... althans zo beschrijft onafhankelijk media-activistst Christophe Callewaert enkele dagen geleden de axie in de Veldstraat ter herdenking van één jaar Argentijnse opstand (gebruikt als voorbeeld in artikel rond dyabolisering: http://belgium.indymedia.org/front.php3?article_id=43437). Niet dat hij erbij was, hij had er iets over horen waaien, en had zijn mening over de pink&green-axie meteen gevormd. Voor meer info over hoe het er wel aan toeging: zie de indy-feature rond D20 (http://belgium.indymedia.org/front.php3?article_id=43016&group=webcast)

Ik respecteer volkomen deze mening, maar ik ben wel op zoek naar wat tegenwind, tegenargumenten. Anders kunnen we onze enthousiaste ideeën rond het inkleuren en veroveren van publieke ruimtes misschien wel beter meteen weer de kast insmijten. 
Heeft het dan helemaal geen zin om onze andersglobalistische boodschap ook naar de 'nog niet geïnformeerde' buitenwereld uit te dragen?
Heeft het dan geen zin om binnen de andersglobalistische strijd ook op zoek te gaan naar manieren waarop wij, lokaal, op micro-niveau, ook al dingen in gang kunnen zetten (bijv. door kritisch te consumeren en te sparen; te consuminderen; bepaalde, bijv. Israëlische producten te boycotten; mensen op te roepen eerder bij de Marokkaanse winkelier dan bij de Aldi te gaan kopen, enz enz)?
Heeft het dan geen zin om onszelf, en de mensen rondom ons, ook af en toe eens een spiegel voor te houden, en ons gezamenlijk af te vragen in hoeverre wij eventueel ook een verantwoordelijkheid te dragen hebben bij wat fout gaat (in plaats van steeds ALLE schuld bij de machthebbers te stoppen)?
In hoeverre kunnen wij met onze handen, onze mening, ons koopgedrag,... wel al een stukje bijdragen tot een betere wereld?

Die dag in de Gentse Veldstraat werden vele honderden mensen aangesproken, werden er honderden bloemen en wrang-kritische boodschappen rondgedeeld, was er een 'take away'-gedichtenboom waar verraste voorbijgangers gretig exemplaren uit plukten, een 'gratis knuffelhoek' (!!!), werd er gejongleerd, gezongen en gemusiceerd, was er een Pythonesk 'koopkrachtpolitie' aktief in een vijftal winkels en op straat, waren er overal krijtboodschappen (waar o.m. de multinationals Quick en C&A, die het ongeluk hadden temidden van ons strijdtoneel te liggen, het serieus te verduren kregen - adbusting, volgekrijte muren, volgeplakte vensters en gegarandeerd een mindere verkoop - gevolg: een zestal ordehandhavers dienden opgetrommeld om die arme multinationals te 'beschermen' tegen onze ironie), er was een speakers' corner waarin ikzelve toch ook met enkele tientallen voorbijgangers in discussie ben gegaan rond heel wat zgn. 'moeilijke' andersglobalistische stellingen (noord-zuid, speculatie, milieu, vluchtelingen, welzijn,...). Niet gemakkelijk, hoor. Maar wel zeer leerrijk.
Er was de toevallig voorbijpasserende Senegalese muziekgroep die razend enthousiast was en het enorm spijtig vond dat hun instrumenten nog in hun hotel lagen. Er was de Pakistaanse zeeman die mij vroeg wat deze axie beduidde, daarna enthousiast over zijn reiservaring naar Argentinië begon te babbelen, en als afscheid het woord 'vrijheid' (in 't pakistaans) op de veldstraatstenen kraste. Er waren de twee Argentijnen, tati en vanina, die 'muy emocionado' (of hoe zeggen ze dat) waren toen zij 's avonds beelden van Argentinië op de Kouterse banken zagen geprojecteerd. Er waren de ouderen en de jongeren, de dikken en de dunnen, de arbeiders en de boekhouders. Vele tientallen mensen kwamen ons een welgemeend hart onder de riem steken, zo blij voor de woede en de hoop. En vele honderden werden die dag op zijn minst aan het denken gezet. Over de wereld, zichzelf, en de relatie hiertussen. Ook de aanwezige activisten (een vijftigtal 's namiddags, meer dan honderd 's avonds) hebben er gegarandeerd wat aan overgehouden. 't Waren axie-ervaringen, en bikkelharde confrontaties met de mening van 'de gewone man'. Echt niet zo gemakkelijk. Maar wel geprobeerd. En voor 'n klein stukje geslaagd ook die dag. Heel wat mensen zijn het duidelijk nog niet gewoon ook eens fysiek geconfronteerd te worden met 'andersglobalisten' en dergelijke. 
En toch bleek er een nieuwsgierigheid, een interesse, en bij sommigen een drang om mee te doen. Die drang wordt m.i. pas mogelijk wanneer er sprake is van een bepaalde vorm van wederzijds respect, waardigheid, warmte, quoi.
 De straat als groot laboratorium om nieuwe realiteiten te scheppen, dromen en denkbeelden over te dragen, te dialogeren.

Is dergelijke strategie de enige strategie voor zij die een andere wereld willen? Neen, neen, neen! De banken, de multinationals, de massamedia, alle powers that be, de soldaten, de bureaucraten, de sociale werkers, de onderwijzers, ... iedereen dient geconfronteerd, en dit met een waaier van strategieën en axiemethoden. Van zacht naar onzacht naar bikkelhard en terug. Pink&Green heeft zich de laatste veertien maanden o.m. bezig gehouden met al dan niet directe axies tegenover vluchtelingencentra, lappersfort, chemische lobby-kantoren, eurotops, vlaams blok, enz. Een axie in de Veldstraat, gericht naar 'de gewone man' leek ons ook wel eens op zijn plaats, als onderdeel van ons zoeken en streven naar een betere wereld én naar allerhande 'tools' hiertoe.
Waarom? Misschien wel omdat wij de 'gewone man' respecteren, en niet enkel willen doodknuffelen.
En omdat iedere vorm van autoriteit en machtsmisbruik enkel kan blijven bestaan zolang mensen hierin geloven en dit blijven volgen. If there are no more followers, then where can there be leaders? Denk zélf, gewone man!

Your reaxions pleazzz
(heel graag ook eentje van jou, christophe)

love and respect
steven aka pinkje