Door in de huidige discussie de strijd tegen Arafat zo centraal te stellen, bewijst de LSP nogmaals hoezeer ze in de kaart spelen van Israël en de Amerikanen. Hun strategie is de Palestijnen te verdelen in een onderlinge strijd, en op die manier het verzet te breken. De LSP blijkt die strategie te steunen. 

Op het 1mei-feest van de PVDA werd de Palestijnse frontpolitiek duidelijk uiteengezet door Abu Khalil, id van het Centraal Comité van het PFLP (na te lezen in Solidair nr 19, 15 mei –http://www.pvda.be/solidair/archief/archief.htm). Ik citeer:

(Abu Khalil):“In de bevrijdingsstrijd tegen de Israëlische kolonisatie is de opbouw van een breed front essentieel. In de Palestijnse politieke arena zijn er drie grote groepen: links (met het PFLP, het DFLP, andere communisten en marxistische intellectuelen), de nationalisten (onder andere Fatah) en de islamitische groeperingen (Hamas, Jihad, ...). Vandaag vormen we samen één front. We stellen onze onderlinge discussies uit. We vechten samen om onze fundamentele problemen op te lossen. Ondanks al de meningsverschillen, blijft Arafat de historische leider van Palestina.” 

Dit betekent dus niet dat er geen belangrijke kritieken en meningsverschillen zouden zijn met Arafat. Maar die meningsverschillen worden (tijdelijk) op zij gezet. Anders ga je in de praktijk de verdeel- en heerspolitiek van Sharon en Bush steunen…  Ik citeer opnieuw:

(Solidair): “Arafat krijgt nu iets meer bewegingsvrijheid in ruil voor zijn goedkeuring om zes Palestijnen, onder wie de twee die de Israëlische minister van Toerisme Zeevi hebben omgebracht, naar een gevangenis in Jericho over te brengen. Daar zullen ze door Amerikanen en Britten bewaakt worden”. 
(Abu Khalil): “Dit is een nieuwe vernedering voor de Palestijnen. Ik vrees dat de Palestijnse Autoriteit een ernstige fout maakt. Wedden op de Amerikaanse en Britse politiek om onze zaak te verdedigen, is als schrijven op water of in zand: er blijft niets van over. Als de Amerikanen met ons onderhandelen, hebben ze altijd een lijstje met de Israëlische eisen op zak. Israël kan altijd rekenen op de steun van de Verenigde Staten. Ze hebben een strategisch verbond. Het Volksfront gaat door, maar ik wil benadrukken dat dit niet het moment is om onze onderlinge tegenstellingen uit te discussiëren. We moeten nu onze krachten verenigen.” 

Er is ook nog een ander punt: De LSP wil de Israëlische arbeiders verdedigen. Goed zo. Maar zelfs dan bij kan de LSP niet voorbijgaan aan de fundamenteel misdadige kolonisatie-politiek van Israël, en het recht van de Palestijnen om zich daartegen te verzetten.
Niet Sharon is het probleem, maar het zionisme. Die racistische en genocidaire ideologie zal met wortel en al moeten uitgeroeid worden, ook in de Israëlische arbeidersklasse.
Uiteindelijk is enkel het creëren van één soevereine en democratische lekenstaat op het hele grondgebied van historisch Palestina, waar joden, christenen en moslims op voet van gelijkheid samenleven, een realistische oplossing. 

Ik citeer opnieuw uit het interview:
(Abu Khalil): “Als volwaardig lid van de PLO (Palestijnse Bevrijdingsorganisatie) onderschrijven we de standpunten van de PLO volkomen. Ze zijn trouwens gebaseerd op de resoluties van de Verenigde Naties. Het recht op de terugkeer van alle Palestijnen, het recht op zelfbeschikking, op een onafhankelijke staat met Jeruzalem als hoofdstad, de terugtrekking van de Israëli's tot de grenzen van voor 1967, de kwestie van het water, de ontmanteling van de kolonies. 
Wij zijn niet tegen de joden, maar tegen het zionisme. De FPLP ziet maar één echte en definitieve oplossing: er moet een onafhankelijke democratische lekenstaat komen op het grondgebied van historisch Palestina, waar Arabieren en joden samenleven.” 

Conclusie: De LSP speelt zijn trotskistische rol uitstekend: de woorden klinken radikaal progressief, maar in de feiten blijkt hun strategie een directe steun aan Israël en de VS.
Deze “LSP-reactie” antwoordt helemaal niet op de kritiek die Peter Mertens maakte in zijn Solidair-artikel van 10 april: 
(Peter Mertens): “Ik probeer nog een laatste keer de 'kritische steun' van de trotskisten te begrijpen: "Het aspect 'kritiek' op de Palestijnse organisaties is me duidelijk: het zijn terroristen die met hun individueel geweld verantwoordelijk zijn voor de inval van Sharon. Maar waarin ligt precies het aspect 'steun'?" Daar krijg ik geen antwoord op...