Het integratiedebat woedt in alle hevigheid: van apartheid tot assimilatie, van inburgering tot zuilvorming en daarnaast ook nog emancipatie, islam en vrouwenrechten. De diversiteit binnen de allochtone gemeenschappen zelf is meer dan ooit naar voren getreden. Dat is een pluspunt. Aan de voorstelling van zaken vanuit een monolithische invalshoek kunnen enkel de extremisten garen spinnen: dé Belgen, dé migrantencultuur, dé Arabieren (!)… Een vergeten volk in Vlaanderen zijn de Berbers die al te vaak te algemeen als Marokkanen worden voorgesteld of zelfs cynisch als Arabieren. Het is belangrijk voor deze differentiatie oog te hebben. Vlamingen zouden het ook niet nemen dat buitenstaanders zouden opperen dat de verschillen tussen Walen en Vlamingen larie en apekool is omdat het toch allemaal Belgen zijn. Er bestaan geen exacte cijfers maar schattingen gaan uit van 70% tot 80% van de Marokkaanse gemeenschap in Vlaanderen die Berbers zijn. Wie zijn nu die Berbers? Berbers zijn de oorspronkelijke bewoners van Noord Afrika, ze leven er al ruim 10.000 jaar. De officiële naam van de Berbertaal is het Tamazight, de oorspronkelijke taal van Noord Afrika. Deze taal wordt een Hamito-semitische taal genoemd. Het wordt in alle Noordafrikaanse landen gesproken, maar vooral in Algerije en Marokko. Het zijn juist vooral Berbers die naar Europa zijn gemigreerd. Hoewel er geen exacte gegevens hierover beschikbaar zijn, schat men het aantal Berbers buiten Noord Afrika tussen twee en twee en een half miljoen sprekers waarvan de meesten te vinden zijn in West Europa. De bewering dat het Berbers enkel een spreektaal is onjuist; het Berbers geschrift heet Tifinagh. Uit praktische overwegingen wordt het Berbers evenwel ook in Latijns schrift geschreven. Het Tamazight wordt nergens in Noord Afrika als officiële taal erkent. De arabiseringspolitiek van de Noord-afrikaanse overheden bestrijdt in stilte maar daarom niet minder efficiënt de Berberse taal en cultuur. Deze assimilatiepolitiek is bewust en doortastend gevoerd; op verschillende plaatsen zijn hele Berbergemeenschappen voorgoed verdwenen. Toch spreken officieuze cijfers nog steeds van een meerderheid aan Berberstaligen in Marokko en een flink deel van de bevolking in Algerije (Kabiliërs). In de andere Noord-Afrikaanse landen zijn ze meestal nog slechts een (zeer) kleine fractie van de bevolking. De Berberse strijd is er vooral één met het oog op het behoud van de eigen taal maar ook meer en meer één van gelijke kansen en rechten gezien hun marginale sociaal-economische positie zowel in de landen van oorsprong alsook hier. Zoals reeds vermeld, leeft in Vlaanderen een aanzienlijke Berbergemeenschap. Het integratiedebat en bijgevolg ook de politici die daaraan deelnemen dienen aandacht te hebben voor deze realiteit. In de eerste plaats is het niet onze bedoeling vanuit België aan Marokkaanse of Algerijnse politiek te doen, hoewel later ook daarover kan gesproken worden. Onze eerste bezorgdheid is dat de hier aanwezige Berbers in hun eigenheid worden erkend. Het gaat dus niet op ons voor Arabieren te laten doorgaan omdat de Marokkaanse en Algerijnse overheid tot de dag van vandaag een discriminatiepolitiek voert die de Berbers identiteit negeert en die ook hier in Vlaanderen concrete gevolgen heeft gesorteerd. Immers de meeste representatieve organen (federaties van zelforganisaties, integratiesteunpunten, enz…) en hun leidinggevende personen of kaders zijn Arabisch. Het plaatsen van een minderheid (in casu de Arabieren) boven op de Vlaams-Berberse gemeenschap mag dan wel zeer efficiënt zijn om de emancipatie van deze gemeenschap te verhinderen, feit blijft dat dit de facto een desastreuze strategie is geweest die uiteindelijk niemand echt vooruit heeft geholpen. Al te vaak wordt de stelling geopperd dat de islam toch Arabisch is en dat Berbers die taal willens nillens zouden moeten leren. Niets is minder waar want de overgrote meerderheid van islamieten zijn niet-Arabische moslims. De allesoverheersende sacraliteit van de Arabische taal moet dus dringend in vraag worden gesteld. Het is al te absurd dat in de Vlaamse moskeeën waar enkel Berberse gelovigen bidden, de imam in het Arabisch een preek houdt waarvan de meerderheid van de moskeegangers geen jota van begrijpt. We wensen geen achterhoedegevecht te voeren: Arabische migranten zijn voor ons geprivilegieerde partners op de voorwaarde dat ze ook onze Vlaams-Berberse identiteit erkennen. Samen moeten we met andere etnisch-culturele minderheden ervoor ijveren dat onze moeder- (of vader-) taal als optionele tweede taal in het onderwijs wordt aangeboden. We moeten er ook op toe zien dat een democratische islam erkend wordt die oog heeft voor de interne diversiteit binnen de allochtone gemeenschappen. Primordiaal is ook dat in grote steden o.m. Vlaams-Berberse culturele centra worden opgericht die deze culturele en taalkundige verrijking in Vlaanderen levendig houden, niet alleen door taalcursussen aan te bieden maar ook door lezingen en exposities te houden over Berberse maar ook andere minderheidsculturen. We beseffen dat wij als Berbers een strijd moeten leveren op twee fronten, één in het land van oorsprong maar ook één hier. In een democratisch land mag men er van uitgaan dat onze stem beter gehoord zal worden. We willen een goede verstandhouding met iedereen, in zonderheid met onze Arabische partners met wie we verder tegen discriminatie en racisme willen strijden. Maar pas als in de Berberse wijken van Borgerhout een Berbers-Vlaamse Liga (BVL) opstaat die oog heeft voor democratie, mensenrechten en respect voor de andere Belgische medeburgers, en als die Belgische medeburgers meer open staan voor diversiteit en geen amalgaam maken van al de hier levende allochtonen, dan zijn we met zijn allen een flink stuk op de goede weg naar dat multiculturele Vlaanderen.