Een aantal van de acht praktische puntjes die Jan voorstelt, vind ik prima, vooral dan de eerste drie en de laatste twee. De andere puntjes zijn wat met elkaar verweven. De mens die over maatschappelijke thema's schrijft is en blijft een zelf-observerend wezen, dus het nastreven van "objectiviteit" is een niet zo gemakkelijke zaak. Wat je zeker wel kan doen, is de "objectieve feiten" van de interpretaties scheiden, maar dan zit je nog met het probleem dat je **noodzakerlijkerwijs** een keuze moet maken uit "feiten". Je kan de volledige werkelijkheid (ook al neem je alleen "de politiek" als jouw doelterrein) (alle feiten die je zou kunnen ontdekken, samen alle verbanden) nooit volledig beschrijven. Steeds moet je een keuze maken uit een veel te grote hoop feitenmateriaal. Tenzij we allemaal elke dag een krant met 345.987 pagina's gaan kopen natuurlijk, en die ook uitlezen. Iedereen heeft verschillende kriteria om een selectie te maken, en die hangen af van je waarden, van welke zaken je belangrijk vindt. 

Informatieverschraling en macht hangen ook nauw samen. Centraal-georganiseerde feitenverzameling en -interpretatie leidt spontaan naar een vorm van inteelt, waarbij gedeelten van de maatschappij die het meeste macht hebben, het monopolie op de waarheid, en ook op de feitenselectie en -interpretatie hebben. Commentaren en analyses zijn niet meer dynamisch, hoogstens bevestigingen van wat organen met nog meer macht opdringen. "Afwijkende" of alternatieve visies worden onderdrukt nog voor ze de kans krijgen om zelf spontaan aan de basis verspreid te raken. Het eenheidsworst-gehalte dat momenteel in de westerse pers erg hoog ligt, is daar een voorbeeld van. Andere talrijke gelijkaardige voorbeelden van andere centraal-georganiseerde informatieverwerking en -aanbieding zijn vindbaar. In die zin ben ik ook erg blij dat Jan er een praktisch puntje van maakte de mensen aan te sporen om voortdurend autoriteit van "leiders", partijen en andere samenklittingen van betweters in vraag te stellen.

Soms stel je vast dat een aantal mensen die in dezelfde centralistische organisatie actief zijn, heel uniforme analyses over een bepaald politiek thema aanbrengen. Dat kan soms heel ver gaan, tot in een aantal details over het thema toe. Het volstaat voor hen op regelmatige tijdstippen de partijkrant of het informatieverstrekkend medium te raadplegen om binnen nauwe krijtlijnen "een eigen analyse" te posten. Heel weinig variatie is merkbaar, vaak te wijten aan het feit dat als je te veel afwijkt van de opgelegde analyse, je je positie in de centrale organisatie in het gedrang brengt. Op zich is er niets fout met het feit dat vele mensen dezelfde mening hebben, het kan zelfs een teken zijn dat ze heel dicht bij "de waarheid" zitten over dat bepaald thema. Een deel van journalistieke kritiek bestaat echter om na te gaan hoe die persoon aan zijn of haar informatie is geraakt. (Jans eerste puntje) Een vaststelling die je dan vaak maakt, is dat die persoon die bepaalde informatie verspreidt, omdat dat haar of zijn positie in een piramidestructuur verstevigt of verbetert. De "consensus" die schijnbaar aanwezig is, is dan slechts een oppervlakteverschijnsel van machtstegenstellingen. De geslotenheid van dergelijke manieren van informatiegaring zijn statisch, staan uitsluitend open voor zelfbevestigende kritiek en kweken bij de informatieverstrekkers een cultuur van volgzaamheid en imitatie aan. Enkel journalisten die volledig vrij zijn, niet gebonden aan machtsposities, kunnen in aanmerking komen om met open geest de feiten te benaderen. En enkel een collectieve interactie van dergelijke journalisten in al hun verscheidenheden, kan op mijn waardering rekenen. 

Ook in die zin vind ik de bemerking van JPE ivm een hoge toegankelijkheid erg waardevol, niettegenstaande Jans posting nergens a priori inhoudt dat er een extra drempel zou worden gelegd. Dat zou wel gebeuren als er bovenaan elk postings-formulier een aantal regels zouden worden aangeboden die een groot aantal mensen die waardevolle dingen te zeggen hebben, zou afschrikken. En dat zou jammer zijn, want heel vaak zijn een aantal comments die maar twee zinnen lang zijn, afkomstig van mensen die op een actie waren, veel waardevoller en brengen ze veel meer bij dan sommige artikels met tien paragrafen die weinig meer zijn dan een afstandelijke pogingen om vanuit-de-zetel de meest objectieve persoon uit te hangen. In die zin vind ik de manier waarom Indymedia op dit moment werkt, gewoonweg prima. Het is de verantwoordelijkheid van diegenen die publiceren om zorg te besteden aan hetgeen men schrijft, maar het is evengoed de verantwoordelijkheid van de lezer om corrigerende, aanvullende, bevestigende commentaren te schrijven. Het is dan ook niet erg nuttig om steeds een "meester, hij doet mij" te slaken en al de verantwoordelijkheid over de artikels bij de Indymedia-board te leggen. Wees zelf creatief, en als je vindt dat jouw visie te weinig aan bod komt, schrijf er dan zelf gewoon iets over.

De nieuwsgaring en feitenverzameling zoals die hier gebeurt, gebeurt tot nu toe op zelf-organiserende manier. Dat betekent dat er af en toe ook "foute" of "ongenuanceerde" (afhankelijk van je standpunt) meningen aan bod komen. Maar net het feit dat iedereen ook kan interageren met elk bericht, zorgt ervoor dat discussies pas echt interessant en diepgaand gevoerd kunnen worden. Door die interacties evolueert een enkele posting tot een geheel van posting en comments met verschillende invalshoeken en visies. We moeten ook niet de illusie hebben dat alles wat gepubliceerd wordt, onmiddellijk van bij de eerste zet foutloos en perfect is. Zo werkt de wereld niet, zo zit ook ik niet ineen, en zeker niet bijvoorbeeld de kranten van vandaag de dag, die een centrale organisatie kennen. 

Om mijn standpunt nog eens duidelijk naar voren te brengen : een "eindredactie" is niet nodig, niet nuttig en informatiebeperkend. We zijn allemaal tegelijkertijd journalist, redacteur, eindredacteur én lezersbriefschrijver. Iedereen moet voor zich zelf bepalen wat nu de acht praktische puntjes zijn die moeten toegepast worden, en in overleg en open discussievorm met anderen die ook permanent in vraag stellen. Dat betekent niet dat er geen criteria zijn die intussen op de Indymedia-sites al gemeengoed zijn geworden, zonder dat daarvoor de tussenkomst van een organisator van "de juiste lijn" nodig was.