Je zou misschien niet meteen verwachten van een film met de titel "11
september", maar toch is dit een goede film. Zeker als je vergelijkt
met wat men nog allemaal in de bioscoop speelt dezer dagen.
11 september is een een
soort collage van 11 filmpjes van verschillende filmmaker's die je hun visie
tonen op 11 september. Niet alle 11 zijn ze even sterk, en er zitten zelfs enkele
filmpjes bij die perfect passen tussen de melodramatische documentaires die
we de afgelopen dagen breed uitgesmeerd op het TV scherm te zien kregen. Vreemd
genoeg is het niet de Amerikaanse bijdrage maar wel de Mexicaanse bijdrage die
van mij de prijs krijgt van het meest melodramatische, al moet ik zeggen dat
ik de Franse bijdrage niet zoveel beter vond. We vreesden ervoor dat we tijdens
de film het hele 11.09 nu ook in het lang en het breed op groot scherm te zien
zouden krijgen. Dankzij het Mexicaanse filmpje kan ik je nu zeggen, dat 11.09
ook op groot scherm zag. Toch kunnen de ook deze twee filmpjes naast de meeste
Hollywood films hun mannetje staan, maar in vergelijking met de andere bijdragen
verbleken ze.
Wat me werkelijk verbaasde
was geconfronteerd te worden zoveel verschillende filmstijlen en manieren om
een verhaal te vertellen.
De bijdragen van Iran en Burkina Faso spatten als het ware van het scherm. Misschien
is het omdat ze beiden kinderen gebruiken om een verhaal te vertellen,... "jullie
zijn kinderen, jullie mogen jullie onschuld niet verliezen" vertelt de
juffrouw als de leerlingen van haar klasje gaan filosoferen over god (Allah).
Alleen al voor die twee bijdragen zou ik de film niet willen gemist hebben.
De Amerikaanse bijdrage
is verbluffend hard, Sean Pen zegt als het ware "fuck off" met jullie
11.09, het leven gaat gewoon door. En toch is dit een beklijvend en ontroerend
stukje cinema.
Het Japanse filmpje moet je even laten bezinken,... het lijkt absurd, en toch
is een één aanklacht tegen de oorlog. Terloops verwijst de film
aan Hirochima en de atoombom,... maar meer wil ik je niet verklappen.
De Israëlische bijdrage over een bomaanslag in Tel Aviv liet me met een
naar gevoel achter, wat wilden ze nu vertellen. Mijn vriendin vond het kolder,
maar ik vrees dat dat niet de bedoeling was.
Soms zie je dat de filmpjes voor een aantal filmmaker een tussendoortje waren. Zowel aan de Britse als de Egyptische bijdrage kan je zien dat het kunst en vliegwerk was. Het is nooit storend, maar je weet dat de mensen die de stukjes maakten heel wat beter kunnen. Het is spijtig want het zijn inhoudelijk twee zeer sterke bijdragen.
11 op 11 krijgt voor, mij de Indische bijdrage. Ze speelt zich af in New York en is gebaseerd op een waar gebeurde verhaal. Op enkele minuten tijd krijg je een film te zien die je niet meer loslaat. Zowel het verhaal als de manier waarop het in beeld werden gebracht drukken je achterover in luie cinema stoel.
De hele film is een collage van verschillende standpunten, inzichten, ... en ze passen duidelijk niet binnen het beeld dat we de afgelopen dagen uitgesmeerd kregen in de media. Enkele mensen verlieten de zaal dan ook lang voordat de film teneinde was. Ze hadden geen gelijk.
Je kan om geen enkele manier alle 11 filmpjes even goed vinden, en precies dat vind ik één van de sterk kanten van de film. Het is een film die van de kijker vraagt om een standpunt in te nemen, en ook dat is iets dat we niet meer gewoon zijn.
Als je wil gaan ga dan zeker niet alleen, je hebt iemand nodig waarmee je nadien kan discuteren, napraten, .... en ook dat is een verdienste.
Copyright
(c) 2002 han Soete (han@indymedia.be).
Permission is granted to copy, distribute this document under the terms of the
GNU Free Documentation License, Version 1.1 or any later version published by
the Free Software Foundation.
A copy of the license is included in the section entitled "GNU
Free Documentation License"