Een aantal Agalev-militanten en -sympathisanten keurt de beslissing van hun partij inzake de wapenleveringen duidelijk af. Zo zagen we een duidelijke stellingname van Agalev-Roeselare in deze. Op deze enkele uitzonderingen na, is de algemene teneur er spijtig genoeg een van hetzij doodse stilte, hetzij via allerlei bochtenwerk goedpraten van de herbevestigde beslissing. 

Het is een van de vaak onuitgesproken basiswetten van de sociaal-democratie dat wie voor een partij stemt, de verantwoordelijkheid voor die stem opneemt en voor de vier regerings- of oppositiejaren nauwgezet de politiek van de verkozenen of oppositieleden volgt en ook bijstuurt wanneer die politici flink uit de bocht gaan. In de praktijk blijkt steeds opnieuw dat stemmen garant staat voor het afschuiven van de verantwoordelijkheid aan de politicus, onverschilligheid opwekt, en toelaat dat de grote machtscentra (die delen die de economische middelen hebben) uiteindelijk gaan bepalen wat er op de agenda geplaatst wordt.

Een heleboel gesprekken met Agalev-stemmers zal menig Indymedia-lezer de voorbije dagen wel achter de rug hebben. Wat mij vooral opviel was een uitermate defaitistische of theoretische houding. De meesten doen weinig of niets, zelfs de moeite om een protestbrief te schrijven wordt heel vaak niet genomen. Immobiel schaamtegevoel. Het zal wel zo erg niet zijn, wordt er geredeneerd.

In een artikel van Guido (Wapenleveringen goedgekeurd !!!) wordt duidelijk dat een groeiend aantal mensen met de handen in het haar zitten, veelal zwaar ontgoocheld of gechockeerd door zoveel onverschilligheid en/of niets-doen. Terecht ook : een maatschappij kan enkel werken wanneer de participatie van elk lid van die maatschappij merkbaar aanwezig is. 

Als we de eeuwig van zwart-wit-denken beschuldigde communisten en anarchisten even terzijde laten, zou Agalev (en de niet onbelangrijke achterban) het progressiefste deel van de bevolking moeten uitmaken. Het is dan ook niet minder dan griezelig : de apathie die van die achterban afstraalt. Men lijkt in een soort collectieve slaap te zijn verwikkeld. Zelfs dagenlange media-aandacht voor het thema blijkt tot niet veel concreets te leiden.  

Het is dan ook wel natuurlijk niet zo dat elke Agalev-stemmer tegen de wapenlevering is. Het is evenmin zo dat elke Agalev-stemmer voor een doorgedreven linkse politiek staat. Het groene thema is het hoofdthema van de partij en wanneer we het hebben over het in de praktijk uitvoeren (sla me niet om de oren met de sociale beloftes op hun website aub), dan valt daar bitter weinig van te bespeuren.

Linkse thema's zijn geen regeringscrisis waard voor Agalev. Het komt erop aan de groene punten erdoor te krijgen, ten koste van die linkse thema's, die geen hoofdzaak vormen voor die partij (en voor de achterban?). Het is zelfs zo dat inzake Nepal en de wapenlevering openlijk gekozen wordt voor een onvervalst rechts discours. Vandaag lezen we in De Standaard hetvolgende : 

'Agalev-volksvertegenwoordiger Peter Vanhoutte zei dat hij vandaag in de Kamer niet het woord zal nemen om de regering te doen vallen. Het was opmerkelijk hoe hij de Nepalese premier ophemelde en de ethische thesis van de liberalen overnam -- over de prille Nepalese democratie die bescherming nodig heeft.'

Wie enig grijntje kritisch bewustzijn heeft, een klein beetje de moeite neemt om ook maar enige elementaire informatie te bekomen over de politieke situatie in Nepal, ziet onmiddellijk in dat dit flagrante leugens zijn. Je kan je dan de vraag stellen : houdt Agalev de achterban dom, of speelt de achterban het spelletje mee? In hoeverre verschilt Vanhoutte's mededeling nog met Bush' 'we're gonne smoke them out'? Na Michel's overname van de terroristenretoriek van de VS, doet Agalev gewoon flink mee.

Agalev en een groot deel van haar stemmers beweegt zich op heel gevaarlijk drijfzand, en blinkt steeds meer uit in een ongehoord brutale en arrogante principeloosheid. Jos Geysels' 'speel niet op mijn geweten of ik word kwaad', is daar het summum van. Gelijkaardige dooddoeners en discusie-onmogelijk-makers van veel Agalev-sympathisanten konden de afgelopen dagen menig anarchist en communist de handen richting hoofd doen bewegen. Een partij wordt opgebouwd door al haar componenten, sympathisanten en stemmers incluis. Nogmaals een machtsstructuur die in de praktijk minder dan vier jaar nodig blijkt te hebben om al de mooie principes over boord te gooien. En geen kat die er aan denkt om die machtsstructuren zelf in vraag te stellen. Geen kat die op het idee komt om een beetje met open geest te luisteren naar al die onnozele utopieën en  enige moeite te ondernemen om aan een alternatief te werken, niet gestoeld op machtstructuren, wel op basis van onderlinge cooperatie en solidariteit, zonder partijen, zonder terroristische staten met wapenleveringen. Zoals Peter Morlion hier een paar dagen geleden schreef in een comment, zelfs de meest idealistische en goedbedoelende mens ontaard uiteindelijk in een principeloos machtsradertje op het moment dat zij of hij in een machtstructuur wordt geplaatst. En dat is geen onnozele utopie, maar een doordenkertje. Heel goed doordenken dus.