arch/ive/ief (2000 - 2005)

Open brief:
De AS kiest voor laffe aanval op gevangen kameraden
--------------------------------------------------------------------
Een open brief aan De AS op de voorpagina? Deze De Nar bevat nogal wat teksten over repressie, het verzet hiertegen en solidariteit met gevangenes. We hadden ook liever uitgepakt met wat meer vreugdevol nieuws van het actiefront, maar de verrechtsing laat zich steeds meer gevoelen. De Nar voert strijd voor collectieve en individuele vrijheid. Strijd, dat betekent ook verzet tegen de reactie en strijdbare solidariteit met zij die het slachtoffer zijn van de repressie.

Waarom is deze solidariteit een evidentie voor De Nar en zovele andere anarchistenes? Waar staan anarchistenes als het gaat over daadwerkelijk verzet tegen het repressieapparaat? Hoe verhouden zij zich ten opzichte van kameradenes die de noodzaak voelen om ‘andere’ strijdmiddelen aan te wenden? Waarom maakt De Nar de keuzes die ze maakt? Waarom wordt net de Nar en de strijd die ze met tal van anarchistenes deelt, zo uitgespuwd door bepaalde gezeten ‘anarchistenes’ en reformistenes?

Naast een duidelijk antwoord op de laffe aanval van De AS en vaak gehoorde bedenkingen wil deze open brief vooral een antwoord bieden op die vragen. Want De Nar is niet zomaar een blaadje dat wat meningen ventileert, ze is een schrijversterscollectief in strijd.

_____________________________________________________________________

Opgesloten in arrogant moralisme:


Beste lezersters, strijdmakkersters, vrienden en vriendinnen, de klare taal die De Nar –nieuwe vorm, nieuwe inhoud- hanteert wordt duidelijk niet door iedereen even gesmaakt. Al na het allereerste nummer van het nieuwe schrijversterscollectief (nr. 179, 1 oktober 2003), konden we rekenen op een nauwelijks onderbouwd opgeheven vingertje van P’tje Lanser (Peter Lanser) in De AS 144 (kwartaalblad uit nederland). Volgens deze gezeten anarchist was “De Nar nieuwe stijl (...) vooralsnog een achteruitgang van jewelste” en is het “alsof een horde grote bekken de anarchistische beweging binnen is komen stuiteren om in die suffe, gezapige post-moderne boel eens een stevige geurvlag te planten”.

In een eerste reactie (De Nar 182) stelden we enigszins verbaasd te zijn door het gemak waarmee men er binnen bepaalde anarchistische kringen in slaagde om ons reeds in een embryonaal stadium allerlei eigenschappen toe te dichten, vervalste cv’tjes bij elkaar te kladden en insinuaties de wereld in te sturen die laag bij de grond zijn. Allemaal nogal weinig kameraadschappelijk! Vanwaar die noodzaak om ons reeds na een eerste nummer in een wurggreep te pakken? Hoe zit dat met die “suffe, gezapige postmoderne boel” anarchistenes?

De AS - De Nar
De keuze om een schrijversterscollectief op te richten, met
beide voeten in een duidelijke strijdpraktijk te staan en voor een maandelijkse gratis publicatie op grote oplage te gaan, is zeker niet de makkelijkste keuze. Deze gedurfde keuzes in tijden van verrechtsing staan haaks op de keuzes van tal van meer gezeten ‘anarchistenes’. (1) Zo luidt de énige inhoudelijke noot in de colofon van “de AS –anarchistisch tijdschrift”: “Publicatie van een bijdrage impliceert niet dat daarin of daardoor redactionele standpunten worden weergegeven.”Een dubieuze
stelling die we vandaag wel in meer ‘anarchistische blaadjes’ tegenkomen. Alsof het allemaal om het even is wie wat, waar, wanneer en hoe schrijft. Zoveel vrij en blij gedoe doet toch wat vragen rijzen bij de rol van de “redactie” en “redactieraad” (twee organen van De AS). Kunnen Wilders en Dewinter ook hun ei kwijt in De AS? Op basis van welke criteria wordt er beslist om een tekst wel of niet te publiceren? Vergissen we ons als we stellen dat deze -op het eerste zicht- inhoudsloze zinsnede een duidelijke keuze verdoezelt? De keuze om niet te kiezen, is niet zonder gevolg; het is weldegelijk een fundamentele keuze. Of is het toeval dat de analyses in De AS -(alweer) op het eerste zicht- allemaal hoog en droog zijn? Wat moeten we verstaan onder: “De AS (evolueerde) mee in de tijd en met de tijdgeest”, “De AS ontwikkelt zich steeds meer van een politiek tot een cultureel blad (...): het anarchisme als cultuurverschijnsel, een levenshouding en tegelijk een filosofie.” en “Gebleven ook is de keuze om actuele politieke ontwikkelingen te laten bezinken en -soms na jaren- vanuit vooral historisch, sociologische en psychologische perspectieven te bekijken.”? (“Dertig jaar De AS”, De AS 144) Allemaal louter toevalligheden, spelingen van het lot in een vrij en blij kader of zagen we daar toch ergens het woordje keuze opduiken?

Dat hoog en droog geleuter vanuit de knusse fauteuils van de democratie heeft bij ons meer dan eens de haren ten berge doen rijzen. In het laatste nummer (Elfde Jaarboek Anarchisme/Opgesloten, De AS 148/149) wordt zowaar de verdediging van de “rechtsstatelijke beginselen” bepleit. Al was het maar uit eigenbelang want “wie anarchisten eerst als ‘bommengooiers’ definieert, hoeft vervolgens nog maar één zetje te geven om ze onder de ‘terroristenwetgeving’ te brengen, bijvoorbeeld door de redactie van De AS een ‘extremistencel’ te noemen.” (p.92). Er moet daar wel wat afgelachen worden op die redactievergaderingen, maar diepgang? Of wat te denken van volgende genuanceerde analyse: “Nou, in de dagboeken van Konstantin Paustovskij komt Machno even voor, naar ik aanneem correct, en mijn conclusie is: een typerend geval van een gewapende klier, etterbuil, wellusteling.” (in “Onze plek”, Atalanta, De AS 145). We weten niet goed vanuit welk perspectief deze analyse tot stand kwam, maar misschien moet men de dingen nu en dan nog wat langer laten bezinken... (2) De Vrijbuiter wordt in het laatste nummer dan weer kritiekloos omschreven als “een Vlaamse nationaal-anarchistische organisatie”. Wablieft; de Vrijbuiter “een Vlaamse nationaal-anarchistische organisatie”? Deze rechtse club omschrijft zichzelf niet eens als anarchistisch. Waar De AS braafjes het pseudo-neutrale begrip “nationaal” gebruikt, gebruikt de Vrijbuiter (terecht!) zelf liever het iets duidelijkere “nationalisme”! (3)
En zo kunnen we nog wel even doorgaan, maar wat baat het? Wat heeft u – die De AS bijvoorbeeld nog nooit ergens tegenkwam of liever De Nar leest – daaraan?

Uit de opeenvolgende aanvallen tegen De Nar (zie bladspiegel 12, 13 en 16) blijkt duidelijk dat men ons niet lust. We hadden graag kunnen schrijven dat De AS ons op regelmatige basis een indigestie bezorgt om u tegen te zeggen, maar daarvoor is het toch allemaal iets “te suf, te gezapig en te postmodern”. De reactionaire schrijfsels van De AS laten ons veelal gewoon koud. De mooi uitgegeven boekjes, met intellectualistische pretenties en een zweem van anarchisme, gaan nog wel eens van de hand, maar met een anarchistische strijd heeft dit alles bitter weinig van doen. Mocht het hierbij blijven, mocht men zich maar consequent verdiepen in het historisch zweefwerk, dan was de kous hiermee af. Niet dat we de brouwsels van De AS dan zouden lusten, want die blijven overwegend reactionair. We hadden er wel mee kunnen leven, maar het reactionaire karakter van De AS wordt soms op pijnlijke wijze duidelijk. Te pijnlijk om gewoon De AS en De Nar te hebben. Als heel verre buren, nu en dan eens scheldend, maar altijd mooi en braaf binnen de lijntjes van de zo geprezen tolerantie!

Opgesloten
Het laatste nummer (Opgesloten) gaat “onder meer over mensen met anarchistische idealen en daden, over hun opsluiting in het verleden en in het heden, over onbekende gedeporteerden die misschien geen anarchistische literatuur lazen, maar die in praktijk meer libertair waren dan velen van ons.”, aldus redactieraadslid Hanneke Willemse in een inleidend stukje. Zoals wel vaker bij De AS klonk deze inleiding op z’n zachtst gesteld veelbelovend. Met meer dan gewone interesse doken we er nog maar eens in. Het zal u immers niet ontgaan zijn dat wij maandelijks publicatieruimte vrijmaken voor het ABC (Anarchist Black Cross) en de steun aan opgesloten kamerad(inn)en. Dat er op deze pagina’s en elders in De Nar al vaker aandacht besteed werd aan repressie en verzet, de strijd van opgejaagde en opgesloten ‘actievoerdersters’, ‘criminelenes’, ‘vluchtelingenes’, ... Desondanks is de publicatie van de maandelijkse ABC-bijdrage een veel te schamele bijdrage van De Nar aan de strijd tegen gevangenissen en aan de solidariteit met gevangen kamerad(inn)en. Schamel, maar niet te verwaarlozen en des te oprechter. Het is een (zoveelste) bewuste keuze van een schrijversterscollectief dat durft bewuste keuzes te maken en daar ook zonder blozen voor uitkomt!

Ons enthousiasme ten opzichte van het nieuwe nummer van De AS –kunstmatig de hoogte ingeduwd door de inhoud van nummers als ‘Atalanta’ en ‘Jazz’ (4)- werd echter rap bekoeld. Naast een opsomming van wat oudgedienden die ooit in de gevangenis zaten, krijgen we vooral veel vaagheid en onbenullig reformisme voorgeschoteld onder veelzeggende titels als: “de opgesloten wandelaar”, “anarchistisch opsluiten”,... Op een vijf pagina’s tellend droge analyse over de gevangenisindustrie (in een 100 pagina’s tellend themanummer over opgesloten!) na, geen regel, geen woord over de detentiekampen van vandaag, over de praktijken van isolatie en psychische en fysische folter hier en nu. Geen regel, geen woord over anarchistenes en/of andere vrijheidsstrijdersters die vandaag opgesloten zitten. Ondanks de beloftes bleef het weer allemaal hoog en droog, mooi risicoloos. De keuze om zich afzijdig te houden van de brandjes die hier en nu laaien, om zich boven het strijdgewoel te plaatsen verdoezelt –zoals we eerder al stelden- een duidelijk maatschappelijk engagement. De AS dient wel degelijk meesters! In het bijzonder dienen deze gezetenen de goed georganiseerde wanorde, de heren (en dames) die aan het roer zitten met de wapenstok naast zich, de managers van de democratie die de mond vol hebben over de verdraagzaamheid die in werkelijkheid vooral hun geldbeugel en hun machtspositie moet veilig stellen.

Dit verwerpelijk reactionaire engagement dat achter de anarchistische cover van De AS schuilgaat wordt in het nummer ‘opgesloten’ pas echt goed tastbaar. Wie ondanks het bedenkelijke niveau doorleest tot het einde, krijgt naar goede gewoonte nog wat gekanker op De Nar van de hand van onze sakkerende – door het leven struinende – vriend P’tje Lanser. P’tje lijkt wel in een diepe winterslaap gedommeld te zijn, die vier keer per jaar onderbroken wordt opdat hij zou kunnen struikelen over alles wat beweegt en zijn zorgeloze bestaan in het mooie en verdraagzame nederland op de helling riskeert te zetten. Die struikelingen worden in De AS opgenomen onder de titel Bladspiegel. Bladspiegel past perfect in het “suffe, gezapige postmoderne” blad De AS. In Bladspiegel 16 schrijft deze ‘anarchist’ (onze aanhalingstekens, het schrijversterscollectief): “(In De Nar 197) (5) wordt uitgebreid stil gestaan bij een drietal ‘anarchisten’ (mijn aanhalingstekens, PL), die bij een grenscontrole een pistool trokken, een schot losten, een koppeltje gijzelden, en zich verschansten in een pand waar nietsvermoedende mensen zich bevonden. Zij deden wat zij deden omdat hun leven en vrijheid op het spel stonden. Omdat de vrijheid hen te lief was. Omdat zij niet wilden terugkeren naar de cellen en folterkamers in spanje. Zou die vrijheid ook voor die gegijzelden niet een bijzonder lief goed zijn? Echter, geen woord daarover, het doel heiligt de middelen, en je zou eens kritiek hebben op anarchistische kameraden! Amai!”. P’tje blijft nog even verder ratelen met zijn opgeheven vingertje, totaal verstrikt in zijn arrogant moralisme wordt het pas echt pathetisch als hij stelt: “Prikkelend, maar dan om bijna mijn abonnement op te zeggen, was ‘Buiten de Orde’ 2004/3, waar op de voorkant, buitengewoon onsmakelijk, een afgehakte kop van Balkenende prijkt.” In een vorige aanval op De Nar (Bladspiegel 12, De AS 144) liet P’tje nog weten, dat hij na het lezen van een artikel over de moord op Pim “wel een wandelingetje (kon) gebruiken”. (6) Na het lezen van zoveel onzin beginnen wij ons steeds meer af te vragen wie er op het bijzonder ongelukkige idee kwam deze man terug binnen te roepen?!

Laffe aanval
Laat ons even terugkomen op de vraagtekens die P’tje plaatst bij onze solidariteit met onze gevangen kameraden. Daar is het ons uiteindelijk om te doen. Laat ons eens uitleggen aan P’tje en zijn ‘anarchistische’ (onze aanhalingstekens!) vriend(inne)tjes van De AS waarom wij De AS vanaf heden liever niet meer krijgen. Waarom wij anarchistenes, vrijheidsstrijdersters, anti-autoritaire linkse strijdersters, lezersters van De Nar,... oproepen om hun steun aan De AS op te zeggen (en aan De Nar en/of aan gevangen anarchistenes door te storten). Waarom wij niet meer als heel verre buren in verdraagzaamheid met elkaar kunnen leven. Waarom wij mensen oproepen om de laffe daad en het reactionaire discours van De AS en andere gezetene “anarchistenes”niet zomaar te laten passeren.

Het is toch merkwaardig hoe De AS steeds weer staat te zwaaien met anarchistenes –die veelal verondersteld worden al even ‘in vrede te rusten’-, en er hier in slaagt om in eenzelfde stukje de rechtse club Vrijbuiter als “nationaal-anarchistisch” te bestempelen en vervolgens totaal ongefundeerde vraagtekens te plaatsen bij het anarchistisch gehalte van de drie strijdmakkers die vervolgd worden in Aachen. Heeft men zich voor het oordelen, voor het veroordelen een minimum verdiept in de strijd van deze anarchisten, de strijd die ze leveren en de hel die ze proberen te ontvluchten? Heeft men vanuit z’n bunker van moralisme ooit iets gelezen over het FIES, de repressie (in Spanje) en de strijd hiertegen? Waarom stelde P’tje het anarchistisch gehalte van bv. Gabriel Pombo da Silva niet bij eerdere publicaties van hem in De Nar in vraag? Zowel De Nar, als het ABC hebben nooit hun steun voor deze anarchistische kameraden en hun strijd onder stoelen of banken gestoken. Was Pʼtje toen nog wat aan het wegdromen in de ‘vrij en blij’ wereld van De AS? De Nar is steeds duidelijk geweest als het ging over de steun aan ‘de VIER van Aachen’! Het in elkaar geflanste feitenverslag dat opgenomen is in De AS steekt wat af tegen de hoeveelheid informatie die hierover in De Nar verschenen is en zal blijven verschijnen. Het stukje uit De AS lijkt ons meer aan te sluiten bij de proza van zij die oordelen en veroordelen, terwijl ze noch weten, noch kennen. Het sluit naadloos aan bij de vonnissen van de rechters, bij de hetzerige stukjes geschiedvervalsing van de burgerlijke pers, bij de reactionaire hoog en droog houding van De AS, ...

Nog erger wordt het als P’tje zich voor zijn laffe daad van collaboratie met het repressieapparaat (in het nummer over “opgesloten”!) gaat verschuilen achter de gegijzelden en hun verondersteld verlangen naar vrijheid. In tegenstelling tot de gezeten ‘anarchistenes’ vermijden wij te oordelen als wij niet weten. Wij kennen de gegijzelden net zo min als P’tje ze kent en onthouden ons dan ook van elke gissing over hun streven, verlangen, doen en laten. Maar in tegenstelling tot P’tje willen wij onze vervolgde, opgesloten, gefolterde, ... kamerad(inn)en leren kennen. Willen we hen proberen te begrijpen, proberen te begrijpen wat hen heeft gedreven te doen wat ze doen, proberen te begrijpen wat bepaalde anarchistenes die in spanje vastzitten tot totaal onomkeerbare wanhoopsdaden drijft, ...

Het moraliserende vingertje van P’tje staat -in de beste der De AS-tradities- in het luchtledige te zwaaien, los van elke context, zich afsluitend van elk mogelijk begrip voor de keuzes van onze anarchistische kameraden die momenteel in Aachen vervolgd worden. Zich aldus verschuilend achter de staat en haar klassenjustitie schiet men in de rug van mensen die gevangen zitten en zich vanuit hun positie nauwelijks kunnen verdedigen. Neen, de schijn kan moeilijk hoog gehouden worden; de toekomst van onze strijdmakkersters die de pletmolen van de repressie over zich krijgen kan de redactie van De AS duidelijk gestolen worden. Voor De AS zijn de zinnen “Zij deden wat ze deden omdat hun leven en vrijheid op het spel stonden. Omdat de vrijheid hen te lief was. Omdat zij niet wilden terugkeren naar de cellen en folterkamers in spanje.”, wellicht even veelzeggend als de gratuite gissing over de bijzondere voorliefde voor vrijheid van de –voor korte tijd- gegijzelden. Het doel (de status-quo) heiligt de middelen (de laffe aanval) en je zou eens mensen steunen die niet hopeloos weggezakt zijn in de knusse fauteuils van de democratie! Amai!

Solidariteit, een bewuste keuze
Tot slot zouden we willen afsluiten met enkele citaten uit “Wij vragen geen toestemming om vrij te zijn” (“dossier over de gevangenisstrijd en de repressie van anarchisten in Spanje, 2000-2003”, ABC-Gent mei 2004). De AS vroeg om “stevige geurvlaggen”, dit is alvast beter dan de “stevigste geurvlag” die wij ooit zouden kunnen “planten”. Deze analyses, stellingnamen en bedenkingen van mensen die middenin de strijd staan, dag in dag uit geconfronteerd worden met repressie en de realiteit van de opsluiting, isolatie en folter, vormen de ideale kadering van al het voorgaande. Een soort repliek van de eerst betrokkenen aan al zij die aan de zijlijn blijven staan, om vervolgens van aan de zijlijn te oordelen en te veroordelen. Want één ding mag wel duidelijk zijn: de laffe aanval van P’tje is geen uitschuiver en De AS staat spijtig genoeg niet alleen in het ‘anarchistische’ milieu als het er op aankomt hand- en spandiensten te leveren aan de staat en haar repressieapparaat.

“Solidariteit moet beginnen met het kennis nemen van wie deze mensen zijn, van hun geschriften, ideeën, ervaringen, kritieken die hun activiteiten en acties motiveren. Dan pas kan een open en eerlijk debat plaatsvinden dat de beweging als geheel vooruit brengt, en wordt vermeden dat men meehuilt met de wolven in schapenkleren die enkel de angst verspreiden, de verdeeldheid in stand houden, en de reactie dienen.” (ABC-Gent, p.13 van hoger genoemde publicatie) “(Er is) een somtijds heftige discussie ontstaan binnen de beweging over de betekenis van solidariteit, over gevangenen en criminaliteit, over de gevangenis en de gevangenismaatschappij, over repressie en il/legaliteit, over geweld, over vrijheid, revolte en revolutie... Geconfronteerd met het volle geweld van de staat, de voortschrijnende verrechtsing in de samenleving, de groeiende tegenstellingen en spanningen wereldwijd, is het zo dat er bij een deel van de beweging een zekere verlamming is opgetreden, terwijl tegelijkertijd kleine groepen anarchisten de stap hebben gezet naar de illegaliteit en het gewapende verzet. Tegenover deze verlamming (die zich op verschillende manieren uit: het eeuwige wachten op de geschikte ‘objectieve en/of subjectieve omstandigheden’, de pathetiek van de heilige onschuld en de slachtofferrol, het zich opsluiten in het alternatieve getto, de vlucht in drugs en alcohol, ...) (7), hebben zij gekozen voor de individuele revolte, de medeplichtigheid en de revolutionaire solidariteit. Tegenover de voortschrijdende pacificatie en ontwapening, hebben zij ervoor gekozen zich te wapenen; met stenen, molotovs, (kleine) bommen, maar ook met kritische reflectie en theorie.” (ABC-Gent, p.12 in dezelfde publicatie)

En De AS en co in dit alles? Wel, “in het heterogene universum van het anarchisme bestaat er spijtig genoeg een groep van individuen die goed gevestigd zijn in het systeem, met hetwelk zij autoritaire tendensen en privileges delen, en die zich anarchisten noemen. Er zijn er die grote hersenen hebben, andere hebben aanzienlijke bankrekeningen en een sociale status, anderen zijn professoren en steunen op instituties. Enfin, zij allen manifesteren hun eigen anarchisme met perfecte en prachtige artikels in tijdschriften of in goed verzorgde en dure boeken. Zij hebben als bijzonder kenmerk, naast de uitdrukkelijke zorg waarmee zij zich tegen de Staat en het Kapitaal verklaren, de angst om hun privileges te verliezen, de eerlijkheid van hun bankrekeningen,de verkregen rust. Zij delen de mentaliteit en de houding van de politieke personen van de gevestigde macht. In de pers van het ‘democratische regime’ worden ze afgeschilderd als de goede anarchisten, die met de hoofdletter A, want ze prediken een ideale samenleving, die de anderen maar moeten bereiken, en waarvoor zij niet bereid zijn om de heersers te confronteren: ziek van de terreur die hen in zijn greep houdt, schreeuwen zij als gekken hun veroordeling uit bij elke aanslag tegen de onderdrukking. Zij verdedigen de structuren en personen van de macht, verlenen hand- en spandiensten aan de opgedrongen sociale pacificatie.” (Collectief van libertaire gevangenen van Jaén II, p.15 eveneens in dezelfde publicatie) Dit stuk lijkt wel geschreven op maat van De AS. Vermits De AS echter alleen in het nederlands verkrijgbaar is, wordt hiermee ons vermoeden bevestigd dat er wel meer ‘anarchistenes’ rondlopen die het met hun arrogant moralisme toch wat te ‘bruin’ bakken. Deze “open brief” is dus ook aan hen gericht.

Over en out
Zelfs wie zware bedenkingen heeft bij het doen en laten van bepaalde anarchistenes verschuilt zich niet achter de “rechtsstatelijke beginselen”. Hij/zij sluit zich beter niet op in arrogant moralisme, want dan is de dialoog bij voorbaat in de kiem gesmoord en elke mogelijke solidariteit meteen aan flarden geschoten. Opgesloten in arrogant moralisme kiest men aldus onvoorwaardelijk kant; kiest men voor de structurele onderdrukking, uitbuiting en uitsluiting.

-- Het schrijversterscollectief De Nar.

PS: Bij deze is wat ons betreft het hoofdstuk De AS definitief gesloten, zij kunnen hun reactionaire schrijfsels voortaan voor zich houden. Reacties van andere mensen en organisaties zijn natuurlijk meer dan welkom!

voetnoten:
(1) Deze keuzes zorgen er ook voor dat De Nar permanent op zoek is naar steun, en ja ook geldelijke steun (zie ook kader onderaan en op p.8). Wij hopen dat het belang om De Nar effectief en op regelmatige basis te steunen nog eens mag blijken uit deze “open brief”. Vindt u het –de voors en de tegens in rekening gebracht- belangrijk dat deze geschreven megafoon tegen onderdrukking, uitbuiting en uitsluiting, en voor een vrije samenleving, voor maatschappelijke strijd, ... blijft bestaan? Steun dan vandaag nog De Nar en mobiliseer anderen om hetzelfde te doen. Vergeet niet dat men in België het systeem van fondsenwerving nauwelijks kent, in tegenstelling tot in Nederland, dus elke euro telt!
(2) Voor een lichtjes andere analyse van de Mahknovchina zie “We weten nu wat communisten zijn...” (De Nar 191, p 6-7).
(3) De begrippen anarchisme en Vrijbuiter kunnen onmogelijk bij elkaar geplaatst worden, indien hier geen verdere analyse van gemaakt wordt. Wat is de inhoud achter de zweem van anarchisme bij de Vrijbuiter? Dus ook hier kan men voor meer en beter over de Vrijbuiter toch maar beter een beroep doen op De Nar. Meer over Vrijbuiter en consorten in een volgende nummer dus!
(4) Moet zeker kunnen, maar laat ons zeggen dat we er weinig aan hadden. Enkele keren goed doorspoelen en we kunnen weer rustig verder... Waarschijnlijk klinkt het zo op een gemiddelde redactievergadering van De AS: “Tussen het Atalanta en het Jazz-nummer nemen we er nog even Illich (De AS 146) bij en dan zullen we ons licht eens laten schijnen over de vele facetten van ‘opgesloten’, in het verleden en het heden.”
(5) Bedoeld wordt De Nar 191
(6) Voor het artikel over de moord op Pim en de bijna unaniem rechtse reactie hierop, verwijzen wij u graag door naar het artikel in De Nar 179, onder de titel “Al werken de klooncentrales nog zo snel, de realiteit achterhaalt hen wel.”
(7) Het is ons niet geheel duidelijk of het de op-/afsluiting ofwel de pathetiek is die overheerst bij De AS...

--------------------------------------------------------------------------

VOOR DE VOLLEDIGHEID / KORREKTIE (door AMP):

Sommige mensen menen enige sympathie voor onze vervolgde kameradenes bij P'tje te kunnen waarnemen. Voor alle duidelijkheid dus nog eens wat er letterlijk in het stukje van P'tje staat:

“(In De Nar 197) wordt uitgebreid stil gestaan bij een drietal ‘anarchisten’ (mijn aanhalingstekens, PL), die bij een grenscontrole een pistool trokken, een schot losten, een koppeltje gijzelden, en zich verschansten
in een pand waar nietsvermoedende mensen zich bevonden.

(noot van AMP: nu komt het!; volgende drie zinnen zijn letterlijk gesiteerd uit de door P'tje gewraakte tekst van De Nar 191!! De extra aanhalingstekens vielen spijtig genoeg weg in de definitieve versie van De Nar, trouwe lezersters van De AS en/of De Nar weten natuurlijk dat het hier een kleine vergissing betreft... )
"Zij deden wat zij deden omdat hun leven en vrijheid op het spel stonden. Omdat de vrijheid hen te lief was. Omdat zij niet wilden terugkeren naar de cellen en folterkamers in spanje."
(einde sitaat uit De Nar 191! en dan gaat ie zelf verder...)

Zou die vrijheid ook voor die gegijzelden niet een bijzonder lief goed zijn? Echter, geen woord daarover, het doel heiligt de middelen, en je zou eens kritiek hebben op anarchistische kameraden! Amai!”.

Het vergeten van de aanhalingstekens in het sitaat zelf, heeft al voor halfslachtige recuperatie gezorgd. Terug duidelijk gekaderd zien we dat P'tje hier geen begrip toont, maar wel overgaat tot 'lichte spot'... Laag, zeer laag!