De campagne tegen Abou Jahjah begon lang voor er van patrouilles sprake was. Een waaier van grote persorganen, alle politieke partijen met inbegrip van het Vlaams Blok, en extreem-rechtse krachten in de veiligheidsdiensten bekampen de AEL. Het politiek fatsoen komt in de verdrukking. Men uit beschuldigingen die men niet hard kan maken: Abou Jahjah zou een dubbele agenda hebben, of gefinancierd worden door de Hezbollah. Kranten ventileren beweringen over zijn privé-leven, op basis van materiaal van de veiligheidsdiensten. Soms spelen die diensten informatie door aan het Vlaams Blok, dat ermee uitpakt en die dan probleemloos tot kopij worden verwerkt. En is het niet tekenend dat de moord in Borgerhout wordt ondergesneeuwd met verklaringen over ‘agitatie’ van de AEL, hoewel Abou
Jahjah tussen de geschokte allochtone jongeren en de politie wou bemiddelen? (zie hierover DS, 27/11) Dit mediageweld weegt op de vrijemeningsuiting: een jurist legde een journalist uit waarom de burgerpatrouilles niet illegaal zijn, maar hij wou zijn analyse die het standpunt van de AEL ondersteunt slechts anoniem kwijt…
Juridisch geschut wordt in stelling gebracht. Men kondigt aan dat de gehele handel en wandel van de AEL en haar leider door het Antwerps gerecht zullen worden onderzocht. De Senaatsvoorzitter spoort de Staatsveiligheid aan om de AEL nog dichter op de huid te zitten. De zoektocht naar de stok om mee te slaan is soms lachwekkend. Sommigen denken dat de zwarte shirts van de AEL'ers volstaan om hen als privé-militie buiten de wet te stellen. Voor het gemak drukt een krant daarbij een foto af waarvan een patrouillerend AEL-lid met wit hemd is afgeknipt… Men vergeet dat de provocatie kwam van de Antwerpse politie die haar campagne de naam 'Geďntegreerd plan Marokkanen' had gegeven. Het bericht dat de Antwerpse politie met een top-100 van jonge criminelen werkt, is onthullend. Die criminelen waren toch al langer bekend? Waarom zijn ze niet eerder opgepakt? Zou de campagne misschien iets met de komende verkiezingen te maken hebben: met een harde aanpak van 'Marokkanen' Vlaams-Blokkiezers recupereren?
Ondertussen is een Antwerps jeugdwerker die ook AEL-lid is, afgedankt. De Antwerpse VLD’er Van Campenhout vindt het AEL-lidmaatschap onverenigbaar met een job bij een Antwerpse stadsdienst: het beroepsverbod doet zijn intrede. Dat gebeurt tegen een achtergrond waarin een aantal Antwerpse politici en jeugwerkverantwoordelijken, vervuld van paternalisme en fundamenteel wantrouwen tegenover allochtone jongeren, elk zelfstandig initiatief van die jongeren fnuiken. En is het een toeval dat Mohamed Talhaoui precies nu op de proppen komt met een eigen Berberorganisatie? De tegenstanders van de AEL zouden wel een arm willen geven om een wig te kunnen drijven tussen de AEL en de Berbers. Dat men zich echter niet vergist: de diabolisering versterkt de aanhang van de AEL onder de allochtonen. Zonder Abou Jahjah met figuren als Patrice Lumumba, Martin Luther King of Nelson Mandela te willen vergelijken: de verkettering van die laatsten leidde niet tot hun isolement, zoals werd verhoopt, maar zorgde ervoor dat hun aanhang met de dag toenam.
De publieke opinie wordt opgezweept, en vindt een uitlaatklep in lezersbrieven en op publiekstribunes. De demonisering van Abou Jahjah is een vrijbrief voor 'politiek correcte' xenofobie. De weg ligt open om op hem racistische frustraties en ressentimenten te projecteren. Abou Jahjah is recht voor de raap, zelfbewust en niet onderdanig: hij stelt de antiracisten écht op de proef. Buitenlandse krachten sturen aan op een moord. De Belgische autoriteiten verzetten zich daartegen, en bieden Abou Jahjah bescherming aan. Ze proberen hem op een ‘propere’ manier ‘eruit’ te krijgen. Maar beseffen ze dat het opjutten van de Bange Blanke Man een gespierde, rechts-radicale aanpak in de hand werkt?
Nuancering is nodig, want de mediatieke zwart-witsjablonen staan creatief denken in de weg. De tegenstanders van Abou Jahjah verketteren zijn standpunten over vrouwen- en homorechten, hoewel kardinaal Danneels hetzelfde vertelt. Abou Jahjah is geen 'moslimextremist', maar komt op voor de emancipatie van de Arabische en moslimgemeenschappen in dit land. Hij komt op voor hun zelfrespect, en tegen racisme en discriminatie inzake tewerkstelling, onderwijs en huisvesting in de samenleving. Maakt Abou Jahjah fouten? Heel zeker. En we delen zijn conservatieve standpunten over vrouwen en homo's niet. Is de islam een onderdeel van de identiteit van de gemeenschappen die hij verdedigt? Dat is zo, en dat is op zich ook geen probleem. Maar als seculiere emancipatiebewegingen (van vrouwen, homo's, vakbonden) weigeren om hem de hand te reiken en zijn strijd tot de hunne te maken, dan heeft het establishment vrij spel om hem als moslimextremist te veroordelen. Dat verhoogt de kans dat zijn aanhang op zichzelf terugplooit en rond dat stigma een eigen subcultuur en identiteit uitbouwt, ten nadele van het progressief nationalisme dat vandaag de AEL-ideologie domineert.
Politici, commentatoren en de Antwerpse politiechef stellen Abou Jahjah verantwoordelijk voor de 'moeilijke' relaties tussen autochtonen en allochtonen. Het beleid zelf echter draagt schuld, want het slaagt er al decennia niet in om met oplossingen voor de dag te komen. De culpabilisering van de AEL speelt het integrisme in de kaart, en versterkt de xenofobie en de extreem-rechtse reflexen in de traditionele partijen en het Vlaams Blok. 
De elite vreest de onder allochtonen populaire Abou Jahjah omdat hij op zijn onafhankelijkheid staat en niet uit de hand van de politici wil eten, zoals vele allochtone politici en vertegenwoordigers van de gesubsidieerde integratiesector wél doen. En hij wordt vooral gevreesd omdat men de redelijke eisen waarvoor hij opkomt (werk, fatsoenlijke huisvesting en onderwijs, en een gelijke behandeling op alle vlakken) niet kan of wil realiseren. Is het niet tekenend dat onlangs zelfs een eerder symbolische maatregel als de invoering van het migrantenstemrecht is gekelderd?
De regering verwerpt een constructieve en open dialoog. Ze wil de politieke stem van de gedeclasseerde allochtone jeugd smoren. De strijd tegen dit allochtone 'gevaar' en de daarbij opgeroepen schrikbeelden leveren het Vlaams Blok natuurlijk extra stemmen op. Maar dat neemt men erbij, want zo is er weer wat tijd gewonnen. De schrijnende discriminaties blijven echter bestaan. De tijdbom blijft tikken. Een uitbarsting is dan alleen nog een kwestie van tijd.
Ludo De Witte, Tarik Fraihi en Tom Lanoye

Ludo De Witte is publicist. Hij werkt aan een boek over België en zijn allochtonen sinds 11 september.
Tarik Fraihi  is voorzitter van het jongerencentrum 'Centrum West' in Molenbeek.
Tom Lanoye is schrijver.