arch/ive/ief (2000 - 2005)

Op vrijdag 20 mei pretendeert de Cubaanse dissidente Marta Beatriz Roque in Havanna een “Vergadering voor het bevorderen van een Civiele Maatschappij” te organiseren. Het doel is de zogenaamde onafhankelijke oppositie in het licht te stellen. Dat klinkt onschuldig en zelfs sympathiek, maar dat is het zeker niet. Marta Beatriz Roque is namelijk absoluut niet onafhankelijk. Zij krijgt steun en financiële hulp van de regering van de VS (langs US Angency for International development) maar ook van paramilitaire en extreem-rechtse organisaties in Miami zoals Alpha 66 en de Comandos F-4. Sinds het geval Posada Carriles in de pers kwam, weten we allemaal welk soort activiteiten deze groepen ontplooien.

De miljoenen dollar financiële en materiële steun van de VS aan de zogenaamde dissidentie op Cuba, is openlijk gekend en herhaaldelijk bewezen . Meer nog het Witte Huis komt er zelf voor uit. Politieke activisten die betaald worden door een vijandige mogendheid kunnen nog bezwaarlijk ‘dissidenten’ genoemd worden. Geen enkel land tolereert een dergelijke verregaande inmenging in zijn binnenlandse politiek. In de VS staan er zware straffen op dergelijke politieke misdrijven. Ook in Europa is dat het geval.

James Cason, VS-zaakgelastigde in Havana, verklaart openlijk in TV-interviews dat hij de Cubaanse dissidentie wenst te verenigen en te versterken. Om dat te vergemakkelijken krijgt elke dissident een pasje dat hem, eventueel in het gezelschap van een tweede persoon, ongelimiteerde toegang tot de VS-vertegenwoordiging verleent. op de VS Op 2 november organiseerde James Cason in zijn residentie voor een groep uitgenodigde dissidenten, waaronder Marta Beatriz Roque, een gesimuleerde VS-presidentsverkiezing. Bij deze vertoning haalde Bush het van Kerry met 83% van de stemmen .
Nochtans had uitgerekend Bush kort ervoor familiebezoeken vanuit Miami en het opsturen van geld aan familieleden in Cuba ernstig beperkt. Deze maatregelen troffen nochtans alle Cubaanse families, zowel die in Miami als die op het eiland.
Daarnaast heeft Bush ook uitgesproken plannen om in Cuba de regering omver te werpen en een nieuw regime te installeren. Dat blijkt ondermeer uit het rapport van de “Commission for Assistance to a Free Cuba” . De kandidaat met de meest agressieve plannen tegenover Cuba draagt dus zonder problemen de meerderheid van de stemmen van deze zogenaamde dissidenten weg.

De bijeenkomst van 20 mei is niet meer dan een nieuwe openlijke provocatie naar de Cubaanse overheid toe. Een aantal rechtse Europarlementairen menen zich hierbij te moeten aansluiten. De Europese Unie heeft de laatste tijd opnieuw toenadering gezocht tot de Cubaanse regering. Met hun agitatie willen deze Europarlementairen deze toenadering torpederen. Ze spelen daarbij gewild of ongewild het spel van extreem-rechts, zowel in de VS als in Europa.

De Cubaanse overheid is de eerste om toe te geven dat haar democratie niet perfect is, zoals geen enkele overigens. Elk volk, dus ook het Cubaanse, heeft het recht om zijn eigen politieke besluitvorming te organiseren. Cuba heeft, net zoals elk ander land, het recht zich te verdedigen tegen de interne inmenging vanuit de VS.
In de aanloop van de laatste gemeenteraadsverkiezingen op Cuba spoorde parlementsvoorzitter Ricardo Alarcon de zogenaamde dissidenten aan om zich kandidaat te stellen voor de verkiezingen. In Cuba stelt de bevolking namelijk zelf haar kandidaten voor. Bij de voorbije gemeenteraadsverkiezingen werden daartoe 41 606 “Asambleas de Nominación” georganiseerd waarin 32 634 kandidaten verkozen werden . De communistische partij is grondwettelijk uitgesloten van het opstellen van kieslijsten. Het verloop van de verkiezingen kan door elke buitenlandse waarnemer gecontroleerd worden, of hij nu een officieel mandaat heeft dan wel een toevallig passerende toerist is. Daar zijn geen speciale aanvragen of goedkeuringen voor nodig. Op 17 april laatstleden namen 8 168 253 kiezers, 96,27% van de kiesgerechtigden deel aan de gemeenteraadsverkiezingen . Ze kozen er uit de 32.634, door hen zelf voorgestelde en weerhouden kandidaten, 13.949 gemeenteraadsleden. Waarom nemen de zogenaamde dissidenten deze uitdaging niet aan? Als een dissident écht een basis heeft dan kan een opgenomen worden als kandidaat op de lijst en verkozen worden bij de verkiezingen zelf geen probleem zijn.

Tot slot valt het op dat het hier helemaal niet om een gezamenlijk initiatief gaat van de dissidentie. Het initiatief van Marta Beatriz Roque bracht zo mogelijk nog meer onenigheid onder de hopeloos verdeelde dissidentie . Een aantal ‘internationaal gerenommeerden ’ zoals Pedro Pablo Alvarez Ramos of Manuel Cuesta Morua wensen er niets mee te maken te hebben. Er is voor de VS duidelijk nog veel werk aan de winkel…