Voor mij gaat het niet over kleur, maar over de essentie van wat hierboven staat: op basis van vooroordelen anderen ophemelen of afschrijven. Het is het zwart en wit afschilderen van onze wereld in goeden en slechten, alle gewone mensen vergetend. Elke Amerikaan wordt een imperialist, elke inwoner van Palestina een nobele verzetsheld. Dit is niet de waarheid en zal dat nooit zijn. Eerder is het levensgevaarlijk om deze woorden neer te schrijven, en nog gevaarlijker ze te geloven.

Mensen, aub, een beetje voorzichtigheid in het oordelen! Wij zijn God of Allah niet. Wij zijn kleine mensjes die het ook niet allemaal weten. Dit is onze wereld, en we kunnen hem scheppen zoals we dat willen, als we met genoeg volk resoluut voor een filosofie gaan. Als die filosofie gevaarlijk is, leid je velen naar een gevaarlijke toekomst. Is die intolerant, dan maak je de toekomst intoleranter. 

Wat we hier doen heeft zijn implicaties. Volgens mij zijn de gevolgen van onze woorden veel kleiner dan we zelf zouden willen, maar de gevolgen zijn er. Ik zie het niet gebeuren dat Indymedia zal beslissen of AEL een lid wordt van het andersglobalisme of niet. Ik zie het wel gebeuren dat enkele kortzichtige journalisten in kranten blokletteren dat een groepering die door vele Vlamingen wordt bezien als intolerant tegenover bijvoorbeeld homoseksuelen, lid wordt van een groepering die door veel Vlamingen wordt bezien als een duistere groep vandalisten. Pas dus op met het ‘vertegenwoordigen’ van zovelen wiens stem niét wordt gehoord. Misschien denken ze er wel anders over na. Dat maakt hen niet per sé tot tegenstanders.

Wat nu? Persoonlijk heb ik deze vele kostbare uren energie niet in het andersglobalisme gestoken, in een poging correctere beeldvorming te verkrijgen en nieuw denkvoer, om nu te zien dat het risico bestaat dat we ofwel in sociale fora alle nuances blijft herkauwen, ofwel een groep die aanzet tot haat en propaganda spuwt. Er is veel ruimte tussen! Originaliteit in acties gebaseerd op ijzersterke principes als geweldloosheid heeft al meer goeds bereikt dan we ooit met oorlogsstokerij zullen kunnen verkrijgen.

Denk na over de gevolgen van wat je neerschrijft in de bewering dat je meer mensen dan slechts jezelf vertegenwoordigt. Niemand vertegenwoordigt mij. Oordeel dus niet over mij en geef anderen ook geen stof om me verkeerd te beoordelen. Dit is een vrij mediakanaal, gebruik het met respect voor elkaar en voor de wereld. Andersglobalisme moet bouwen, niet afbreken.