Abou Jahjah heeft zichzelf bij feministen en holebi`s niet zo populair heeft gemaakt met zijn uitspraken over homoseksualiteit en de positie van de vrouw. Ik wilde dit even vermelden omdat dit in bovenstaand artikel helemaal niet wordt aangeraakt en dat dit punt toch niet onbelangrijk is. Christophe zal misschien opwerpen dat dit niet de hoofddiscussie is. Toch is het jammer om zo`n kans te laten liggen. Want het koppelen van de uitspraken van Abou Jahjah aan de Arabische cultuur of islam is inderdaad kortzichtig. 

Feit is dat Vlaanderen ook niet echt wakker ligt van de positie van de vrouw. Want Abou Jahjah  pakt het slim aan : ook veel Belgen delen die mening. En dat is inderdaad zo. Het verbaasde me dan ook niet dat de uitspraken over vrouwen en holebi`s niet eens zo veel stof deden opwaaien bij het Vlaamse establishment. Eerder de uitspraken over de Arabische taal en over de eventuele eigen lijst deden de Vlaamse politici wel huiveren. 
Dat zegt natuurlijk veel over het paternalistisch karakter van de gehele Belgische maatschappij. In dat opzicht is Jahjah helemaal geen buitenbeentje.
Uit onderzoek van een relatiebureau blijkt namelijk dat de meeste alleenstaande Vlaamse mannen onder de 30, redelijk conservatieve ideeën hebben over het gezin. Ze verwachten nl dat hun partner een stapje terug zet in haar carrière als er kinderen komen. [Tips voor vrouwen die een `moderne man zoeken`: zoek geen vent is zo`n relatiebureau, het kost u geld en het is nefast voor uw zelfontplooiing.] 
Maar laten we geen illusies hebben over de emancipatiegraad van de Belgische man in het algemeen. Ik herinner me een gesprek dat ik afluisterde tussen mijn vader en mijn broer toen die laatste met een slecht rapport naar huis kwam. Mijn vader vond het vooral erg dat zijn zoon geen diploma zou halen. Een meisje kan immers nog trouwen en hoeft niet te werken, aldus mijn pa. Niet dat mijn vader me niet heeft gesteund in mijn studies. Integendeel. Maar zo`n man tot man gesprekje opende wel mijn ogen over de redelijk ouderwetse ideeën die veel mannen (en vrouwen) nog hebben.

Vrouwen en carrière : rijk of kinderloos

Onlangs lag ik onder tafel van het lachen toen op Het Vrije Woord  (vrijzinnige radioprogramma) een vrouw wilde aantonen dat het wel degelijk mogelijk is om een carrière te combineren met een gezin. Om die theorie te staven werd  een topvrouw als voorbeeld aangehaald. Ze was er namelijk in geslaagd om haar twee -nu studerende - dochters op te voeden en toch een hoge functie te bekleden in de zakenwereld. Haar man had ook een goedbetaalde job. Met zo`n enorme gezinsinkomen kan iedereen  2 kinderen probleemloos opvoeden : babycrèches, kindermeisje en een poetsvrouw zijn dan niet zo`n grote last op het gezinsbudget.
Ongeveer op hetzelfde  moment raakte de studie bekend dat slechts 30% van de vrouwelijke politici kinderen heeft. De rest haakt af omdat veel vergaderingen gepland lijken te zijn om moeders uit te sluiten. Mia De Vits is daar ook zo`n voorbeeld van. Ze heeft de top bereikt in de vakbond maar heeft daar meer voor moeten laten dan haar mannelijke collega`s.Zo zijn er ontelbare voorbeelden.

De meeste jonge Belgische vrouwen zijn aan het werk of hebben toch die ambitie. Toch is het geen overdrijving te zeggen dat de meeste van die vrouwen  nooit een maatschappelijke sleutelpositie zullen bekleden, want daarvoor moet je concessies doen. Veel vrouwen willen inderdaad hun gezin niet opgeven voor hun werk. In die zin heeft Abou Jahjah gelijk.
Hoeveel vrouwen volgen hun man niet als hij een leuke baan krijgt aangeboden in het buitenland? Maar hoeveel mannen laten hun eigen carrière staan wanneer de vrouw zo`n kans krijgt? Het is bedroevend gesteld met de huidige maatschappij.

Zelfs vrouwen die een redelijk leuke baan hebben in de privé-sector worden over het algemeen minder betaald dan hun mannelijke collega`s. Europese studies spreken over soms een loonsverschil van 20%! Dat wordt mee in de hand gehouden door het taboe om over je loon te spreken. Je kan er zelfs je baan mee verliezen. 
Zo heb ik iets meegemaakt in een Brussels bedrijf die een westerse versie kan zijn van het Nigeriaanse drama. Zo werd een vrouw op staande voet ontslagen omdat ze een relatie zou hebben gehad met haar onderbaas.Officiële reden: ze was te ambitieus. De man werd niets voor de voeten gegooid. Zulke zaken gebeuren dagelijks in Belgie.

Niet dat het mij onmogelijk lijkt om vrouwen harder te betrekken in maatschappelijke sleutelposities. Maar er zal heel veel zal moeten veranderen.
In tegenstelling tot het Vlaams Blok, pleit ik helemaal niet voor een inkomen voor de huismoeders. Dat kluistert de vrouw nog meer aan haar positie en weert ze helemaal van belangrijke maatschappelijke posities.
Ten eerste moeten veel vrouwen gaan beseffen dat we nog lang geen gelijkheid hebben bereikt. Ik erger me rot aan vrouwen die zogezegd tegen feminisme zijn. Feminisme wil gewoon zeggen: voor een gelijkheid tussen man en vrouw op alle vlak. Wat is daar mis mee? De media is daar mee een stuk verantwoordelijk voor.Feministen worden in de media vaak afgeschilderd als verbitterde manwijven die het haar niet van hun benen willen doen. Terwijl feminisme in de eerste plaats een economische strijd is, vanaf het kleinste economische eenheid te beginnen. 
Ten eerste zouden, in het gezin, de  huishoudelijke taken gelijk verdeeld moeten worden tussen mannen en vrouwen. Zelfs kinderloze vrouwen lijden vandaag nog onder de inertie van hun partner. Veel kan opgelost worden in de opvoeding en in het onderwijs. 
Ten tweede moet kinderopvang gedemocratiseerd worden. Dat wil zeggen : gratis en flexibelere openingsuren. In Limburg experimenteert men nu op 4 plaatsen met naschoolse kinderopvang dat van half zes `s ochtends tot 11 uur `s avonds open blijft.
Er is een schandalig tekort aan kindercrèches. Dat dit niet meer wordt aangeklaagd vind ik onbegrijpelijk. Veel aanstaande moeders staan reeds vanaf het begin van hun zwangerschap op een wachtlijst terwijl het aantal geboortes in België niet gestegen is. Kinderen voltijds naar de crèche brengen is haast onbetaalbaar geworden voor een gewoon gezin. Op dat vlak holt de maatschappij hopeloos achterop. Alleenstaande en minder bedeelde moeders krijgen hierdoor nooit de kans om te werken of een opleiding te volgen.
Steeds meer vrouwen gaan wel studeren, maar hoeveel vrouwen kunnen ook werkelijk iets doen met die studie als ze een gezin starten? Wat een verlies voor de maatschappij.
Het hoeft ook niet gezegd te worden dat vrouwen evenveel moeten verdienen dan mannen in dezelfde job.

Het feit dat de maatschappij zich niet kan plooien naar zulke eenvoudige eisen om het voor de vrouw makkelijker te maken deel te nemen aan het `maatschappelijk leven` bewijst gewoon dat we nog steeds in een seksistische maatschappij leven.
Het is niet genoeg om in wetten de gelijkheid van man en vrouw en hetero en homo vast te leggen..de daadwerkelijke concretisering laat op zich wachten. En het is geen kwestie van onkunde, het is een kwestie van onwil