Op de website van Indymedia verscheen deze week (21 augustus) 'eindelijk' "het antwoord van Albert Faust op de beschuldigingen". Het betreft een 'brief' van Faust daterende van eind juli waarin hij aan de militanten van de vakbond uitlegt hoe hij de zaken ziet. We vatten heel kort samen. Wie de volledige tekst wil kennen, hij/zij surfe naar www.indymedia.be.

Eerst geeft Faust toelichting bij het financiële beheer van een vakbond: dat is geen onderneming, geen coöperatieve, geen vzw, maar een feitelijke vereniging. Dat maakt dat het er anders aan toe gaat: "geen anarchie, maar ook geen model ! Evenmin een prioriteit ! En dat overal in het land. Als oude syndicalist zou ik hier in het lang en het breed kunnen over spreken" schrijft Faust. Verderop in zijn tekst vind je hoe hij aan allerlei sociale bewegingen steun verleende omdat hij de syndicale strijd (terecht) breed interpreteert. 

Tweede punt dat de moeite van vermelden waard is: de "historische schuld" die Faust 'erfde' toen hij in 1986 als algemeen secretaris aantrad van de afdeling Brussel. Op zijn vragen aan BBTK Nationaal naar de oorsprong van de 'historische schuld' kreeg hij nooit antwoord. Volgens Faust bedroeg de schuld bij zijn aantreden 84 miljoen BEF tegenover 67 miljoen (waarvan 27 aan het Federale BBTK) eind 2000. Tenzij die schuld recent weer sterk zou zijn aangegroeid (waarover Faust niets schrijft) heeft hij dus schuld afgebouwd. 

Ondertussen zijn de kosten (oa de juridische) van BBTK-BHV enorm toegenomen. De afdeling groeide van 10.000 leden in 1970 tot 80.000 leden. Zelf ben ik ooit een tijdje - ik denk dat het midden jaren 80 was - bij BBTK-BHV aangesloten geweest. Ik herinner me de enorme drukte in het gebouw aan het Rouppeplein waar veel 'allochtone' werklozen langskwamen. Ik herinner me schrijnende taferelen van mensen die hun papieren niet in orde kregen en soms heel kwaad werden. Dat om de sfeer te schetsen waarin er gewerkt werd. Na een fout met mijn eigen papieren ben ik veiligheidshalve naar de christelijke concurrentie overgestapt. In het hoger onderwijs heb ik ondertussen zelf als vakbondmilitant mogen ondervinden dat het ook daar voor de 'vakbondsberoeps' pompen én verzuipen is: veel te wenig mensen voor veel te veel werk. Het is een aspect dat in de persberichtgeving over de problemen bij BBTK Brussel compleet over het hoofd gezien wordt door de journalisten-buitenstaanders. Omdat ze niets van vakbondswerk snappen ?

** "We hebben toch niets te verbergen aan onze militanten ?"

Terug naar Fausts antwoord. Hij weerlegt in detail in zijn tekst alle financiële aantijgingen: inzake de auto-aankoop, de dure wijn, zijn 'abnormaal laag' salaris (vreemd genoeg ook een verwijt ...), de brief aan de boekhouder die C. Roland via Le Soir bekend maakte ... Een inbraak op het Rouppeplein die hem via een gerucht in de schoenen geschoven werd. "Opnieuw lanceert De Standaard enkele dagen geleden dit gerucht" schrijft Faust. Hij weerlegt ook het verwijt (o.a. vanuit PVDA-hoek) dat hij beroep doet op het gerecht om tegen ABVV Nationaal op te komen. Maar "wat kunnen wij anders doen dan ons verdedigen ?"

Straf is wel dat hij begin mei 2001 nog twee opendeurdagen organiseerde waar elke militant inzage kon krijgen in de boekhouding en alle mogelijke vragen kon stellen. "Dit initiatief van een open boekhouding, is uitzonderlijk sterk bekritiseerd geweest" schrijft hij, met name door ABVV Nationaal. "Waarom ? We hebben toch niets te verbergen aan onze militanten ?"

Dan gaat Faust in op de manier waarop men hem heeft willen doen opstappen, met "een mooie verbrekingsvergoeding". Hij weigerde en het conflict met ABVV Nationaal kon beginnen. "Een staatsgreep in de zomer" noemt Faust het, "net zoals patroons ook deze periode verkiezen ..." 

Faust stelt de vraag: "Waarom heeft men geen open en contradictorisch debat aanvaard voor de militanten binnen onze beweging ?" 

** "Maar neen, het gaat om een magnifiek, voorbeeldig beheer ..."

Na o.a. nog een luik over de structuren van het ABVV, stelt Faust tot slot de vraag: "Politieke strijd binnen de vakbond, ja of neen ?"

Waarom moet een financiële situatie die niet rooskleurig is maar ook niet 'plotsklaps abnormaal', voor ABVV-Nationaal tot het vertrek van Faust leiden ? Omdat hij in de weg staat ? Van wat ? Van wie ? Faust vermeldt dat "dit jaar nationaal ABVV zich bereid verklaard heeft het stakingsrecht te codificeren en te beperken volgens Angelsaksisch model ..."

Ach zo. Dat lazen we in de kranten niet. 

"Neen ik ben niet de enige linkse jongen in Brussel. Gelukkig" schrijft Faust even verderop nadat hij zich heeft afgevraagd of we "een daad van majesteistschennis stelden door de wijze waarop Mia De Vits 'verkozen' werd te bekritiseren. Dit is inderdaad ... onvergeeflijk."

"In feite is de echte inzet een keuze tussen een INTEGRATIESYNDICALISME en een CONTESTEREND SYNDICALISME" stelt Faust (hoofdletters van hem). 

Wat Mia De Vits beoogt - en zij schijnt dat in haar toespraak op 1 mei aangekondigd te hebben - komt volgens Faust neer op "het politiek normaliseren" of platwalsen van het ABVV. Daarom moeten eerst Faust en zijn getrouwen geliquideerd worden en vervolgens het ABVV Brussel geneutraliseerd. Toeval ?"

Faust rond af met te stellen: "Leugenaars of naïevelingen zullen zeggen: 'maar neen, het gaat om een magnifiek, voorbeeldig beheer te hebben." 

** Koene mediaridders ontmaskeren Robin Hood ?

Na de lectuur van Fausts verweer ben ik de drie artikels gaan herlezen die al in e-DIOGENE(S) over de berichtgeving over 'zijn zaak' verschenen. Zeker bij het schrijven van het laatste, korte Franstalige stukje, had ik mijn grootste twijfels over Faust. Hij zal de eerste zijn om dat te begrijpen. Wie zou als buitenstaander na al de persberichten niet gaan twijfelen ?

En daar waar we doorgaans weinig syndicale berichten in de 'mainstream'pers krijgen, blijft de berichtenstroom over 'de zaak Faust' maar doorgaan. Hier staat dan ook veel op het spel: "de impact op de vakbondswerking is nauwelijks te overzien" schreef Johan Rasking deze week in De Standaard (21/8). "Niets meer of minder dan de modernisering van de socialistische vakbond is in het geding." Raskings boventitel luidde: "Fraudeschandaal BBTK-Brussel raakt vakbond tot in diepste vezels." 

Rasking titelde op 21/8 ook: "de ontmaskering van Robin Hood". Daags tevoren waren La Dernière Heure ("Albert Faust riposte") en De Morgen (Caspar Naber) milder over de vakbondsman. "Faust weerlegt beschuldigingen over zwartgeldconstructies" stond er als grote boventitel in De Morgen. Een middentitel vatte de situatie neutraal samen: "Iedereen beschuldigt iedereen in vaudeville omtrent algemeen secretaris van Brusselse BBTK". 

Dat staat nu inderdaad vast, maar om dan als journalist partij te trekken voor of tegen Faust, wie zijn Raksing en ook Guy Tegenbos om dat te doen ? In De Standaard van 21/8 titelde Tegenbos zijn commentaarstuk: "Intern gesjoemel maakt vakbond ongeloofwaardig". Middentitel: "Echte Robin Hood misbruikte geen ledenbijdragen". Alsof de Echte Robin Hood met ledenbijdragen werkte. Alsof Tegenbos nu al Faust mag veroordelen. Laten we eerst de rechtsgang maar eens afwachten in plaats van als journalist voor rechter te willen spelen. Zou dat niet het beste zijn ? Want anders moet het 'gezonde wantrouwen' waar Tegenbos voor pleit tegenover vakbondsleiders en politici, ook tegenover journalisten nog een tandje bijgestoken worden. 

Jan-Pieter Everaerts