GETUIGENISVERSLAG BARCELONA

De Europese top zowel als de antitop in de Catalaanse hoofdstad zijn achter de rug, tijd dus om te evalueren.  Dat zowel de feitelijke EU-top als de tegentop een ‘succes’ waren hoeven we niet te vertellen.  Enerzijds verhoogden de Europese staatshoofden de pensioenleeftijd met vijf jaar, openen of liberaliseren ze de gas- en elektriciteitsmarkt voor niet-huishoudelijke verbruikers (= 60% van de markt!) vanaf 2004 en proclameert Aznar dat de liberalisering van de Europese markt ‘irreversibel’ is, zoals hij het zelf uitdrukte.  Ze bereikten dus een consensus over de hun opgestelde agendapunten.  Anderzijds mobiliseerde de antiglobaliseringsbeweging zijn grootste demonstratie ooit in zijn nog maar kort bestaande levensloop in het vrije ‘Westen’.  Terwijl de Europese leiders in hun kille rauwe en donkere burchten zaten weggescholen, beschermt door duizenden zwaar bewapende agenten en militairen bewoog een stoet van expressie, idealisme en verzet door de straten van Barca.  

De organisatoren die de ‘Europese campagne tegen het kapitaal’ lanceerden hoopten op 100.000 betogers om actie te voeren tegen dit antisociaal, gewelddadig en pervers beleid.  Het werden er vijf maal meer!  Een ongeziene massa.  Nooit eerder in de geschiedenis kwamen zoveel mensen in Barca samen om tegen ‘iets’ te demonstreren.  De krant La Vanguardia schreef: “Historische manifestatie in Barcelona. Het aantal burgers dat de straten onderliep, oversteeg records zoals de manifestatie ter ere van Ernest Lluch of als de grote manifestatie eind vorige week tegen de overheveling van de Ebro. Het herinnerde ons ook aan de grote manifestatie van de Diada in 1977.”  Het doet me trouwens denken aan Göteborg waar het toen ook sedert WOII geleden was toen zoveel volk nog op straat kwam.  We moeten vaststellen dat alle wonderen de wereld nog lang niet uit zijn en die ook nooit gaan verlaten.  Het wordt tijd dat iedereen uit zijn ‘slaap’ ontwaakt en het toenemend verzet helpt.  Het wordt tijd dat iedereen het beleid van dit systeem ontmaskert.

De repressie die de Europese Unie tegen zijn rivalen (= de sociale bewegingen) hanteerden waren wederom walgelijk.  De Indymedia-servers platleggen zodat er geen up-to-date informatie de wereld kon ingestuurd worden, vlaggen van de Waalse FGTB die aan de grens in beslag werden genomen (konden dienen als wapens doch indien men echt gewelddadige intenties heeft dan kan men volgens mij alle mogelijke wapens aanschaffen in Barca zelf.  Conclusie: de overheid treitert ons uit), de grenstoegang blokkeren zodat ‘buitenlandse’ activisten niet naar Barca konden reizen, de toegang tot Barca zelf blokkeren voor duizenden Spanjaarden (oh ja, ze ontnemen zelf de vrijheid van hun eigen landgenoten om hun politiek protest in de kiem te smoren), het afschieten van rubberkogels in de massa, het voortdurend controleren van identiteitspassen van de activisten in Barca zelf, willekeurige arrestaties van losse individuen en kleine groepen en de vele intimidaties, manipulaties en andere ontmoedigingstactieken werden op zijn best en onder de hoede van de EU-leiders uitgevoerd.
Doch, laten we eventjes terugkeren naar donderdagavond 14 maart.  Onze delegatie uit Kortrijk bestond uit een twaalftal individuen waarvan twee nog altijd studeren.  De rest is werkzaam in en voor onze maatschappij in de sociale branche (maatschappelijke werkers, sociale verplegers,…).  Voor iedereen zou het zijn eerste internationale politieke top worden.  In Brussel aangekomen zagen we nog heel wat andere activisten van diverse pluimage met rugzakken wachten op de bussen.  Toen alle administratieve verplichtingen achter de rug waren konden we plaats nemen in de bussen.  Op diezelfde bussen werd er goed gezongen, gedronken, gegeten, gediscussieerd en werd ons informatie toegelicht over Barca en de doelstellingen van de Europese top zelf.  Ja, je moet weten, wij willen al feestend en geweldloos ons ongenoegen uiten tegen dit pervers systeem.  Wij willen door onze expressie de aandacht vestigen over de onrechtvaardige gang van zaken in de wereld.  Fascistisch crapuul zoals deze van het NSV bijvoorbeeld doorkruisen al marcherend en in rijen de straten om hun ongenoegen te uiten.  Dat is dus een groot verschil!

Nadat iedereen zijn ligging in de bus had gevonden dompelden de activisten onder in een gezonde slaap… tot de zon opkwam.  Het was toen al vroeg in de ochtend en we waren net Lyon gepasseerd.  Rond elven bereikten we uiteindelijk de Frans-Spaanse grens waar de andere bussen ons opwachtten om gezamenlijk de grens over te steken.  We zagen dat de politie talrijk aanwezig was.  De meest diverse uniformen zagen we rond de bus huppelen.  En hup, het was zover, alle bussen moesten langs de kant.  Er werd ons vriendelijk gevraagd kalm te zijn en in de bus te blijven.  Iedereen moest zijn paspoort afgeven.  Na enkele minuten eisten ze aan de chauffeurs dat deze hun koffers openmaakten.  Zo bemerkten ze al het informatie- en propagandamateriaal die de diverse individuen en groeperingen met zich meenamen.  Alles werd er uitgehaald.  Borden van D14 met de leuze: “een andere wereld is mogelijk”, borden met “Sharon is een moordenaar”, borden met “Stop dumping”, borden met herinneringen aan oorlogsslachtoffers uit het verleden.  Alles werd er uitgehaald en één voor één werden ze gefotografeerd.  Onderwijl stonden agenten met hun camera’s te filmen naar ons.  Een uur passeerde en niemand wist van iets.  Onderwijl zagen we drie Mercedesvrachtwagens met daarop een vijftiental nieuwe sportmodellen van datzelfde merk zonder enige problemen de grens overrijden.  Het vrije verkeer van goederen en diensten, een gevolg van het verdrag van Maastricht van 1992, is dus belangrijker dan het vrije verkeer van mensen.  Ze zijn dan verwonderd als sommige mensen impulsief reageren en zo’n luxewagens beschadigen.  
Toen kwam het goede nieuws.  Er werd ons verteld dat iedereen terug plaats mocht nemen in de bussen en dat we onze weg verder konden zetten.  Alsof de sfeer van de spanning plaats nam voor een ontspannende sfeer.  We zagen zelfs agenten vriendelijk lachen.  Het wachten was voorbij en daarvoor werden we beloond.  

Doch toen de autocars hierop door wilden rijden werden ze, vreemd genoeg, door agenten aan de grond aangemaand hun bus te keren naar de andere kant richting Frankrijk.  De gezichten van de agenten ondergingen een enorme metamorfose (van vriendelijkheid naar vijandigheid).  Onze buschauffeur verstond het zelfs eerst niet goed en wou toch nog doorrijden maar toen hij de gelaatsuitdrukkingen van de betrokken agenten aanschouwde veranderde hij nog vlug van gedachten.  Deze politiediensten hadden ons op een laffe, gewiekste en smerige manier bij ‘ons klootjes’ genomen.  We kregen niet eens de kans om een geweldloze actie te voeren en het de agenten heel lastig te maken.  

Uiteindelijk stopten de bussen onmiddellijk aan de andere kant van de grens, in Frankrijk.  Nu was de Franse politie opgescheept met ons.  Alsof dat nog niet genoeg was werden nog enkele bussen uit Frankrijk de grenstoegang tot Spanje ontzegd.  Deze mensen uit Marseille en Toulouse (ATTAC) voerden eerst nog een geweldloze actie aan de grens.  Zij zagen immers wat met ons gebeurde.  De politie reageerde door hun één voor één de bus in te dragen.  Op de parking zelf organiseerden we zogenaamde volksraden.  Eerst per bus, dan per land en dan gezamenlijk met de andere groepen om de krachten te bundelen.  Overleggen met zo’n honderdtal mensen (ongeveer 300 à 500) is geen makkie doch door de intellectuele discipline van de aanwezige mensen konden we meestal een consensus bereiken.  

Één van de eerste acties die we uitvoerden was het bezetten van de autosnelweg in beide richtingen.  De chauffeurs van de gestrande wagens werd uitgelegd waarvoor wij actie voerden.  Heel wat mensen hadden begrip voor ons ongenoegen.  Vooral van de vrachtwagenchauffeurs konden we op heel wat sympathie rekenen.  Onderwijl ging een delegatie van de Legal Teams overleggen met de overheidsdiensten om toch doorgang te krijgen.  Er werd vooral gezocht naar de redenen van onze weigering.  Het moet gezegd worden dat wij absoluut geen gewelddadige intenties hadden.  Onze bussen werden bevolkt door vooral mensen uit de sociale sector en door idealisten, pacifisten en ander links ‘tuig’.  Met deze repressie-technieken probeert de overheid ons te ontmoedigen om nog verder deel te nemen aan zo’n toppen maar het heeft een averechts boemerangeffect.  Door onbegrip, machteloosheid en ongeloof zijn wij nu nog meer gesterkt in ons verzet en wij gaan dit dan ook als een microbe in de maatschappij uitzetten.  We gaan iedereen begiftigen over deze onrechtvaardigheid.  Papa overheid laat zich weer eens van zijn beste conservatieve, kortzichtige en patriarchale kant zien!  Leve de democratie!?

Uiteindelijk kwam de Franse oproerpolitie (CRS) met meer en meer man.  Zij kregen immers de ‘vuile was’ van de Spaanse overheid.  Dit waren echte pitbulls die niet blaften maar alleen maar beten en zo geschiedde.  De politie manipuleerden en intimideerden ondertussen zodanig onze buschauffeurs met allerlei wetten en dreigementen dat zij het niet meer zagen zitten om terug te keren.  Zo zou hun bus in beslag worden genomen indien ze toch nog ergens in Spanje zouden opduiken en ze geen officiële goedkeuring (verklaring) konden voorleggen.  Indien ze nog lang op de parking bleven staan zouden ze vrachtwagens laten aanrukken om de bussen weg te slepen.  Ook de rusttijden van de chauffeurs liepen door tot ze bij de vaststelling kwamen dat indien we toch nog de toegang zouden krijgen we nooit Barca meer zouden halen opdat de chauffeurs eerst acht uren moesten uitrusten; zelfs al waren ze met twee!  Enzovoort enzovoort.  Toen besloten we om met de Belgen richting Frankrijk te rijden.  We zagen nog hoe de Franse ATTAC-groep opnieuw de autosnelweg afsloot door een sit-in.  De CRS sprong op de menigte in als wilde dolgedraaide beesten.  Ze trokken aan het haar van zowel meisjes als jongens om hun recht te trekken.  Sommigen kregen ook rake klappen met de matrak.  Ik riep naar één van die arrogante CRS-flikken: “vous-êtes une fasciste!”  waarop hij repliceerde: “Oui!” en waarbij hij non-verbaal teken naar me deed van kom maar af.  Verbijsterend gewoonweg!  
De Franse landbouwleider José Bové zei dat wat in Perpignan (grens La Jonquera) was gebeurd hem een schande leek. Volgens Bové, was die “blokkade” de vrucht van een ‘akkoord tussen Jospin en Aznar”.  Bové waarschuwde Aznar voor meer mobilisaties dit semester in Spanje (overgenomen uit de Spaanse krant ‘La Vanguardia’).  

De eerste parking langs de autoroute die we tegenkwamen hielden we halt.  Wederom hielden we volksraden.  Wat konden we doen?  Hoe konden we dit probleem oplossen?  Wat zal er gebeuren?  Hoe zit het met anderen die nog aan de grens staan?  Enzovoort…  Uiteindelijk besloten we om naar Perpignan te trekken om samen te demonstreren met de Franse activisten tegen dit repressief beleid.  De plaatselijke vakbond (Sud) zorgde ervoor dat ze ons onderdak konden geven (zo’n vierhonderdtal mensen) in een sporthal.  Dit gaf ons de aanzet voor een groot feest.  Temidden van het feest stopten we een minuut met rumoer om onze aandacht te vestigen aan de vorig jaar doodgeschoten Carlo Giuliani tijdens de G8-top in Genua.  De stilte was overweldigend.  Het doet ons geloof in een andere wereld alleen maar versterken.  Dit is het échte idealisme: in overleg met elkaar, in discussie met elkaar, in ruzie met elkaar en in liefde met elkander.  Het is een samentrekking van een collectieve energie, een geloofskracht!  En dat is sterker dan enig repressiemiddel…

Na de herdenking werd er terug volop verder gefeest onder de sambaritmes van handenkloppende activisten op alles wat maar klanken kon produceren.  Precies om middernacht beëindigden ze hun (vooral de Franse jongeren waren de grote ‘lawaaimakers’, maar wij waren dan ook al meer dan een dag onderweg) dans- en muziekspektakel wat getuigt van een intellectuele discipline.  Iedereen dompelde in om zich psychisch en fysiek sterk te maken voor de volgende dag.  U moet weten dat het leven van een activist, of een militant zoals je wil, niet van een leien dakje loopt.  Maar we gaan ervoor!

Om zeven uur in de ochtend stonden velen al op om te genieten van een warme douche.  Als dit geen luxe was!  De vakbond bracht ons melk (de vorige nacht brachten ze ons ook al water om te drinken).  Toen ondernamen we wederom allemaal een lange wandeltocht richting het centrum van Perpignan waar onze bussen ons opwachtten.  Doch zij waren niet alleen, in hun kielzog bemerkten wij een heel armada oproeragenten weggemoffeld in hun rijtuigen.  Onderwijl vernamen we ook dat nieuwe bussen de toegang tot Spanje werden ontzegd.  Geen al te positief nieuws!  We hoorden dat ze naar ons toekwamen.  Andere bussen namen zelfs niet eens meer de moeite om tot aan de grens te rijden maar kwamen naar onze richting om onze groep te vergroten.  We besloten na enkele volksraden een betoging te houden in Perpignan met als grootste leuze: ‘liberté de circuler’.  Er waren meer dan twintig bussen gestrand in Perpignan.  We hoorden ook dat vele bussen werden gestopt ver voor Perpignan (zo stonden bussen door de diverse prefecturen vast in Narbonne, Montpellier en Lyon, zij konden ons nooit bereiken).  De lokale solidariteit was groot!  De CNT (syndicale anarchisten) van Perpignan vervoegden zich met een dertigtal man bij onze delegatie.  Ook andere lokale groepjes kwamen hun solidariteit betuigen door samen met ons de straat op te gaan.  Het werd een lawaaierige demonstratie (een kleine 1.500 mensen) met veel slogans, muziek en sit-ins.  Een delegatie kreeg de mogelijkheid om met de prefect en de burgemeester te spreken zonder enig resultaat.

Toen het middag werd besloten we om met alle bussen richting grens te rijden.  We kregen zelfs politie-escorte om ons uit de stad te leiden.  Dit was misschien een uitspruitsel door de dialoog met de burgemeester.  De Franse bussen waren ons al een tijdje voor en werden aan de grens teruggestuurd.  We spraken met hun af op de laatste parking voor de grens.  Hier werden terug vurige betogen en discussies gehouden.  Ook advocaten uit Barcelona kwamen ons toelichten wat de mogelijkheden waren.  Die mogelijkheden waren heel somber!  

Twee chauffeurs van respectievelijk twee Belgische bussen zagen het niet meer zitten om terug te keren naar de grens.  Zij besloten om terug te keren naar België.  Na telefonisch contact met hun baas kregen ze het advies van hun baas een compromis uit te werken.  Dit compromis bestond eruit dat nog één bus zou proberen de grens over te steken, de anderen moesten terugkeren naar België.  Toen begon de discussie wie wou terugkeren en wie toch nog wou proberen de grens over te steken.  Na lang discussiëren (het was inmiddels 18u en om 18u startte de grote demonstratie in Barca) gingen we met een volle bus richting grens.  Daar aangekomen zagen we dat de Franse activisten wederom geblokkeerd waren en een blokkade opzetten.  Doch uitzonderlijk en door veel geluk (verwarring tussen de Franse en Spaanse ordediensten?) geraakten we zonder veel problemen door de grens.  De ontlading in de bus was groot.  Ons geduld werd op de proef gesteld en daarvoor werden we beloond.

En daar gingen we dan, richting de Catalaanse hoofdstad.  Rond 21u bereikten we onze afstapplaats te Barca.  Inmiddels hoorden we dat er een ongeziene massa zich door het centrum van de stad baande.  Dit betekende dat de demo nog niet afgelopen kon zijn en daarom gingen we met een 25-tal mensen richting metro op zoek naar de betoging.  Een andere groep besloot om te vertrekken naar het festival die het politiek platform van Spanje organiseerde.  Na wat zoeken vonden we de richting die we moesten inslaan en namen we de metrotrein.  Toen we uitstapten aan de halte waar we moesten zijn werden we aan de uitgangen van het ondergrondse metrostelstel geconfronteerd met zwaar gewapende agenten.  Deze mannen drongen het stelsel binnen en duwden de mensen hardhandig terug.  Sommigen probeerden de metro-ingang te barricaderen maar de meesten onder ons namen het zekere voor het onzekere en trokken zich terug richting de metrotreinen.  Iedereen spurtte door de open deuren de treinen in.  Af en toe zagen we een matrak binnenglijden in de treinen zelf.  Ze hadden deze metrohalte volledig ontruimd en wij hadden nog niets eens de kans gekregen het centrum van Barcelona te bezichtigen.  We besloten verstandelijk terug te keren naar de andere groep en het festival op te zoeken.  

Daar aangekomen wachtte ons een mooie verrassing.  Een idyllische plaats bevolkt door naar schatting vijftigduizend activisten die zwaaiend met hun rode vlaggen samen kwamen genieten van het feestgedruis.  Geen commercieel gerichte prijzen om een drankje of broodje te verbruiken, neen, alles aan een democratische prijs.  Het werd een aangename doch frisse nacht (velen hadden toch al een tijdje niet meer geslapen).  Velen waren zelfs van gedacht dat het festival zou eindigen rond twee uur maar we moesten wachten tot vier uur in de ochtend vooraleer Manu Chao zijn muzikale talenten presenteerde.  Dit eindigde omstreeks zes uur.  Toen volgde wederom een lange wandeling naar onze bussen.  Daar aangekomen bezweek bijna iedereen (u moet weten dat we toen toch al zestig uur onderweg waren, slapend in bussen, op de grond, al wandelend op zoek naar de bussen, betogen,…) aan de slaapziekte.  Op de bus aangekomen reden we nog een ritje door Barca om ons cultureel en geschiedkundig verstand op te frissen en te verrijken.  Daarna dompelden we onder de tonen van de Social Buena Vista Club en Manu Chao in een zachte roes, dromend dat een andere wereld mogelijk is.

De groeten
Tim H.