Beste Luk,

Jouw posting is inderdaad interessant als uitgangspunt en is bruikbaar om mee te werken.

Op een punt kan ik je evenwel geen gelijk geven waar je voorhoudt: “de AEL de polarisering in de hand werkt. Abou Jahjah weet op meesterlijke wijze de onmacht van de jongeren om te buigen in machtsvertoon.“  Je trapt in de val van de media die een beeld van AEL hebben gecreëerd, als van relschoppers en islamistische extremisten, beeld dat evenwel helemaal niet overeenstemt met de werkelijkheid.  AEL werd na de eerste betoging met zijn ongelukkige rellen, inderdaad naar voren geschoven als de aanstichter van de rellen, en Abu Jahjah heeft wellicht wat al te gretig het podium beklommen dat hem daarmee werd aangeboden door diezelfde media die hem thans verketteren.

Maar wat je uit het oog verliest is dat Dyab en AEL, hoe radicaal zij ook mogen wezen, altijd opnieuw om dialoog gevraagd hebben.  Voor elke navolgende manifestatie werd braaf toelating gevraagd, en waar ze niet rechtstreeks bekomen werd, ging AEL zoals het brave staatsburgers past via de rechter.  Afspraken met de politie omtrent betogingen werden strikt nageleefd en de eigen ordediensten zorgden ervoor dat de volgende betogingen rustig en zonder schade voor derden verliepen.  AEL was op verzoek van het stadsbestuur, bereid de herdenkingsbetoging voor de intifada te verplaatsen tot zondag om de joodse gemeenschap niet te schofferen, hoewel overal ter wereld wél op zaterdag werd betoogd.  Ook bij de rellen van dinsdagavond was AEL bereid om te bemiddelen.  Het brutaal optreden van de politie tijdens dezelfde onderhandelingen was de enige aanleiding voor de woedeuitbartsing van Abou Jahjah die uitvergroot en geïsolleerd  nog eens en nog eens werd  vertoond in de media.  Dit moment van verloren zelfbeheersing dreigt hem nu zwaar op te breken, en ik kan me voorstellen dat de Marokkaanse gemeenschap weinig begrip toont voor een gerechtelijke aanhouding voor dergelijke futiliteit.

Als AEL enig gezag heeft bij de allochtone jongeren dan is het omdat deze organisatie hen nu eens niet patronaliseert, maar hen zelfrespect bijbrengt, wat jij dan machtsvertoon noemt.  Zoals je zelf schrijft: „Tegenstellingen en wederzijds onbegrip bestonden al voor Abou Jahjah op het toneel verscheen. De oorzaken zijn al talloze keren geanalyseerd: achterstelling en uitsluiting, minder sociale contacten, racisme, de kloof tussen burger en politiek, instroom van nieuwkomers en verrechtsing.“  Kan Jahjah en de allochtonen dan verweten worden  dat ze  niet zoals gewoonlijk braaf bleven wachten om misschien, mogelijk en eventueel wat kruimels van de tafel te bekomen voor de allochtonen.  Is het hardop, vrij en vrank eisen van grondwettelijke rechten in een rechtstaat gelijk aan polariseren?  

Feit is dat zonder AEL de allochtonenproblematiek nog zou rusten waar die al lag bij  het aantreden van deze regering, namelijk ergens in de onderste schuif, precies omdat nooit iemand eens  met de vuist op tafel sloeg.  Ik vind de vergelijking die Maarten trekt met de anarchist van Sarajevo en met Adolf Hitler niet alleen volslagen misplaatst maar ook onvoorstelbaar beledigend voor de seculiere en democratische beweging die AEL is.  AEL heeft nooit geweld gepredikt en blijft benadrukken dat het zich houdt aan de wet, maar blijkbaar is ook Maartens oordeel vergiftigd door de mediapropaganda!

De opmerking dat Jahjah en AEL stemmen bezorgen aan het Vlaams Blok is niet geheel onterecht.  Maar ook zonder Jahjah heeft Vlaams Blok gestaag stemmenwinst geboekt.  Dat AEL thans stelt dat de allochtone gemeenschap niet langer zwijgt en zich niet langer opoffert omdat het Vlaams Blok een zweer is in de huid van de autochtone gemeenschap kan hen niet kwalijk genomen worden.  Als trouwens een behoorlijke politiek was gevoerd naar de allochtonen toe dan zou AEL en Jahjah niet nodig zijn, en dan hadden we wellicht evenmin een machtig Vlaams Blok.  

Mijn de conclusie van Luc kan ik me wel aansluiten: er moet gepraat worden met de allochtone gemeenschap en met haar leiders, .  En vervolgens moet inderdaad ook echt geïnvesteerd worden o.a. in onderwijs, huisvesting en tewerkstelling.  Verdere besparingen op het allochtonenbeleid kunnen enkel voor een hogere kostprijs in de toekomst zorgen.  Maar het is kortzichtig om AEL én Dyab Abu Jahjah uit te sluiten, want dan blijven vooral de jongeren zich toch gefrustreerd en miskend voelen.  En als dat betekent dat een aantal politici en welzijnswerkeres hun trots moeten inslikken, dan moet dat maar eens!