Ik begrijp niet waarom je zo reageert. Je bent woordvoerder van het anti oorlogsplatform, het is dan ook meer dan normaal dat je kritiek krijgt. Je moet daar tegen kunnen en de discussie sec houden. We moeten in Vlaanderen een serieuze discussiecultuur leren ontwikkelen. Ik reken mezelf ook tot die ‘we’. Schelden, de persoonlijke toer opgaan, overtrokken reageren, … we moeten dat vermijden.
Verbetenheid is iets dat me vreemd is, maar misschien kan jij mijn karakter beter inschatten. Het is overigens al een heel tijdje geleden dat ik op Indymedia iets heb gepost. De laatste 10 stukken waren nogal analytisch, met name besprekingen van documenten van het establishment van de VS en andere analytische zaken. 
Ik beperk me echter niet enkel tot geopolitieke analyses. Ik vind de te volgen strategie ook belangrijk. Daarover ging mijn bijdrage. Ik stel vast dat jij telkens en telkens opnieuw reageert op alles wat niet in overeenstemming is met de lijn van het anti-platform. Het is alsof je de politieke lijn van de vredesbeweging probeert te bewaken. Dat is je goed recht, maar dan vind ik het een beetje raar dat uitgerekend jij het woord verbetenheid hanteert voor een ander, die slechts zeer sporadisch tussenkomt in het debat, maar swoit. 
Blijkbaar is de teneur van mijn artikel niet goed overgekomen. Ik doe een nieuwe poging. Verhofstadt, maar ook Michel, W. Claes, en andere kopstukken zeggen allemaal luidop hetzelfde: ze steunen de vredesbetogingen en verbinden daaraan de noodzaak van een Euroleger. Dat is het politieke gegeven in België, en dat is de uitdaging voor de vredesbeweging bij ons. Komt daarbij dat we leven in een pre-electorale fase waarin de meeste partijen zullen proberen te profiteren van het anti-oorlogsgevoel bij de bevolking. Word je gerecupereerd of niet, loop je in die val of niet? Daarvoor staat de vredesbeweging, of ze dat nu wil of niet.
Waardoor wordt de hoofdboodschap, die via de media wordt vertolkt, van een betoging bepaald? In de eerste plaats door de prominente aanwezigen (politici), door de ordewoorden, welke delegaties (groepen) de betoging kleuren (vaak letterlijk met de kleur van de vlaggen), … De intenties van de organisatoren zijn daarbij volkomen bijkomstig. Het feit dat je prompt gereageerd hebt tegen een Euroleger is uiteraard positief, maar is een marginaal feit in vergelijking met de recuperatiepogingen van het politieke establishment, op hetgeen de media van een betoging ‘maken’.
Op dit moment sturen groenen en sociaal-democraten aan op symbolische, brave en vage betogingen en willen ze uiteraard betogingen waarin ze zonder probleem kunnen optreden en waaruit ze electorale munt kunnen slaan. 
Wil de vredesbeweging haar geloofwaardigheid bewaren dan moet ze daar ondubbelzinnig positie tegen innemen, anders wordt ze willens nillens een verlengstuk. Dan moet ze de hypocrisie van de regeringspartijen ondubbelzinnig aanpakken. Dan moet ze haar eisen consequent formuleren: bijvoorbeeld de uitstap uit de Navo is vandaag een minimale vereiste. Als deze voorwaarden niet voldaan zijn dan zijn we een verlengstuk van de regering, of je dat nu graag hebt of niet. Dat is de verantwoordelijkheid van de vredesbeweging vandaag. Diegenen die dat niet zien of niet willen zijn, die zich beperken tot ‘hun eigen goede intenties’, diegenen zijn in mijn ogen naïef. Die houding heeft te maken met een aantal factoren: de politieke lijn en de quasi monopoliepositie van de organisaties van het middenveld in België, de sterk verspreide (via onderwijs, media, politici) idealistische visie op de wereldproblemen, de neiging van geëngageerde mensen hun goede intenties te projecteren op de wereldproblemen, enz. Er is hier echter geen tijd of plaats om dat uit te werken.
Ik heb in mijn tekst tenslotte ook verwezen naar het verleden. Het embargo was een verlengstuk van het Westers imperialisme. Een deel vredesbeweging heeft daarvoor opgeroepen, ofschoon ze andere bedoelingen daarmee had; maar die bedoelingen zijn totaal bijkomstig, want het zijn niet de intenties van de vredesbeweging die de concrete invulling van de politiek zal bepalen. Wel is de vredesbeweging van cruciaal belang voor het establishment om de publieke opinie voor zich te winnen, of toch zoveel mogelijk. Daar moeten we ons van bewust zijn.
Er zijn toen onvergeeflijke fouten gemaakt. We moeten daar uit leren. We kunnen het niet maken om opnieuw de imperialistische agenda mee te helpen realiseren.
Ik veronderstel dat je het in elk geval met het laatste eens bent.
Groeten, Marc