Ik vind dit een interessante vraag. Is feesten een politieke of maatschappijkritische daad? Is het eerder escapisme of plat consumentisme? Het valt niet in één twee drie te beantwoorden, aangezien er op ontelbare manieren gefeest wordt, ook op talloze andere manieren ontspanning gezocht en gevonden wordt. Over die persoonlijke voorkeuren wil ik geen uitspraken doen. 

De wil om te vieren 
-het leven, een gebeurtenis - lijkt mij iets universeel menselijks. Allemaal voelen we die behoefte om bepaalde ceremoniëlen in stand te houden, weze het nu religieus, humanistisch, muzikaal of ecologisch geïnspireerd, dat blijft, mijn inziens, gelijk. Bovendien streeft de mens naar een gevoel van samenhorigheid. Hij of zij wil ergens bij horen, zich ergens deel van voelen. In de mate dat feesten beantwoordt aan deze fundamentele nood van de mens, als denkend en voelend wezen, is het een lovenswaardige, sociale bezigheid waar ik geen enkel bezwaar tegen in kan brengen. Ik denk hierbij,  inderdaad St, aan de -vaak- heerlijke Goa-parties, met schitterende sfeer, onvoorstelbare, opwekkende muziek en vrolijke mensen alom... PLUR wil zoveel zeggen als = Peace Love Unity Respect en dat voel je ook, als je er zelf deel van uitmaakt. Maar, 90% clean, St? Was jij zelf wel helemaal nuchter toen je daar rondliep, dat je niet ziet dat er toch wel een meerderheid is die iets tot zich neemt tijdens deze celebraties?

Je kan het natuurlijk ook helemaal anders bekijken. 
Voor een buitenstaander zijn dergelijke parties eerder bijeenkomsten van losgeslagen mensen ipv welgemeende en positief gekleurde vieringen. Ze zijn luidruchtig, vuil, druk, hebben geen respect voor de omwonenden, anders dan de normale bewoners, dus: hinderlijk. Voor de bevolking van een kleine gemeente waar zelden iets gebeurt en de grootste misdaad de roof van een handtas was, is de confrontatie met dergelijke parties echt wel even slikken. PLUR, dat zien zij daar helemaal niet in! Je ziet pas hoe de sfeer is, hoe aardig de mensen zijn, als je er zelf tussen staat natuurlijk, en daar gaat het net mis: we werelden van de intensief feestende jongeren en de doorsnee bevolking, die er ongewenst mee geconfronteerd wordt, liggen zo ver uiteen dat zij geen overeenkomsten meer bespeuren. Hoewel zij beiden nood hebben aan een verzetje op z'n tijd, gaat alle energie naar het afschermen (van de feestjes van buitenstaanders), of het elkaar bemoeilijken (van te kunnen feesten). Onbegrip en een gebrekkig rekening houden met elkaar liggen hier aan de basis, niet in de eerste plaats een principieel veroordelen van het feesten. Je kan geen luide muziek afspelen in een woonbuurt, maar je kan als verre omwoner ook geen feest (uit principe, pesterij) laten stilleggen als je er in feite geen last van ondervindt. De politie geeft tenslotte altijd de klagers gelijk...wat dan weer leidt tot frustratie en grotere geheimdoenerij bij de feesters en 'n nog groter onbegrip bij de toeschouwers.

Al bij al vind ik dat jongeren die willen feesten alsmaar minder gelegenheid krijgen. Geen locaties, geluidsoverlast, milieureglementeringen, brutale razzia's, ... waardoor het ook steeds meer een daad van rebellie wordt - een politieke daad zelfs. Stiekeme raves, speciale waarschuwingssystemen voor in de haast opgezette fuiven, enkel toegang met flyer,... het bestaat allemaal al en zal nog meer toenemen zolang er geen aanvaardbare mogelijkheden geboden worden aan jongeren. Locaties waar fuiven kunnen georganiseerd worden zonder overlast te veroorzaken, zijn schaars, of heel duur (denk maar aan clubs). Veel jonge mensen willen buiten fuiven, in de natuur, in een bos, of bij een meertje. Dat wordt hen niet aangeboden, dus zoeken ze maar een verlaten terrein ergens in industrieel gebied (cfr. de laatste tijd in Gent) wat dan weer hinder tot gevolg heeft.

Het is geen eenvoudige discussie, want iedereen heeft tenslotte het recht op zijn eigen vorm van vertier, zolang hij de anderen daarbij niet schaadt. Wederzijds begrip en respect zou al heel wat kunnen veranderen, net als een aantal goede locaties. 

Maar daarmee is de vraag: is feesten een politieke daad, nog niet helemaal beantwoord. Ik denk dat de hierboven beschreven raves (techno én goa) geen politiek-maatschappelijk doel dienen en wel om deze reden: Zo'n feest draagt soms wel een positieve, maar zelden een constructieve boodschap uit. Het muziekgenre stimuleert dit ook niet. Techno is en blijft een hard en monotoon genre dat aanzet tot dansen, tout court. Niet tot staken, niet tot stemmen, niet tot filosoferen. Goa blijft een opgedreven trance beat met wat oosterse invloeden. Het zet aan tot dansen and that's it. De locaties zijn donker, broeierig warm en meestal stampend druk. Er wordt vrij veel alcohol gedronken en geëxperimenteerd met allerhande drugs. Niet meteen de ideale setting voor een stel wereldverbeteraars... Ik hoor je al denken, die goafeestjes, met hun positieve sfeer zijn dan toch wel de wieg van de wereldverbeteraars van de toekomst! Inderdaad, er wordt nogal wat afgepraat over hoe de wereld zou moeten zijn, er worden nogal wat plannen gesmeed om de wereld ook echt te veranderen. Maar echte concrete realisaties, maatschappelijke veranderingen, zijn er nog niet voortgekomen uit de talloze goafuiven die ik bezocht, de vele positieve discussies die ik meemaakte, de positieve vibe is meestal een erg locaal gebeuren, daarbij ook nog eens -meer dan toegegeven wordt-, gerelateerd aan opwekkende en stemmingsveranderende drugs. De ideeën voor een nieuwe - op de goa cultuur geënte - maatschappij, met allemaal vrolijke mensen en positive vibes, is heel aantrekkelijk, maar wegens te naïef, te eenzijdig, te weinig concreet uitgewerkt, oinvoldoende om van betekenis te zijn. Bovendien is me al vaker opgevallen dat de organisatoren van dergelijke parties de winst volledig voor persoonlijke doeleinden gebruiken, namelijk verre reizen maken - waarbij India, da's evident! een topper is-. Waar sta je dan met je idealisme ? Escapisme, ja!

Mijn conclusie: we willen en moeten allemaal wel eens fuiven maar daar wordt de wereld op zich niet beter van. 

Merel