Ik zag geen copyrightsymbool, dus heb ik maar copy-paste gedaan. Als u dit leest kan het zijn dat u al ettelijke nachten voor het groenflitsende CNN-scherm hebt gekampeerd. Anderzijds kan u ook gewoon nog steeds aan de toog of in de betoging de zin en onzin van een oorlog aan het bediscussiëren zijn. Met de regelmaat van de klok teisteren George Bush Jr, Saddam Hussein, Kofi Annan, Gerhard Schröder, Louis Michel en nu ook Veto ons immers met al dan niet imperiale grootspraak over een oorlog in Irak. De mogelijkheden zijn divers: geen oorlog, een oorlog op basis van een VN-resolutie, een interventie van de Verenigde Staten en bloedbroeder Verenigd Koninkrijk, de verbanning van Saddam, een nieuwe terroristische aanslag. Soldaten en bewijzen worden aan- en afgevoerd, VN-gezanten worden mis- of rondgeleid, raketten worden vernietigd of vervaardigd. Kortom: de Golfregio staat op springen en het wordt moeilijk door de tanks de woestijn te blijven zien. In afwachting van de reële ontwikkelingen organiseerden wij reeds onze eigen kleine Amerikaans-Iraakse confrontatie. Het resultaat is een verhelderend inzicht in een discussie die door zwart en wit beheerst wordt. Onze eerste Amerikaan laat het afweten. We besluiten dan maar de straat op te gaan, op zoek naar een stukje Verenigde Staten in Leuven. Dat stukje vinden we in het Loyola International Nachbahr-huis in de Schapenstraat. Dit is een gemeenschapshuis van het Loyola College in Maryland en voorziet hoofdzakelijk Amerikanen, maar ook Spanjaarden, Polen, Italianen. en Belgen van een degelijk kot. De eerste Amerikaan die we tegenkomen loopt niet echt warm voor een interview. Als blijkt dat hij zich niet meteen kan vrijmaken, helpt hij ons toch graag aan een landgenoot en na een paar rondjes onderhandelen hebben we prijs. Alyssa Preston is een 21-jarige Amerikaanse uit Chicago, die in Maryland studeert en sinds augustus in Leuven verblijft om zich op politieke wetenschappen, Engelse literatuur en kunstgeschiedenis te storten. Ze is heel bereidwillig om over de kwestie te praten, maar waarschuwt op voorhand dat ze een gematigd standpunt inneemt en geen experte is. Een foto bij het artikel ziet ze niet zitten.Veto: Kende je België al voor je naar hier kwam en hoe ben je hier terecht gekomen? Alyssa Preston: «Natuurlijk kende ik België! Het is een van de kleinere EU-landen naast grote landen als Duitsland, Frankrijk, Spanje. De focus in de media ligt dus eerst op die landen en dan pas op België, maar onze universiteit bezit verschillende huizen in Europa en zo ben ik hier samen met een hele groep medestudenten terechtgekomen. Vroeger hebben we nog de Vlaamse primitieven bestudeerd en nu leer ik zelfs Nederlands.» Betogen Veto: Hoe sta je tegenover de houding van je regering in de kwestie-Irak? Alyssa: «Op dit moment ga ik niet akkoord met het buitenlandse beleid van de Amerikaanse regering. Ik ben op 15 februari zelfs samen met enkele andere Amerikanen en Canadezen in Brussel gaan betogen. Amerikanen weten namelijk niet meer dan andere mensen, ondanks de spionnen die men beweert te hebben. Als echter blijkt dat Saddam werkelijk wapens heeft en ze dreigt te gebruiken, dan moet er iets gebeuren, maar wel onder de vlag van de Verenigde Naties. Nu oorlog voeren is veel te voorbarig: de verhoudingen met Noord-Korea zijn mogelijk zelfs gevaarlijker.» Veto: Ben jij een uitzondering? Alyssa: «Ja en nee. Het hangt van zo vele zaken af. Ik ben nu natuurlijk al lang niet meer thuis geweest, maar ik volg wel de Amerikaanse en de Europese pers. Jonge mensen en de intellectuele elite zijn hoofdzakelijk tegen, maar de regio waar je woont speelt ook een rol: de oost- en de westkust zijn eerder liberaal, het centrum van de Verenigde Staten is eerder conservatief. Het hangt er ook van af of je een broer of zus in het leger hebt, enz. In Loyola is de verhouding ongeveer fifty-fifty: hier zitten Amerikanen met een Stars and Stripes op hun kamer en er zijn er die resoluut tegen de oorlog zijn.» Veto: Speelt het feit dat jij in België verblijft een rol in je mening? Alyssa: «Zeker niet. Ik maak hier wel kennis met het Europese perspectief en merk dat de opvoeding en het waardensysteem toch sterk verschillen van het Amerikaanse perspectief. Daarom is het soms ook moeilijk om bepaalde ideeën van mijn Belgische vrienden te begrijpen. Ik denk dat veel mensen eens naar de andere kant zouden moeten gaan om er te leven. Soms word ik veroordeeld door mensen die nog nooit in de Verenigde Staten geweest zijn. Mede daarom doe ik nu de moeite om naar hier te komen en Europeanen beter te leren begrijpen. Maar ook als ik nog in de Verenigde Staten leefde, zou ik tegen de oorlog geweest zijn.» Veto: Zijn er dan veel misverstanden van Belgen over Amerikanen en omgekeerd? Alyssa: «Ja! Of toch tot op een zekere hoogte. Ik denk dat veel Belgen tegen Bush zijn en niet tegen de Amerikanen. Verschillende van mijn proffen hebben me dat gezegd, maar ik weet niet of ik dat helemaal moet geloven. Niet dat ik denk dat Belgen tegen Amerikanen zijn, maar er zijn gewoon grote culturele verschillen die soms met elkaar botsen. Ik geloof wel dat de meerderheid van de Belgen tegen Bush is. Ik heb hem ook niet graag; ik heb zelfs niet op hem gestemd.» Frietkot Veto: Hoe komt het dat er zo'n grote Amerikaanse invloed op onze cultuur is terwijl we ons politiek zo sterk verzetten? Alyssa: «Ik denk dat je die dingen gescheiden moet houden: entertainment is slechts entertainment. Als je het over politiek hebt, dan heb je het over iets heel persoonlijks, zelfs voor een kind. Het gaat over de dingen die je leert op school en rond de eettafel. Maar ik vind het inderdaad heel interessant om te zien hoe die amerikanisatie evolueert, hoewel ik denk dat het in België nogal meevalt; het is veel erger in andere delen van de wereld.» Veto: Heeft het schoolsysteem iets te maken met die wederzijdse onwetendheid? Alyssa: «Omdat mijn grootouders uit Europa geëmigreerd zijn, ben ik een uitzondering, maar Amerikanen leren inderdaad veel minder over de Europese geschiedenis, dan bijvoorbeeld Belgen over de Amerikaanse geschiedenis. Ik denk dat daar twee redenen voor zijn. De Verenigde Staten zijn zoveel groter en er gebeurt ook zoveel meer dan in België. Daarom richt België zich op de omgeving. Ten tweede kennen de Verenigde Staten een geschiedenis van isolatie en doen ze nog altijd weinig mee internationale overeenkomsten zoals. » Veto:. Kyoto? Alyssa: «(lacht) Die noemen Europeanen altijd! Het is gewoon een redelijk jong land waar geschiedenis niet zo'n grote rol speelt.» Veto:. en kan een relatief jong land dan niet leren uit de geschiedenis van zijn omgeving? Alyssa: «Ja, maar de Verenigde Staten hebben zich ook moeten afzetten van Europa en dat zal nog altijd meespelen. Bovendien beschouwt de V.S. zich nu als een supermacht en dat brengt misschien een beetje arrogantie met zich mee. De moderne communicatie moet hier een belangrijke rol gaan spelen, maar er is nog veel werk aan de winkel. Ik vind niet dat de Amerikaanse stem zwaarder mag doorwegen dan die van een ander land, maar ik denk wel dat dit zo geevolueerd is. De gelijkheid tussen alle landen is een utopie. Landmassa doet er niet toe, maar politieke invloed wel. Zo is het nu eenmaal. Dat zal wel veranderen met de éénwording en de uitbreiding van de EU: Europa begint meer met één stem te spreken. op Groot-Brittannië na soms (lacht).» Veto: Hoe hebben jullie gereageerd op de weigering van België, Duitsland en Frankrijk om in een oorlogslogica te stappen door militair materiaal naar Turkije te sturen? Op het nieuws kregen we bijvoorbeeld beelden te zien van een leeg frietkot in New York en het Belgische leger werd er afgedaan als een bende amateurs. Alyssa: «Waar? Was dat in een humoristisch programma? Amerikanen verbinden Belgen zelfs niet met frieten; ze denken dat dat Frans is. Ik wist zelf ook niet beter voor ik naar hier kwam. Nee, Amerikanen denken meer van: 'Het zijn Duitsland, Frankrijk. en België die zo reageren.' In die volgorde. Dat heeft dan te maken met de grootte en de militaire macht van België. Hier in Loyola hebben we erover gediscussieerd en de meesten konden het standpunt van België wel begrijpen. Maar er was toch een beetje angst voor negatieve gevoelens van Belgen tegenover Amerikanen.» Veto: Heb je je ooit bedreigd gevoeld? Alyssa: «Nee. We hebben gewoon hetzelfde gedaan als altijd. Alleen voel ik me zelfs veiliger dan in groep, want er zijn elders wel al georganiseerde reacties geweest tegen groepen Amerikanen. De Amerikaanse veiligheidsdienst geeft richtlijnen over waar we niet naartoe moeten reizen en er is een website met de laatste berichtgeving over de situatie in alle landen, maar voor België is alles in orde.» Wereldoorlog Veto: Een ander hot item in sommige Amerikaanse en Britse media was de ondankbaarheid van het Europese vasteland voor de interventie in de twee wereldoorlogen. Zou zoiets nog een rol mogen spelen? Alyssa: «Daar heb ik nooit iets van gehoord en ik vind niet dat dat een rol zou mogen spelen. Maar het is niet zo lang geleden, dus. Dat is alles wat ik erover kan zeggen. Oudere mensen die de oorlog hebben meegemaakt zullen daar wellicht anders over denken dan jonge mensen.» Veto: Dan hoeven we nog maar één iets te weten: komt er een oorlog? Alyssa: «Ik denk het wel. Ik hoop natuurlijk van niet (slaat de ogen op en maakt een vluchtig kruisteken), maar ik denk het wel. Op dit moment is er geen reden om een oorlog te voeren, maar Saddam is een spel aan het spelen van toegeven en tegenwerken en dat zal niet blijven duren.» Veto:. sprak zij met apocalyptische voorzienigheid!