arch/ive/ief (2000 - 2005)

Er waait een slechte wind voor beschermende ouders. In geval van echtscheiding vooral...Het lijkt er op dat men niet meer zou mogen scheiden als een kind mishandeld of misbruikt wordt want dan ben je ineens een onwillige misdadige ouder geworden...Want als er van misbruik sprake is dan is dat uit wraak naar de deserterende partner toe, en dat wordt dan ingevuld met wrok en haatgevoelens.
Helaas, hoe dramatisch het is dat je na een trieste en pijnlijke scheiding ook nog moet vaststellen dat je kind mishandeld of misbruikt werd en dat je dat eigenlijk nooit zo had gezien? De signalen waren er maar je linkte ze niet en je moet daar nu mee leven. Het kind voelt zich vrij te spreken nu, de mishandelende ouder is immers uit huis en kan niet meer dreigen...Helaas voor het kind, helaas, als er geen tastbare bewijzen zijn, bloed of sperma zal het toch terug moeten gaan...De neutrale bezoekruimten zijn helemaal niet neutraal aangezien zij kontakten moeten heropbouwen en zij doen dat met alle gevallen die hen doorverwezen worden, willen zelf niet luisteren naar de angsten van de beschermende ouder, dat is hun opdracht niet...
Reeds 18 jaar werken wij met moeders (soms eens een vader)
van slachtoffers. Elke eerste zaterdag van de maand zijn er praatgroepen van 2 tot 5 te Gent. Tel 09 329 01 81 http://mti.vze.com

Andrea De Jong
Moeders tegen Incest

Mevrouw De Jong zou vooraf misschien eerst even moeten uitleggen waarover zij het heeft. Het gaat over een echtpaar dat gescheiden is en het ouderlijk gezag over hun kind betwist. Het kind woonde bij de moeder en de vader had het recht het kind regelmatig te zien.
Maar daar trok de moeder zich niets van aan. Ze weigerde om het kind naar de vader te brengen of mee te geven.
Jaarlijks worden er (vooral door vaders) zo'n vijftigduizend klachten ingediend tegen hun ex omdat ze hun kind(eren) niet meer te zien krijgen, ook al beveelt de rechtbank iets anders. De meeste van de klachten worden geseponeerd en dat is een grof schandaal. De relatie van kinderen met beide ouders is van groot belang, ook als die ouders niet meer samen wonen. Het is niet omdat je van je partner scheidt dat je ook van je kinderen gescheiden moet worden.

Mevrouw De Jong klaagt zeer concreet het feit aan dat de Rechtbank in Eerste Aanleg het heeft aangedurfd om in een specifiek geval het ouderlijk gezag toe te kennen aan de vader. Dat gebeurt zeer zelden en in dit geval omdat de moeder pertinent weigerde om aan de bevelen van de rechtbank gehoor te geven.

En dan komt de aap uit de mouw, zoals zo vaak, en prompt met grove borstel en grote woorden: incest, mishandeling, misbruik. Dat doet het in het post-Dutroux tijdperk altijd goed natuurlijk. De zaak is simpel: als er van misbruik of mishandeling sprake is, dan dient daar tegen opgetreden te worden ZODRA DAT BEWEZEN IS.

En we willen er even op wijzen dat het niet volstaat om enkel maar geloof te hechten aan wat kinderen zeggen. Er bestaat zoiets als Parental Alienation Syndrome (PAS), een reeks symptomen bij het kind die het gevolg zijn van indoctrinatie en inductie door één van de ouders, meestal de verzorgende ouder die elk contact met de andere ouder weigert.

Concreet betekent dit dat het kind - uit angst de liefde van de verzorgende ouder te verliezen (meestal de moeder) - partij trekt voor die ouder en meegaat in het zwartmaken van de andere ouder. Dat kan over futiliteiten gaan ('het was niet plezant bij papa, we hebben alleen maar TV gekeken') tot zeer grove leugens ('ik moest met papa in bad en tralalie en tralala'). Over dit PAS-syndrome bestaan nogal wat wetenschappelijke studies die Mevr. De Jong allemaal onder de mat veegt. Zeer onterecht want zo voer je geen debat natuurlijk.

Over de neutrale bezoekruimtes schrijft Mevr. De Jong dat die niet neutraal zijn omdat ze gericht zijn op het heropbouwen van contact en niet blindelings luisteren naar "de angsten van de beschermende ouder" (letterlijk citaat). Wel Mevr. De Jong, heropbouwen van contact is de bedoeling van die ruimtes en het "niet luisteren naar angsten" is een teken van gezond verstand en neutraliteit.

Het is zeker waar dat er alert gereageerd moet worden wanneer er signalen of tekenen van misbruik zijn. Maar dat is iets anders dan hysterisch tekeer gaan en dat soort leugens misbruiken is gerechtelijke procedures.

Gelukkig is de wetgever vandaag iets rationeler en wordt er volop gewerkt aan een bi-locatie regeling waarbij kinderen in principe evenveel tijd bij de moeder als bij de vader zullen kunnen doorbrengen. Als de regering niet valt over flauwekul als BHV, dan betekent dat dat de rechters in de toekomst mannen en vrouwen gelijk zullen moeten behandelen en de vaders niet langer met een kluitje en een veertiendaags 'bezoekrecht' in het riet zullen kunnen sturen. Tenzij er gegronde redenen zijn ('angsten' volstaan niet) of tenzij de ouders zelf liever een andere regeling voorstaan.

http://www.goudi.be is een website die bulkt van de relevante, duidelijke en wetenschappelijk onderbouwde informatie over de problematiek die overigens zeer veel mensen treft.

Nog een bedenking: tijdens de Gay en Lesbian Parade ging het deels over het recht van homokoppels om kinderen te kunnen adopteren. Daar is op zich niets op tegen, lijkt mij, maar misschien moeten we de kwestie eerst ten gronde regelen voordat gescheiden homokoppels met dezelfde problemen worden opgezadeld.

De theorie van Gardner is helemaal niet wetenschappelijk. De eerste teksten werden gepubliceerd in het Tijdschrift Creative Therapeutics en op de drukpersen van zijn vriend Ralph Unterwagen, triest befaamd om zijn uitspraak dat pedofilie een goddelijke gave is. Alsof ik bijvoorbeeld mijn teksten zou laten publiceren bij de vzw Martijn.

Ik ben nog meer verbaasd van uw reactie daar ik even goed als u kon horen hoe gemakkelijk prof.Stefaan Bogaerts brandhout maakte van de holle frasen van de ferventste discipel van Gardner. Ten slotte moeten wij geen geleerde uit het verre Columbia die in heel bizarre omstandigheden overleden is en ook even noteerde dat pedofilie voor miljarden de norm was. Dan zou ik toch wel even nadenken alvorens zo iemand in de arena te gooien want ook vaders hebben niets aan zo een man. Denk ik toch niet.
En er mag wel naar de angsten van een bezorgde ouder worden geluisterd, want als die vermoedt dat er iets ergs met zijn kind gebeurt dan is hij dat verplicht anders kan hij vervolgd worden voor schuldig verzuim. Zo is het ook met allen die een vermoeden van misdaad niet kenbaar maken, ook hulpverleners en artsen, alhoewel dat niet steeds bij het parket hoeft te zijn. Ik denk dan aan leerkrachten die niets kunnen doen zonder toestemming van de schoolhoofden. Ik moedig ze altijd aan iemand in vertrouwen te nemen om die zware last te delen. Op 18 jaar dat ik dit werk doe ben ik slechts éénmaal zelf naar de politie gestapt, maar verder nooit een ouder aangemaand die stap te zetten. Ik ken de pijnlijke gevolgen te goed. Daarom leg ik goed uit wat er gebeurt als ze wel naar de politie stappen en ook als zij dat niet doen. Te vroeg naar het gerecht lopen zonder de nodige bewijslast, alleen maar met een zwaar vermoeden haalt toch niets uit.
Precies dergelijke toestanden brengen het cijfer seponeringen zo hoog.

Ik ben zeer gerust in het resultaat van een onderzoek naar de oorzaken van die sepots.

Men kan zich afvragen wat vrouwen of mannen bezielt als ze voor hun plezier dergelijke lijdensweg vrijwillig zouden kiezen.

Verder schetste ik niet één echtpaar (het is de gewoonte dat verdachten van misbruik nooit iets gedaan hebben)ik schets de situatie zoals die elke dag ervaren wordt bij ons.
Waar is het probleem overigens voor wie niet met misbruik in aanraking is gekomen? Het zijn juist die personen die door ons gesteund worden.

Wij staan er voor : het kind heeft een vader en een moeder nodig. Misschien zijn het juist de ouders die dat soms vergeten? Het is heel juist, het is niet het kind dat aan het scheiden is, men scheidt integendeel het kind. Men meot zich daar goed bewust van zijn, men verdeelt het kind door een scheiding. Wij maken wel een uitzondering voor misbruikende ouders en mishandeingen met duidelijk sadistische inslag. Men is geen ouder omdat men een kind verwekt of omdat men het op de wereld zet. Is ouder die het kind koestert en het geborgenheid geeft, liefst door de biologische ouders, maar als die te kort komen kan dat iemand anders zijn. Het kind heeft daar recht op, de oduer heeft geen recht op het kind. Hij is er wel verantwoordelijk voor bij mishandelende ouders ontbreekt dat gevoel nu juist. Men mag ons nog duizend keer vertellen dat dei ouders ook mishandeld waren, dat lost het probleme van dit kind neit op. Wij volwassenen hebben allemaal de plicht de kinderen te beschermen, zij hebben daar recht op. Er is ook zo iets als een hechting van een geborene aan het wezen dat het leven schonk. Die hechting te vroeg en te brutaal doorhakken maakt brokken.

Ik zie ook nergens bezorgdheid voor het kind, al verklaart men wel overal dat het kind belangrijk is, wel zie ik dat mannengroepen de rechten van de vader verdedigen. Je kan een kind laten zeggen, papa is stout bijvoorbeeld als hij het is die de woning verlaten heeft, terecht of onterecht maar je kan het niet opleggen dat papa een misdaad heeft begaan. In de meeste gevallen is trouwens geen aanklacht gedaan. Dutroux helpt ons niet integendeel, maar dat wordt ons wel vaak naar het hoofd gegooid. Dutroux is iets anders. Die doet incest en hij doet alle andere dingen ook. Hoe gruwelijk ook, men vindt die niet op elke hoek van de straat : incest in de gezinnen wel.

De cijfers die ik citeerde kan men terugvinden op het net, zie Merrylin Mc Donald, Stephanie Dallam en ook dokter prof. Peter Adriaenssens in zijn boek (te samen met zijn hele staf bij het Vertrouwenartsencentrum te Leuven geschreven) haalt deze cijfers aan, niet meer of niet minder dan bij andere vormen van valse aanklachten dus.

Momenteel is onderzoek bezig in Frankrijk. Ik geef wel toe dat een rechter geen psycholoog is en alleen nmoed en sperma als bewijslast gelden. De meeste andere vormen van misbruik kunnen niet bestraft worden. Wij vragen zelfs geen gevangenis voor daders als er alternatieven zijn, alleen dat kinderen veilig zouden zijn en als dat niet anders kan dan in de gevangenis, dan moet dat maar. De subjectieve waarheid staat soms mijlen ver van de objectieve waarheid zonder dat iemand daarom liegt.
Het Verdrag van de Rechten van het Kind stipuleert dat Het Kind recht heeft op beide ouders maar ook inspraak daarin, zie artikel 12 met de uitzondering bepaald in artikel 19/ De Staten die Partij zijn hebben beloofd het kind te beschermen tegen elke vorm van seksuele uitbuiting, zie artikel 34. België is Partij, de Verenigde Staten niet, dus we kunnen met die deskundigen daar niet veel doen. Je kan ze aanstellen zoals je hier een advocaat aanstelt. Die rechten van het Kind zie ik nergens staan bij mannengroepen behalve het eerste deel van artikel 12 "het kind heeft recht op beide ouders..." en het recht op inspraak staat daar zelden bij. Maar zelfs dat recht op beide ouders kan nooit betekenen dat het kind onderworpen zou worden aan een pijnlijke bezoekplicht ook al is dat in de bezoekruimten. Want die bezoeken in de bezoekruimten stellen wel het geweten van de goegemeente gerust, maar die veiligheid is slechts tijdelijk, kunstmatig en louter fysiek. En het kind wordt toch gedwongen. Wat in strijd is met het Verdrag.

Bij psychologische mishandeling- en bij misbruik is die vorm altijd aanwezig- is het zien van de verdachte al genoeg opdat het kind toeklapt. Een kind zal eerder liegen om de dader te beschermen dan om hem te beschuldigen, want de dader is vaak een vertrouwde...Ook dat weten rechters niet voldoende, zelfs de advocaten niet altijd...

Moeders (soms vaders) die hier komen tracht ik het volste begrip bij te brengen voor de rechter die niet bij machte is iemand zonder de zware bewijslast die vereist is, te veroordelen. In hun verdriet is het niet nodig dat de beschermende ouder ook nog denkt dat ze niemand kunnen vertrouwen, want vaak komt dat zo over.

De minste twijfel is reeds in het voordeel van verdachten, voor ons zou dat ook moeten naar een onschuldig kind toe.

Onze tussenkomst situeert zich trouwens in het lenigen van de wanhoop van een ouder die men niet toelaat het kind te beschermen, wat nochtans zijn eerste plicht en recht is.

En onze organisatie is zo beperkt en aangewezen op eigen middelen (geen dus, we betalen allemaal onze eigen kosten) dat mannengroepen niet bang van ons hoeven te zijn want ze zijn veel sterker en machtiger. En daarom zullen er altijd beschermende ouders in de kou blijven staan. En kinderen verder misbruikt worden en moeders beschuldigd van valse aantijgingen.
Omdat incest met kinderen een misdaad is die gebeurt in het geheim, door niemand gezien, door niemand gehoord...