Bijna had ik deze reactie begonnen met: “inderdaad, KarelM” maar de waarheid is genuanceerder. Vooreerst lijk je er een zeker plezier in te scheppen dat ik werkloos ben, dat ik uitkeringen trek en DUS een van de profiteurs van dit kapitalistisch systeem. Daarmee lijkt het recht om kritiek te uiten met enkele woorden van tafel geveegd. En je confronteert me ermee dat ik de last wèl op andermans schouders afschuif.

Ik leef NIET op de kosten van de volksverlakkers, maar op kosten van de werkende mens. ZIJ zijn het die de lasten dragen, en ik BEN deel van de samenleving van zij die werken, moeten knokken om rond te geraken. En ik BEN een van de velen die uitgesloten werden door het kapitalisme dat ongebreidelde economische groei als enige mogelijke weg ziet. Het zijn vele werkende mensen, met en zonder kinderen, met en zonder auto, werklozen, anarchisten, gelovigen, humanisten, spirituelen, mensen vóór én àchter den toog, mensen zonder én mét geld die me de kracht hebben gegeven om mijn ideëen verder uit te werken, en me de kans hebben gegeven mijn gedachten bij hen te toetsen. Dat zij die me slechts oppervlakkig kenden me eerder zagen als profiteur is iets dat ik er op de koop toe heb moeten bijnemen. Natuurlijk is dat onaangenaam, maar van één ding was ik alvast overtuigd: meer van hetzelfde vernietigend leven om te werken om slechts de rijken rijker te maken en ‘de rest’ steeds armer en ongelukkiger kon geen uitweg meer bieden. Ik ben er dan ook niet beschaamd om te stellen dat ik inderdaad heb kunnen leven op de kosten van de andere werkers, niet om op mijn gemak te lanterfanten, maar om me diepgaand te informeren waar verandering noodzakelijk was, en mijn eigen manier van zijn en zien te ontwikkelen tot die praktisch leefbaar zou kunnen worden. Oók op economisch vlak, maar als je beseft dat de vereisten voor startende zelfstandigen meestal te hoog gegrepen zijn voor mensen die van nul willen beginnen, dan zou je ook mogen inzien dat voor mij de keuze lag tussen het bestaande systeem (van werkloosheidsuitkeringen en bij uitsluiting OCMW-uitkeringen) en mezelf nodeloos de dood injagen door hiervan afstand te nemen. Want zelfs mét zulke uitkeringen heb ik jarenlang geen enkele reis kunnen maken, zelfs niet buiten de stad, heb ik geen enkele dokter kunnen bezoeken, ook niet als ik doodziek was. Enige remedie was alles uit te zweten, omdat ik weigerde het proces van milieuvernietiging sneller af te werken. Ik had mijn studie graduaat elektromechanica afgebroken begin jaren ’90 omdat ik niet wilde fungeren als slaaf van de nog steeds misdadige kernenergie-industrie, nadat ik had kennis genomen van de verregaande gevolgen van én de desinformatie rond de ramp in Tsjenobyl, ook in ons ‘democratische’ westen. Als proef op de som ging ik als nog onmondige interimarbeider in verschillende sectoren en bedrijven aan de slag in de zware industriële sectoren metaal en chemie. Wat ik daar gezien en meegemaakt heb heeft me voor altijd doen afzien van het zelf bezitten van gemotoriseerd vervoer, en heeft me het zetje gegeven om radicaal op zoek te gaan naar leefbare alternatieven. Ik heb ze gevonden, hernieuwbare energie zou vandaag de dag toch al een begrip moeten zijn, ik ging op eigen kracht naar Denemarken om daar te leren, terug in België was er echter heel wat tegenstand, vooral van grote industriële bedrijven, waaronder Electrabel, dochter van Tractebel, die bijvoorbeeld de windmolens in Zeebrugge liever lieten verkommeren om te kunnen zeggen dat kernenergie toch wel de enige oplossing is voor onze energiebehoefte. Toen Interelectra, het kleine electriciteitsbedrijfje uit Limburg, met rationeel energiegebruik hoog in het vaandel, het molenpark voor een waanzinnig hoog bedrag kocht en vervolgens bewees dat het de molens wèl goed beheerde, was hier een eerste kentering in de misbruik van machtspositie van eerder genoemde multinational en solo-speler in de maak. In die periode werkte ik mee bij het op poten zetten van een van de eerste ecologische centra van Vlaanderen. Dit gebeurde echter vrijwillig, onder een vzw-structuur, die bijgevolg niet toeliet dat medewerkers werden vergoed. Velen kwamen en gingen weer weg, omdat zo’n structuur geen duurzame werkgelegenheid kan verschaffen. Daar kon geen één iets aan veranderen; de geest was er wel, maar de wet stond in de weg. Dat ik nadien nogal gedesillusioneerd was, terwijl ik mee aan de bron had gestaan, kwam vooral door de botte weigering van RVA en VDAB om vrijwilligerswerk te aanzien als WERK. Ik ben er op den duur dan ook mee gestopt, omdat het te zwaar werd en er financieel NIETS tegenover stond. Velen hebben me er in die tijd op aangesproken dat ik toch wel gek was om zo weinig voor mezelf in te kunnen staan.

Door deze subtiele boycot van overheid en grote bedrijven is het zover gekomen dat ik het op den duur overal ben afgetrapt om met mezelf in het reine te komen en nieuwe krachten te verzamelen. Dit mag heel egoïstisch lijken, maar het was voor mij de enige manier om hier niet helemaal aan onderdoor te gaan. Langzaam opbouwen geeft meer kans op succes dan zomaar ondoordacht handelen, of overal groot geld tegenaan te smijten, en vervolgens te kunnen zeggen dat je het hebt geprobeerd, maar dat het niet rendabel is. Het geeft de kans om fouten in te zien, te herstellen en te voorzien welke valstrikken in de toekomst liggen. Ik ben bezig met het ontwerp van kleinschalige hernieuwbare energie zoals zon en wind met gerecycleerde ‘afval’verpakkingsmaterialen, en ik ben bijna klaar om hiermee naar buiten te komen, maar ik verlang van overheidswege dat er spoedig maatregelen getroffen worden om dit ook op economisch structureel vlak mogelijk te maken. Het KAN gewoon NIET dat ik –als ik hiermee begin- volgens dezelfde maatstaven (sociale lasten en belastingen) zou moeten worden gewogen als zij die er maar op los vervuilen, grof geld verdienen en leefbaarheid aan hun laars lappen. Een vzw zie ik niet als zinnige oplossing omdat het mijn bedoeling is ook anderen van de vruchten hiervan te laten meegenieten in de vorm van werk. Ik ben alvast niet van plan om twee keer in dezelfde val te trappen.

KarelM, als ik niet gedurende de laatste 10 jaar grondig op zoek zou zijn gegaan naar wat er zich in onze samenleving afspeelt, en mezelf in de positie van die underdog bracht waarover ik het eerder had om een en ander aan den lijve te ondervinden, en getracht heb er alternatieven voor te vinden, zou ik jou waarschijnlijk gelijk geven met die kritiek. 

Gegroet, en prettige feesten,
Agua 121