* Van verzet tot (al dan niet geënsceneerde) 'vreugde' om de Amerikaanse inval

In het zuiden van Iran hadden de door Saddam bloedig onderdrukte Sjiieten volgens de Amerikaanse en Britse verwachtingen massaal in opstand moeten komen. Ze deden dat niet. Integendeel. Er werd onverwacht fel en langdurig verzet geboden. In Basra zijn de Britten de situatie nog maar net (of nog net niet) helemaal meester. Kan het verraad door de Amerikanen van de opstandelingen in het Zuiden in 1991, hiervoor de enige verklaring zijn ?

Over Bagdad hoorden we dan weer wekenlang dat er een vuile guerilla zou uitgevochten worden door o.a. de Republikeinse Garde, de Speciale Republikeinse Garde én de Fedayin. Maar als je de zenders afzapt, merk je dat er hier en daar wel gevochten werd, soms hevig zelfs, maar zeker niet zo langdurig als voorspeld werd. En sinds 9 april lopen er in Bagdad Irakezen rond die voor de camera's dansen van vreugde omdat ze van dictator Saddam verlost zijn, mensen die Bush danken en meer van dat. Om nog maar te zwijgen van de pro-Amerikaanse vreugdetaferelen bij de Koerden in het Noorden - de enige regio waar het wel loopt zoals verwacht, behalve dan helemaal in het begin, toen de Turken de V.S. de doortocht weigerden.

* Een oorlog waar kop noch staart aan te krijgen is

De vraag stelt zich nu: hoe konden "we" (net als de Amerikanen, of hebben die ons de hele tijd belazerd met hun verhaaltjes over de sterke republikeinse garde bv.) de evolutie zo verkeerd inschatten ? Als ik de teksten in het meest militante Belgische weekblad, Solidair, van 9 april vergelijk met wat er 's avonds op de Europese omroepen te zien was - van BBC tot ZDF, van VRTM tot NOS  - dan lijkt er een brede kloof te gapen tussen een 'idealistische' visie op het 'heldhaftige' Iraakse volk dat als één man tegen de Amerikaanse imperialist zou strijden, en de werkelijkheid: mensen die nemen wat er te nemen is, die bv. waar ze maar kunnen de overheidsgebouwen plunderen, elkaars auto's afpakken en meer van dat. Mensen ook die vooral hun eigen hachje proberen te redden in een land waar dat nooit makkelijk was (en wellicht ook niet snel zijn zal). En van de Arabische zelfmoord- 'activisten': heeft daar nog iemand iets van gehoord ? Hoe komt het ook - let op, ik wil ze niet aansporen - dat er maar één zo'n aanslag tegen de Amerikaanse troepen gebeurde ? Hoe komt het dat de bruggen niet werden opgeblazen enzoverder ?
Dit lijkt een oorlog waar kop noch staart aan te krijgen is.

En ondertussen moeten we toch, bij al de emotionele beelden op alle zenders en in alle kranten, het hoofdprobleem blijven onder ogen zien: het Amerikaanse streven om de hele wereld met geweld aan de economische belangen van de V.S. ondergeschikt te maken. En dat gebeurt natuurlijk ook via de media. 

* Een nieuw Stalingrad ? Ik wens het mijn ergste vijand niet toe, laat staan mijn vrienden

Hoe kunnen we reageren ? Ik lees op Indymedia op 9/04 de oproep van Red Kitten dat de oorlog lang moet duren, dat Bagdad stand moet houden. Tja, dat tweede lijkt al een illusie te zijn. En het eerste: in principe vind ik dat ook. Als de V.S. zoals het er nu naar uitziet, snel vrij spel krijgen over Irak, dan mogen de buurlanden zich schrap zetten. Red Kitten heeft gelijk als hij stelt dat "Si la fin de la guerre signifie la recolonisation complète de l'Irak, et l'installation de bases US servants de base à des guerres contre les pays voisins, ce n'est pas la fin de la guerre: c'est son extension et son agravation." Syrië, Iran ... zullen er van meespreken.

Maar toch, ik schrik van die woorden van Red Kitten: hopen dat een oorlog lang duurt ... Dat het een nieuw Stalingrad wordt, stelt hij zelfs ... Ik weet R.K., je bent nog jong, je hebt nooit zelf een oorlog meegemaakt ... Maar besef je wat dat was, de hel van Stalingrad ? Ik ook niet hoor, maar ik hoop niet dat zoiets zich ooit moet herhalen. Ik wens het mijn ergste vijand niet toe, laat staan mijn vrienden (in dit geval de gewone Iraakse mensen).

* Kunnen we niet op een andere dan gewelddadige manier de V.S.-overheersing bestrijden ?

Ik heb de voorbije weken in 'mediawatches' herhaaldelijk geëist van de omroepen dat het ze het leed van de Iraakse burgers meer zouden tonen. Nu pas, aan het eind (?) van de oorlog, sinds de moord ook op drie journalisten door de V.S. op 8/04 én mede dankzij Rudi Vranckx, kregen we zo'n beelden meer te zien. Maar ik zou wel liefst willen dat er helemaal geen beelden van slachtoffers meer zouden getoond moeten worden hé. 

Kunnen we dan toch niet op een andere dan gewelddadige manier de V.S.-overheersing bestrijden ? Hier in België kan het alvast door alle Amerikaanse producten te boycotten. Knack schreef vandaag hoe belangrijk Europa voor de V.S. is. Microsoft bv. haalt hier de helft van zijn inkomsten. Laten we de boycot die Voor Moeder Aarde startte en waaraan ook bv. Le Journal du Mardi meewerkt, gestalte geven en denken over en werken aan andere actiemogelijkheden. 

Actiemogelijkheden waar grote delen van de bevolking voor te winnen zijn ook. Want hopen dat de oorlog in Irak nog lang zal duren: ik denk beste Red Kitten, dat de meeste Irakezen er anders over denken. Als je schrijft dat "Aujourd’hui le seul rempart que nous ayons contre la politique colonialiste des USA c’est Bagdad, et la ville doit tenir", dan klink je in feite, zonder dat je het zo bedoelt, defaitistisch. Want Bagdad, is grotendeels gevallen. Als dat onze enige "rempart" is, staan we er slecht voor.

* We gaan toch niet vechten om ons zelf uit te roeien ?

Lang geleden leerde een leraar me - en ik gaf hem toen natuurlijk geen gelijk - dat de meeste mensen zich neerleggen bij éénder welke dictatuur, als die hen maar min of meer 'goed' laat leven. Als dat dan nog een dictatuur zoals de Amerikaanse is, die het verkopen van een denkbeeldige vrijheid tot een wetenschap heeft verheven, dan denk ik dat de Irakezen maar wat blij zullen zijn met de vervanging van de dictatuur van Saddam door die van de Amerikanen. In het 'oostblok' zijn veel mensen - dankzij o.a. Amerikaanse propaganda-omroepen - ook in die val getrapt. Daar moeten we een antwoord op vinden. En dat is een strijd die vooral via het echt bevrijden van de 'geesten', niet via het doden van mensen moet gevoerd worden. Dus ook niet zoals Palestijnse zelfmoordterroristen het aanpakken, met blind geweld tegen alle Israëli. Hun strijd creëert alleen maar meer haat en vicieuze cirkels van vendetta's. En 'dankzij' al het menselijk vernunft om steeds moorddadiger (atoom-, chemische, biologische en nog andere) wapens te maken, zal dat finaal ertoe leiden dat tenminste in sommige streken op aarde, de mensheid zich zelf gaat uitmoorden, er het leven gaat onmogelijk maken of vreselijk verminken (denk aan de eeuwenlange impact van atoomwapens).

Strijden tegen alle overheersing, tegen elke dictatuur (ook die van al te autoritaire linksen die denken dat zij het recht hebben om al de anderen naar hun pijpen te doen dansen), dat moet elke dag opnieuw gebeuren. Maar zonder daarom heel het strijdperk met alles er op en eraan op te blazen. Er moet na het winnen van de strijd nog iets "heel" blijven; strijden om alles te vernietigen, daarvoor moet je pas goed gek zijn. 

* De basis is er, nu ons hoofdjes en het moreel hoog houden

Positief is alvast dat in West-Europa dat al zo lang cultureel sterk door de V.S. beïnvloed wordt, er de jongste maanden grote groepen mensen zich actief ingezet hebben tegen de Amerikaanse oorlog; dat in enquêtes de meerderheid van de bevolking de Amerikaanse oorlog tegen Irak afkeurden. Op die houding, op dat engagement moeten we verder werken. Zonder in extremen te vervallen maar ook zonder in de moedeloosheid te vervallen die een krant zoals De Morgen (een artikel van mij kan natuurlijk niet volledig zijn zonder een sneer naar het 'anti-socialistisch dagblad voor Vlaanderen') dag in dag uit predikt. Courage comrades.