Hola vasitos,

Weinig reden tot feesten, deze donderdagavond. De wereld 
is weer een heel stuk grimmiger geworden, nu de poppenkast 
rond wapeninspecties en UNO-resoluties tot een einde is 
gekomen en de Amerikanen en hun bondgenoten begonnen zijn 
met waar het eigenlijk allemaal om draait: de 
herkolonisatie van Irak. Ook wij hebben hier de 
verklaringen van de Belgische politici de afgelopen week 
kunnen volgen. Verbijsterend gewoon. Heeft Verhofstadt 
echt gezegd dat Saddam door Irak niet te verlaten nogmaals 
heeft bewezen hoe weinig hij om mensenlevens geeft? Wij 
kunnen er met ons hoofd niet bij. 
In Cuba worden niet echt massale betogingen tegen de 
oorlog georganiseerd, wat niet wil zeggen dat men moet 
twijfelen aan het standpunt van het land en zijn inwoners. 
In toespraken op alle niveaus, tijdens herdenkingen en 
festiviteiten in het land, in het Cubaanse parlement maar 
ook in de UNO of op de top van de Beweging van 
Niet-Gebonden landen is de teneur dezelfde: deze oorlog is 
onmenselijk, onnodig en illegaal. Niemand gelooft hier 
natuurlijk de retoriek van Bush, Cuba wordt zelf met de 
regelmaat van de klok beschuldigd van het bezit van 
massavernietigingswapens. Iedereen met wie je spreekt 
beseft maar al te goed dat deze oorlog enkel om geld en 
olie draait. Maar in de straten worden dus geen 
protestacties gehouden, dat wordt overgelaten aan de 
regering, op het niveau van de internationale politiek. 
Wat de berichtgeving over de oorlog betreft, zitten we 
goed. Enerzijds deinzen ze hier nooit terug om beelden van 
CNN of andere buitenlandse zenders over te nemen, 
anderzijds verblijven er nog steeds Cubaanse journalisten 
in Bagdad. Ze zijn daar trouwens niet de enige Cubanen, 
een zestal Cubaanse jongeren maken er deel uit van de 
zogenaamde ´Levende Schilden`. Ook de Cubaanse ambassade 
in Bagdad is nog steeds open, als blijk van solidariteit 
met het Iraakse volk. Niet zonder risico, denk maar aan 
wat er met de Chinese ambassade in Belgrado gebeurde. 
Buiten de Cubaanse ambassade is ondermeer ook Vaticaanstad 
nog vertegenwoordigd, maar die mensen lopen wellicht heel 
wat minder risico om als Collateral Damage te eindigen. 
Ongetwijfeld hebben de oorlogsgeile Belgische media 
(hebben jullie ook kunnen genieten van de uitleg van onze 
favoriete professor Krijgskunde over Hoe Het Irakeese 
Leger Vakkundig In De Pan Hakken?) de afgelopen week toch 
enkele kolommen vrijgehouden om te berichten de 
gruweldaden die deze week in Cuba hebben plaatsgevonden. 
De Cubaanse overheid heeft inderdaad zijn hardere kant 
getoond: woensdag werd bekendgemaakt dat de 
bewegingsvrijheid van de heer James Cason, hoofd van het 
Oficina de Intereses de Estados Unidos (zowat de 
ambassadeur bij gebrek aan ambassade) beperkt werd. 
Bovendien werden enkele tientallen Cubanen met wie dit 
heerschap nauwe contacten onderhield de bak ingedraaid, 
alwaar zij momenteel hun proces afwachten. Hoe is het 
zover kunnen komen?
In 1961, nadat heel wat Cubaanse vestigingen van 
Amerikaanse bedrijven genationaliseerd werden, verbrak de 
Amerikaanse overheid alle diplomatieke betrekkingen met 
Cuba. Dit duurde tot 1977, toen het Oficina de Intereses 
werd opgericht. Bedoeling was de communicatie tussen beide 
landen te vergemakkelijken en uitwisselingen op 
commercieel, sportief, cultureel en wetenschappelijk vlak 
soepeler te laten verlopen. Al snel werd het Oficina 
echter de centrale plaats van waaruit de VS een interne 
Cubaanse oppositie probeerde op te bouwen. Met nadruk op 
proberen, want ondanks enorme financiële en materiële 
steun en het effect van de economische crisis van de 
afgelopen jaren, is men er niet in geslaagd meer dan 
enkele geïsoleerde groepjes ´dissidenten` te laten 
ontstaan. Cuba hield deze praktijken altijd nauwlettend in 
de gaten, maar liet meestal begaan. Men streeft hier 
namelijk naar normale handelsrelaties met de VS, dus 
onnodige provocaties zijn uit den boze. 
Onder de Clinton-administratie in de jaren ´90 verliepen 
de contacten tussen Cuba en de VS iets soepeler. Op 
diplomatiek vlak dan toch, laten we niet vergeten dat in 
1996, onder Clinton, de wet Helms-Burton werd gestemd, wat 
een verscherping van de economische blokkade inhield. De 
Bush-administratie gaat, zoals steeds, met net iets meer 
agressiviteit te werk. 
We hebben het al eerder over het geval van de Vijf gehad. 
Die mensen zitten nog steeds onschuldig in de cel. Op 7 
april komt hun zaak voor in beroep, dus heeft men in de VS 
besloten hen sinds begin maart opnieuw in de isoleercel 
(´The Hole` genaamd) te stoppen, alwaar ze geen contact 
kunnen hebben met familie of advocaten. Opnieuw, want voor 
hun eerste proces heeft men hen daar al eens 17 maanden in 
vastgehouden. Momenteel zit er eentje, Gerardo, al een 
tijdje halfnaakt in iets wat ze ´The Cage` noemen: een cel 
waarin hij amper kan bewegen, met 24 uur op 24 kunstlicht 
en enkel een betonnen brits. Optimale omstandigheden om 
een proces voor te bereiden.
Verder mocht Otto Reich, de politicus van de anti-Castro 
maffia in Miami, enkele maanden geleden Cuba nog eens 
beschuldigen van de aanmaak van biologische wapens. Wat 
later werden enkele Cubaanse diplomaten het land uitgezet, 
en werd de bewegingsruimte van de overige beperkt. Dan was 
er de benoeming van James Cason tot hoofd van het Oficina 
de Intereses. De man is een persoonlijke vriend van Otto 
Reich. Hij maakte zijn intenties onmiddellijk duidelijk: 
tijdens een interview op Channel 51 (het kanaal van de 
Cubaanse maffia) liet hij zich verleiden tot het beamen 
van de platste leugens die er over Cuba de ronde doen. Bij 
zijn aankomst in Cuba vond hij het nodig nog voor hij zich 
aanmeldde op het ministerie van Buitenlandse Zaken te 
verklaren dat zijn belangrijkste doel het verenigen van de 
groepjes Cubaanse ´dissidenten` was. Tot zover de 
diplomatie. De man werkt duidelijk aan een ´Regime 
Change`. Dat is waar men in Irak ook aan werkt.
Al 44 jaar proberen de VS het Cubaanse socialisme omver te 
werpen. Soms via aanslagen, dan weer via een verscherping 
van de  economische blokkade, nu door een interne 
oppositie te financieren die de staat van binnen uit moet 
ondermijnen. Het doel blijft hetzelfde: men wil van Cuba 
een Bananenrepubliek maken zoals er zoveel zijn in 
Zuid-Amerika. Een afzetmarkt, een leverancier van goedkope 
grondstoffen en arbeidskrachten, met een 
marionettenregering die enkel ja kan knikken. Dat daarbij 
90% van de Cubanen in de miserie gestort zal worden, 
interesseert Washington geen bal. Om de Cubaanse bevolking 
tegen Haïtiaanse toestanden te beschermen, moeten soms 
maatregelen genomen worden die niet echt sympathiek 
overkomen. Cuba heeft wetten om zich te beschermen tegen 
personen die de staat willen ondermijnen. Die wetten 
worden niet steeds even strikt toegepast. De 
´dissidenten`wisten maar al te goed dat ze zich met 
illegale activiteiten bezighielden. Ze gokten dat de 
overheid niets tegen hen zou durven ondernemen, 
waarschijnlijk verwarden ze de economische opening naar 
het Westen met een verzwakking van het socialisme. Dat was 
verkeerd. 
Maandag en dinsdag werd het doen en laten van de heer 
Cason op de Cubaanse televisie uitgebreid uit de doeken 
gedaan. Woensdag werden dan de arrestaties op de 
voorpagina van de Granma aangekondigd. Wat staat er te 
gebeuren met de arrestanten? Waarschijnlijk zullen enkelen 
na hun proces opnieuw in vrijheid gesteld worden. Diegenen 
die veroordeeld worden, zullen ongetwijfeld maar een 
tijdje in de gevangenis verblijven, waarna ze uitgewezen 
zullen worden naar de VS (de huurlingen die gearresteerd 
werden na de invasie in de Varkensbaai hebben bijvoorbeeld 
maar enkele maanden in de gevangenis doorgebracht). Veel 
zal ook afhangen hoe het proces tegen de Vijf uitdraait.
    
Groetjes
Gwen en Veerle

PS: iets helemaal anders: de oliecrisis heeft ons 
gedwongen fietsen te kopen. Eindelijk mobiel!