Nadia McCaffrey:
een moeder
trekt ten strijde
Toen Nadia
McCaffrey vernam dat haar zoon in Irak gesneuveld was, stopte ze
onmiddellijk al haar normale bezigheden. Sedert die dag zet ze
zich ten volle in om de zinloze oorlog in Irak tot een einde te
brengen. Mensen informeren over de gevolgen van de oorlog is haar
belangrijkste wapen in deze strijd. Op dinsdag 17 mei was ze te
gast bij ADAV, Geneeskunde voor het Volk Hoboken en StopUSA
Antwerpen . Ze stond het publiek te woord en toonde daarbij
videobeelden van het belegerde Falluja en van een vredesmissie
naar Jordanië waar ze samen met andere moeders van
gesneuvelde soldaten Iraakse slachtoffers ontmoette.
Strijdgewoel
in Falluja. Amerikaanse soldaten, bereid hun leven te offeren voor
hun land, banen zich al schietend een weg door de straten van de
stad. Dappere mannen, vastbesloten om de terroristen in hun hol te
verschalken. Met deze officiële beelden van het
bezettingsleger in Falluja, de enige die de televisieschermen in
de VS mochten passeren, begint de documentaire 'Testimonies from
Falluja'.
Na enkele
minuten wisselt de filmmaker van cameraman. Geen 'embedded
journalist', maar een inwoner van de verwoeste stad laat nu de
vluchtelingen van Falluja zelf aan het woord. Getuigenissen volgen
elkaar op in een poging de oorlogspropaganda van het Pentagon te
ontkrachten. Mensen vertellen hoe hun huizen met de grond gelijk
werden gemaakt. Wat nog overeind stond werd leeggeroofd. Ze
trachtten de stad te ontvluchten, maar werden aan de Amerikaanse
controleposten teruggestuurd, terug naar de hel waar eens hun
thuis was. Een moeder vertelt over haar zevenjarig zoontje dat om
het leven kwam. Zijn lichaam heeft ze nooit teruggevonden en
vertwijfeld zegt ze dat zijn naam Abdullah Yussef was en hij in
het Aldaradistrict woonde, hopend dat iemand haar bij zijn
stoffelijk overschot kan brengen. Wanneer een man beschrijft hoe
soldaten een ongewapende burger de arm braken om hem vervolgens
aan armen en benen vastgebonden door een tank te laten overrijden,
kan de vertaalster haar tranen niet meer in bedwang houden. Na
enkele seconden herpakt ze zich en vertaalt getuigenis na
getuigenis over de genocide in Falluja.
Na afloop van de
documentaire staat Nadia McCaffrey voor het publiek om vragen te
beantwoorden, maar er blijft een indrukwekkende stilte in de zaal
hangen. Een negenjarig kind bijt de spits af: “Hoe heeft men
dit kunnen filmen als er niemand de stad in mocht?” En Nadia
vertelt:
De beelden werden
gefilmd door iemand die in de stad woonde. De echtgenoot van de
voormalige voorzitster van Iraq Occupation Watch produceerde de
film. Zijn vrouw ontmoetten we in Amman (Jordanië) in
december van vorig jaar. De Engelse vertaling werd door Dahr
jamail ingesproken. Dahr is een van de zeldzame onafhankelijke
journalisten, die vanuit Irak verslag uitbrengen. Hij verbleef er
acht maanden tijdens de bezetting.
Deze film toont
de droevige waarheid van wat er in Irak gebeurde en nog steeds
gebeurt. “Ik ben hier omdat ik alles in het werk stel om
deze oorlog te stoppen”, verklaart Nadia. “We moeten
zeggen wat we denken. Ik ben van Franse afkomst en woon in de
Verenigde Staten. Mijn zoon werd in Irak gedood. Ik heb me tegen
elke oorlog verzet en nu maak ik deel uit van een brede
anti-oorlogsbeweging. We spreken in scholen en universiteiten. We
zetten alles in het werk om de waarheid over de oorlog te tonen.”
Een toeschouwer
stelt dat de Verenigde Staten elke band met de rest van de wereld
missen. “Meer dan de helft van de Amerikanen heeft niet het
geringste idee van wat er in Irak gaande is”, reageert
Nadia. “Deze film zal er ook nooit op tv vertoond worden. We
hebben ondertussen ook meer filmmateriaal ter beschikking, en we
zullen het tonen”, reageert Nadia.
“Als moeder
is het voor mij zeer moeilijk te begrijpen hoe mensen tot zoiets
in staat zijn. Maar ook in Europa denken veel mensen dat de oorlog
in Irak ver weg is. Dit is een misvatting. Syrië en Iran
worden nu bedreigd.” Een man van Soedanese afkomst vermeldt
de gebeurtenissen in zijn land en Nadia bevestigt: “Dit zal
niet meer stoppen.” Of je deze film wel mag tonen in de
Verenigde Staten? “Niemand zal me daarvan weerhouden”,
klinkt het beslist. “Officieel is het ook toegelaten, maar
natuurlijk zal men de vertoningen trachten tegen te houden.”
“Misschien wordt je wel gearresteerd”, laat iemand
zich ontvallen. “O ja, zeker. Dat behoort tot de
mogelijkheden.” Maar hier kan de film toch op tv vertoond
worden; misschien op Panorama. Een andere toeschouwer vermeldt een
documentaire over Irak die daags voordien nog door Arte vertoond
werd. “Wel, als het hier kan, zullen we het proberen.”
 Dan
wordt gevraagd naar de reden om Irak aan te vallen. Nadia zegt dat
de regering ondertussen ook officieel toegegeven heeft dat de
aangehaalde redenen vals waren. Zij leed als moeder, wiens zoon in
Irak sneuvelde, een groot verlies, maar ze is zich ervan bewust
dat de mensen in Irak veel meer verloren. Meer dan 100.000
Irakezen lieten het leven in deze oorlog. Daarom nam ze ook deel
aan een vredesmissie naar Amman. Samen met een aantal andere
ouders van gesneuvelde soldaten bracht ze medisch materiaal mee
voor de slachtoffers van Falluja. Maar haar reis had nog een
andere reden. Ze wilde Iraakse moeders ontmoeten, die ook kinderen
verloren hadden in deze oorlog. Het werd een ontmoeting
voor vrede. Nadia was op alle mogelijke reacties van de
Irakezen voorbereid. Ze begreep dat de mensen alle reden hadden om
boos te zijn, ook op haar als Amerikaanse. De missie naar Amman
werd echter een succes. Er werd een brug voor vrede gebouwd.
Slachtoffers van beide zijden deelden hun leed met elkaar, en
allen wisten ze dat ze de regeringen niet kunnen vertrouwen.
Daarom bouwen ze aan vrede van mens tot mens, van moeder tot
moeder. Deze slachtoffers stappen uit de vicieuze cirkel van
geweld.
 Nadia's
zoon, Patrick McCaffrey wilde helemaal niet naar Irak. Nadat de
aanslagen van 11 september hem diep geschokt hadden, meldde hij
zich als vrijwilliger bij de Nationale Garde. Hij wilde de mensen
kunnen helpen, wanneer er zich een soortgelijke ramp zou voordoen.
Bij zijn aanwerving werd hem gezegd dat zijn gevaarlijkste
opdracht de bewaking van een atoomcentrale in Utah zou zijn. Niets
was minder waar, en de vierendertigjarige vader van twee kinderen
werd naar Irak gezonden, waar hij uiteindelijk de dood vond. De
meeste Amerikaanse soldaten willen daar niet zijn. Alleen in
Januari van dit jaar deserteerden 5000 van hen; dit zijn enkel de
officiële cijfers. Het wordt steeds moeilijker om
kannonnenvlees te vinden in de VS. Het leger zit zo in de nood,
dat ze zelfs naar de scholen trekken, om elfjarigen reeds warm te
maken voor een militaire carrière. Daarom richten Nadia en
andere vredesactivisten zich momenteel ook op de scholen. Ze
beseffen het belang van weerwerk tegen deze schandalige
praktijken. Of de soldaten de oorlog niet boycotten, wordt
gevraagd. Velen proberen dat. Het Pentagon praat daar natuurlijk
niet over, maar de soldaten die zich tegen de oorlog verzetten
worden geschaduwd, hun e-mail en brieven worden gecontroleerd. Ze
lopen een reële kans om voor de krijgsraad te komen. Er zijn
reeds zeer veel Amerikanen tegen de oorlog, maar ze krijgen er
geen vat op. Het verkiezingssysteem is corrupt. Bush is niet
herverkozen; de verkiezingen waren gemanipuleerd. Voor mensen die
er niet wonen is het onvoorstelbaar wat ginder aan de hand is. De
Amerikanen hun vrijheid ligt aan diggelen. Kort na 11 september
werd de 'Patriot Act' in het leven geroepen. Wanneer er volgens de
overheid een terroristische dreiging ontstaat, wordt de staat van
beleg uitgeroepen. Dan kunnen ze met de mensen doen wat ze willen.
De Amerikaanse bevolking leeft ook in dagelijkse angst. Op het
televisiescherm verschijnt geregeld een barometer die de alarmfase
aanduidt. Wanneer deze oranje aangeeft worden de straten
geblokkeerd, mensen kunnen zich dan niet meer normaal verplaatsen.
De angst voor het terrorisme wordt hen dag na dag ingepompt. Zo
worden ze klaargestoomd voor het moment dat alarmfase rood
in werking treedt, wat betekent dat de staat van beleg wordt
afgekondigd. Eens het zover is, kan om het even wie gearresteerd
worden. Gedaan met de burgerrechten!
Wat vinden de
Amerikaanse moeders van de oorlog, wil iemand weten. Ze weten
doorgaans wel dat deze oorlog om olie draait. Water is een andere
reden, want Irak bezit naast olie ook de belangrijkste
watervoorraden van het Midden Oosten. Het land wordt nu verkocht
aan de Amerikaanse multinationals; mensen tellen dan niet meer.
Vandaag haalt Irak de krantenkoppen. Wat zal het morgen zijn?
Afrika? Hoeveel landen telt Afrika? En hoeveel conflicten vinden
daar tegenwoordig plaats? We zitten met een wereldwijd probleem.
De reden van deze oorlogen is de controle over de hele wereld. “We
moeten heel goed beseffen dat wij, het volk, de regering zijn.”,
zegt Nadia “Daarom moeten we de mensen zoveel mogelijk
benaderen en hen informeren, hen mobiliseren.” In de
Verenigde Staten is er een verbod op het vertonen van soldaten die
in hun doodskist uit Irak terugkeren. De dag dat Patrick thuiskwam
verwittigde zijn moeder de media. De hele wereld mocht zijn
thuiskomst zien. Natuurlijk wordt Nadia stevig in het oog
gehouden. Verscheidene keren reeds cirkelden helicopters boven
haar woning in Californië, pure intimidatie. “Ik zal
niet stoppen”, zegt ze beslist, “mijn zoon was het
centrum van mijn leven; ik heb niets meer te verliezen.”
Maar waarom is de
strijd tegen de oorlog dan niet beter georganiseerd in de VS, wil
iemand weten. Dat vraagt Nadia zich soms ook af. Tenslotte werden
sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog reeds vijfentwintig
landen door de VS gebombardeerd. Kijken de Amerikanen dan niet
naar buitenlandse televisie? Nee, dat kunnen ze niet. De ruimte
wordt door binnenlandse zenders in beslag genomen, zodat ze zelfs
over sateliet niets anders kunnen ontvangen. En de mainstream
media wordt door nog slechts zes bedrijven beheerd; allen ten
dienste van het grote kapitaal. In de VS heerst een situatie van
nagenoeg complete desinformatie. Daarom is het werk van mens tot
mens zo belangrijk. Volgens Nadia kan iedereen wat ondernemen.
Mensen moeten hun stem laten horen, initiatieven tegen de oorlog
opstarten, zelfs op kleine schaal. Steeds meer mensen moeten
beseffen wat er gaande is. In de Verenigde Staten zou dit wel eens
in een stroomversnelling terecht kunnen komen. Door het tekort aan
recruten zal de regering de militaire dienstplicht wellicht
opnieuw invoeren. Wanneer er in elke familie zonen en dochters,
broers en zussen zijn die de oorlog ingezonden worden, zullen de
mensen wakker schrikken en reageren. Als de oorlog eenmaal voor
hun deur staat... ja, dan wel.
|
