“Je décrirais plutôt la globalisation comme la liberté pour mon groupe d’investir où il veur pour le délai qu’il veut, de produire ce qu’il veut, de rechercher ses matières premières où il veut et de vendre ses produits où il veut, en s’embarassant le moins possible des droits des travailleurs te des accords sociaux”, zo stelt Percy Barnevik, lid van de Bilderberg-conferentie en van de Europese Ronde Tafel van industriëlen (ERT)(1). Zonder omwegen beschrijft hij daarmee de dictatuur waarmee Opel, Philips, Alcatel, Siemens en Bayer in één pennetrek het leven van tienduizenden arbeidersgezinnen in armoede doen belanden. “Welke inspraak hebben wij daartegenover ?”, riepen verschillende arbeiders van Opel-Belgium maandagmorgen aan de poort. De zucht naar  “andere wereld” is zeer breed.  Maar hoe die andere wereld invullen ? 
Chris Keene, de enthousiaste coördinator van het Britse anti-globalisatie-netwerk, verstuurde deze week een artikel uit de The Ecologist, waarin alle misvattingen over de staat en de revolutie zijn samengevat.  “Oud-links, zo klinkt het, was massaal in Genua aanwezig, de communisten, de SWP en vele anderen. Ze noemen elkaar nog steeds ‘kameraden’, hebben het nog altijd over ‘het proletariaat’, en vragen nog steeds een revolutie voor dewelke ze geen volkse steun krijgen… De toekomst in Genua, en in de hele beweging, moet gezien worden in de aanzwellende stem die een macht vraagt die op een heel andere wijze bekeken wordt: niet als iets dat door een elite kan gebruikt worden in naam van alle andere, niet als iets geconcentreerd, maar als iets volledig verspreid… De beweging moet zich onderscheiden van oud-links, van de Etatisten, van de auto-verbranders en molotov-cocktails die beweren deel uit te maken van dezelfde strijd. Dat zijn ze niet. Je kan geloven in de volkeren, of je kan geloven dat de volkeren gecontroleerd moeten worden, ofwel door gewapende politie, hekken en macht van de ondernemingen; owel door ‘Volksststaten’, militaristisch geweld en revolutionaire dogma’s.” (2)

Huiveren van de staatsmacht

Na de val van het socialisme in het Oosten is de hoop op een spontane democratische maatschappij, zonder staatsmacht, opnieuw volop opgeleefd. Een groeiende stroom meent de kapitalistische werelddictatuur te overstijgen door experimenten van basis-democratie. Ze huiveren van elke staatscontrole die ze de “oude linkse Etatisten” verwijten.
Die afkeer van de staatsmacht is begrijpelijk, in een wereld gedomineerd door de staatsmachten van de Verenigde Staten, Japan en de Europese staatsmacht in wording. Het is de staatsmacht die de akkoorden van Shengen zonder boe of ba opzegde om de top van de G8 te beschermen, het is de Europese staatsmacht die 21.000 gewapende troepen in de Ligurische hoofdstad huisvestte om de rijkste landshoofden te verdedigen. De gewapende macht van de staat schoot twee stalen kogels door het hoofd van Carlo Giuliani. In juli vermoordden gewapende staatslui drie studenten die in Papau New Guinea tegen de Wereldbank demonstreerden, en het jaar voordien schoot de Boliviaanse politie twee activisten dood die in Cochabamba tegen de privatisering van het water betoogden. Het zijn de Italiaanse en Oostenrijkse staatsmachten die vervalste documenten fabriceerden om de activisten te arresteren. Het zijn de staatsmachten die de arbeidersklasse onder controle moeten houden en de monopolies vrijwaren. De enorme winsten van Bill Gates krijgt hij door het patentrecht voor dertig jaar. Zonder dat patentrecht voor Microsoft stort zijn bedrijf in elkaar (3). Het zijn de staatsmachten tot slot die de troepen leveren voor imperialistische de wereldhegemonie te bewaren : zonder Duits, Brits en Amerikaans staatsleger was er geen oorlog in Irak of in Joegoslavië.

De staat, een parasitair vlies dat alle porieën van de maatschappij verstopt
 
Twee eeuwen lang heeft het kapitalistische staatsapparaat zich ‘geperfectioneerd’ en versterkt door alle crissisen heen. Göteborg en Genua inspireerden de machthebbers tot een gemeenschappelijke liefdesverklaring tussen de verschillende repressie-troepen. Alle Europese machten zullen inlichtingen uitwisselen, informatie over ‘risico-groepen’ uitwisselen, inlichtingen over ‘verdachte personen’ via geheime agenten inwinnen en speciale politiegroepen voor betogingen opbouwen (4).
Twee eeuwen terug reeds waren noch Marx noch Engels mals voor het kapitalistische apparaat, dat ze als “collectieve kapitalist” beschouwden: “Deze uitvoerende macht, met zijn enorme bureaucratische militaire organisatie, met zijn ingewikkelde en kunstmatige staatsmechanismen, zijn leger van een half miljoen ambtenaren en zijn ander leger van een half miljoen soldaten, dat vreselijke parasitaire lichaam dat als vlies gespannen is over de hele Franse maatschappij en er alle poriën van verstopt, werd gevormd in de tijd van de absolute monarchie, tijdens de neergang van de feodaliteit. (…) Alle politieke revoluties hebben niets anders gedaan dan deze machine te perfectioneren in plaats van haar te breken. De partijen die om beurten vochten voor de verovering van de macht, beschouwden de verovering van dit enorme staats-complex als de belangrijkste prooi van de overwinnaar.” (5)

Het verdwijnen van de staatsmacht

Om aan de verzuchtingen te beantwoorden moet aan het Amerikaanse-Japanse-Europese verstikkende staatsapparaat een einde komen. Hoe moeten anders de boeren het land bewerken en overleven, hoe kunnen anders de arbeiders het werk leveren en de vrucht van hun arbeid delen, hoe zal anders de wetenschap en de vooruitgang ten goede komen van de gemeenschappelijke ontwikkeling ? Maar wat moet er in de plaats komen van het wurgende staatsapparaat van de multinationals? 

Twee eeuwen lang reeds worden pogingen ondernomen om de kapitalistische staat te weerstaan. Onmiddellijk na de Tweede barbaarse Wereldoorlog bouwde een derde van de mensheid aan een socialistisch volksregime, en vandaag nog houden landen zoals Cuba stand als bolwerk tegen de imperialistische globalisering. Het is absurd die ervaring over boord te werpen en de teller opnieuw op nul te zetten in de strijd tegen het wereldomvattend kapitalisme. Inderdaad, je moet geloven in de volkeren, maar je moet dan ook geloven in de mogelijkheid dat de volkeren hun inspraak en democratie kunnen veilig stellen tegen de G8’s, Wereldbanken en Eurotoppen van deze wereld. En daarvoor is een arbeidersstaat nodig, een staat “die iedere keukenmeid moet leren besturen”, zoals Lenin zei. Een staat bestuurt door afgevaardigden uit wijken en fabrieken, zoals de Comitees voor de Verdediging van de Revolutie in Cuba (CDR) en de Raden (Sowjets) in de USSR. En uit die raden en comitees worden bewust de aasgieren van Monsanto, Microsoft, General Motors en Philips weerhouden. Meer nog, de staatsmacht wordt een instrument om de overwonnen dictators onder de knoet te houden en te verhinderen een nieuw uitbuitersregime te installeren.
Op dat idee hebben Marx en Engels sinds 1845 gehamerd. Friedrich Engels schrijft: “Sinds 1845 hebben Marx en ikzelf altijd vastgehouden aan de opvatting dat één van de uiteindelijke resultaten van de proletarische revolutie die in opmars is, zal bestaan in de geleidelijke ontbinding en in de uiteindelijke verdwijning van de politieke organisatie die staat wordt genoemd. De staat is een organisatie die altijd als belangrijkste doel heeft gehad de economische onderdanigheid van de meerderheid van de arbeiders aan de minderheid van de bezitters te verzekeren door toedoen van de gewapende macht. (…) Terzelfdertijd hebben wij altijd gedacht dat daarom… het proletariaat voor alles moet beginnen met zich meester te maken van de georganiseerde politieke macht van de staat, om daarmee de weerstand van de klasse van kapitalisten te breken en om de maatschappij te reorganiseren. (…) Na de overwinning van het proletariaat vormt precies de staat de enige organisatie die de zegevierende arbeidersklasse voor haar gebruik aanwezig vindt.” (6)
De nieuwe maatschappij kan maar bestaan als negatie van het huidige systeem, als volstrekt tegendeel van de actuele dictatuur van de multinationals, als democratie voor de overweldigende meerderheid van de volkeren in dictatuur tegen de overwonnen uitbuiters

(1) Www.radioprotesta.net
(2) Paul Kingsnorth, It’s democracy, stupid. In: The Ecologist, vol 31, nr 7, september 2001
(3) Guy Poppe, Voorbij de globalisering, een gesprek met Immanuel Wallerstein. Noordzuid Cahier, Globalisering. Te nemen of te haten. Jaargang 26, nr 2, juni 2001, blz 35.
(4) L’UE fait la chasse aux anticapitalistes, Le Nouvel Observateur, 23 augustus 2001
(5) Karl Marx, De 18de brumaire, Oeuvres Chosies I, blz 344
(6) Engels aan Patten, 18 april 1883. In: Marx, Engels. Correspondance, blz 373