Degelijk artikel Stijn. Ik publiceer sinds een jaar of twee af en toe op Indymedia. De laatste maanden is mijn enthousiasme evenwel tot een vrijwel onbestaand niveau afgezakt, dat is ook te merken aan mijn laag aantal publicaties van de laatste maanden. De posting heeft de interesse van veel mensen, als ik de reacties lees. Dat betekent ergens dat de negatieve diagnose ergens bij veel mensen leeft. 

Een tijdje terug postte ik een artikel "Wie heeft de juiste weegschaal?" (Search effe op "weegschaal" als je het wil vinden) dat een enthousiaste visie op het mogelijk nieuwe en betere van Indymedia zou moeten zijn in vergelijking met de klassieke journalistiek. Het artikel had zelfs betrekking op mogelijk verrijkende discussies DANKZIJ de open publishing en comment-functie. Het was oorspronkelijk een comment, is door Han tot artikel gepromoveerd en is later ook in een papieren Diogenes verschenen.

Intussen is mijn mening daaromtrent grondig gewijzigd. Indymedia is rond Seattle ontstaan als een grassroots-medium (dus basisdemocratisch - dus niet centraal gestuurd - don't fuckin' forget that) dat ruimte creerde om directe acties (in de brede zin) te verslaan. Momenteel zitten we mijlenver van zo'n visie op media. Ik had het graag gezien dat mensen die in de praktijk iets deden en met originele acties voor de dag kwamen een forum zouden krijgen. 

Wat we hier vooral zien is, dat het in grote mate tot een leuter- en scheld-barak is verworden. Erg meetbaar is dat allemaal niet, maar wanneer je het aantal kilobytes "interessante discussies" zou vergelijken met het aantal actieverslagen, zou je aan een enorme wanverhouding komen. Stijn merkt dat ook en analyseert de situatie vanuit een filosofische hoek. Ik ben het compleet eens met zijn diagnose en deels eens met zijn analyse, alhoewel ik persoonlijk van mening ben dat onder dat filosofisch oppervlaktelaagje iets veel fundamentelers, maar ook veel vuilers en primitievers ligt.

Het gaat inderdaad om controle over denken. Doe eens een oefening (net zoals in de kleuterklas) : zet eens in volgorde van  wie hier de meest beledigende, meest onterende bewoordingen (ik heb het niet over kritiek an sich) over zich heen krijgt : George Bush, Jan D., LSP, Vonk, Guy Verhofstadt, Pinkje, PVDA, JPE, Stijn O., Nadia S., Han, KaM, TUc, zet er voor mijn part bij wie je wil. In mijn hitlijst staat Bush of Verhofstadt in geen geval in de top drie. Op zijn minst merkwaardig. En in de top-drie staan wel linkse antikapitalistische mensen die met interessante projecten bezig zijn (waar ik me niet perse hoef bij aan te sluiten). Hun ideeen, acties en redeneringen zetten bij bepaalde mensen psychologische mechanismen in gang, die tot resultaat hebben dat de goorste taal bovengehaald wordt om aan te tonen hoe een vreselijk onbenullig en onnozel die pipo's wel zijn.

Het merkwaardige is dat die kleinburgelijke opportunisten, al die hoeren van het grootkapitaal eigenlijk wel toffe tiepen en tiepinnen zijn als je er eens een pintje mee gaat drinken. Wat hen tevens typeert, is dat ze geen kant en klare ideeen hebben, geen onwankelbare zekerheden, geen dogma's. Het wordt hen net kwalijk genomen dat ze die niet hebben. Het belangrijke is convergentie, de synthese uit de dialectiek zoals die geinterpreteerd werd door Lenin (iets compleet anders dan die van Marx), de synthese die voor iedereen opgaat en door iedereen nageleefd dient te worden. En eerst wordt geprobeerd om de juiste lijn te propageren door argumenten te hanteren. Daarna, worden, zoals Lenin het voorschreef en aanprees, alle mogelijke middelen gehanteerd om de juiste lijn als summum te presenteren en alle andere compleet foute en kleinburgerlijke, opportunistische, rechts-scheurmakende, suivistische, arrivistische lijnen de vuilbak in te helpen. Lenin vond het perfect gerechtvaardigd om te liegen en je tegenstander voor al het vuil van de straat te verslijten, als het maar het ideaal diende : het organiseren van de juiste lijn. EEN lijn en geen andere. Hallo grassroots? Hallo netwerken? Hallo decentralisme? Hallo indy-media? 

Het spreekt voor zich dat die Leninistische manier van aan journalistiek doen, grondig botst met grassrootsvisies op journalistiek. In de praktijk betekent dat heel wat anarchisten libertair socialisten (vul zelf in wat dat moet betekenen), en groeperingen die goed aarden in netwerken, indy.be voor bekeken houden. Hoogstens tussen al het geleuter nog eens op zoek gaan naar een actieverslag. De keuze om Indymedia te reclaimen of om het te laten voor wat het is stelt zich al een tijdje, en de meningen zijn wat verdeeld. Maar vroeg of laat gaan er toch keuzes gemaakt moeten worden. Zoals het er nu uit ziet, kan het echt niet verder. Het is sinds de "interessante discussies" over de twee betogingen nog verder bergaf gegaan dan het al was, kompleet naar de kloten en naar de zak (excusez le mot). Ik heb geen zin om daar veel doekjes om te winden.

Ik heb er geen goed oog op wat de posting van Stijn en deze posting nu allemaal zouden kunnen opleveren. Een dik jaar terug waren er schitterende initiatieven van oa. Maarten Van Hove om het gescheld en geleuter wat terug te dringen. Intussen een gigantische slag in het water. De diagnose vandaag ziet er slechter uit dan toen.

Het is natuurlijk zo dat voor een actieverslagmedium er een permanente link bestaat met de concrete actie van de praktijk. De vraag bestaat dan ook of de netwerken die er bestaan in Belgie, het zullen toestaan dat een vermeend grassroots-based medium naar de vaantjes geholpen worden door organisatoren van de juiste lijn. 

Het zou prachtig zijn mocht er teruggekeerd worden naar de kern : het grassrootsidee. De concrete implementatie van alternatieve media zou dan alle kenmerken van gedecentraliseerde netwerken in zich moeten dragen : respect voor diversiteit, geen eenheidsworstjournalistiek. Hoe precies dat moet ingevuld worden, is nog niet helemaal duidelijk. Maar de impasse waarin dit medium in verzeild is geraakt, heeft recentelijk alvast bij meerdere mensen de nood teweeg gebracht om een kritiek van de huidige manier van werken te leveren. Daar kunnen praktische conclusies uit getrokken worden. De ruimte voor actieverslagen van affinitygroups is veel te klein in verhouding tot de ruimte voor gescheld, geleuter en esoterie in "interessante discussies". Iedereen die in een netwerk zit, kent de actiegroepen. Een mogelijke alternatieve aanpak zou zijn om meer ruimte te geven aan die verschillende actiegroepen. Genre : voorpagina met links naar de delen van een netwerk. Elke actiegroep brengt eigen berichtgeving, eigen inkleuring, duiding. Ipv iedereen is journalist, iedere actiegroep levert journalistiek. Het wijze franse spreekwoord "pour savoir discuter, il faut etre d'accord un peu", komt elke entiteit met een duidelijk verhaal, waar de boodschap duidelijk naar voor komt. Die aanpak sluit mogelijk een aantal mensen uit, maar vermijdt ook dat geleuter en gescheld de bovenhand haalt. Maar die uitsluiting kan heel beperkt zijn. Een JPE met enkele medewerkers is ook een "actiegroep". Elke noemenswaardige entiteit die een coherent, alternatief, verhaal brengt, krijgt een evenwaardige link op de hoofdpagina. Geen eindredactie, iedere groep is verantwoordelijk over de eigen journalistiek. Geen features, geen betogingen die belangrijker en radikaler zijn dan de andere. Geen actieverslagen van actiegroepen die rond vluchtelingen bezig zijn die onbelangrijk genoeg zijn om minder aandacht te krijgen op een voorpagina dan in de mainstream media. Dat zijn alvast de suggesties die ik voorstel uit twee jaar deelname aan indy.be. In het huidige framework van indymedia past dat natuurlijk niet, alhoewel niet enkele indymediasite volledig in drie-kolommenvoorpagina georganiseerd is. Het is evenwel een feit dat heel wat links tussen indymedia en de netwerk-delen al volledig doorgesneden zijn, time to take action.