Wired een “hip” magazine over internet, nieuwe technologie en andere “moderne” onderwerpen verdeelt bij zijn november editie een nieuw concept album. In tegenstelling tot Ziggy Stardust of OK Computer moet je het concept niet gaan zoeken in de muziek, ook al zijn de songs van een uitstekende kwaliteit. Het concept moet je deze keer gaan zoeken in de kleine lettertjes. Al de liedjes op het album komen met een licentie die je aanzetten om meer te doen met de muziek dan er naar te luisteren : sampelen, copieren, verspreiden via Kazaa,....

Toen de ploeg van Wired meer dan een jaar geleden met het project van start ging dachten ze dat het allemaal wel vlot zou lopen : enkele bands aanschrijven en dan zou de bal wel aan het rollen gaan. Natuurlijk waren er enkele enthousiastelingen zoals Byrne (ex Talkingheads) die onmiddelijk toehapten, anderen haakten dan weer af (al dan niet onder druk van hun platenlabel) en nog anderen beloofden een song die er uiteindelijk nooit kwam (Moby).
Uiteindelijk waren er 16 bands die een song ter beschikking stelden : Beastie Boys / Now Get Busy, David Byrne / My Fair Lady, Zap Mama / Wadidyusay?, My Morning Jacket / One Big Holiday, Spoon / Revenge!, Gilberto Gil / Oslodum, Dan the Automator / Relaxation Spa Treatment, Thievery Corporation / DC 3000, Le Tigre / Fake French, Paul Westerberg / Looking Up in Heaven, Chuck D with Fine Arts Militia / No Meaning No, The Rapture / Sister Saviour (Blackstrobe Remix), Cornelius / Wataridori 2, Danger Mouse & Jemini / What U Sittin' On? (starring Cee Lo and Tha Alkaholiks), DJ Dolores / Oslodum 2004 (includes (cc) sample of "Oslodum" by Gilberto Gil) & Matmos / Action at a Distance.
De songs verschenen allemaal onder een licentie van Creative Commons. ze mogen vrij gesampeld worden door andere muzikanten. Als luisteraar mag je ze delen met je vrienden, je mag ze van de auteurs zelfs via het internet verspreiden zolang je dat maar niet doet voor commerciële doeleinden. In een een tijdperk waar platenlabels en auteurs-maatschappijen duizenden mensen vervolgen omwille inbreuken inzake de copyright wetgeving is dit natuurlijk een statement van jewelste. Deze muzikanten zien liever dat mensen hun songs met elkaar delen dan dat ze die stelen.

Muzikanten zijn immers van nature dieven.

Een vleugje van de ene song, de brug van een andere song, hun stijl ontwikkelend doorheen de rifs van zij die hen vooraf gingen, muzikanten zijn grootmeester in de kunst van het (zich) toe-eigenen. Toen de Beatles hun tweede vinyl schijf uitbrachten reageerden de Rolling Stones vol verontwaardiging omdat 50% van de songs van eigen makelij waren. Woody Guthrie verwerkte en herwerkte de melodietjes van Leadbelly en nodigde op zijn beurt anderen uit hetzelfde te doen met zijn songs. De Sex Pistols stolen schaamteloos van de New York Dolls en Abba. James Brown heeft een torenhoge schuld tegenover Little Richard om op zijn beurt de meest gesampelde man uit de showbusiness te worden.

Bouwen met het materiaal dat andere muzikanten achter lieten (met of zonder hun goedkeuring) is wat men muziek maken noemt. Is het niet daarom dat we spreken van muziek “maken”, wat iets helemaal anders is dan muziek “spelen”. Elvis presley een pionier in de kunst van de toe-eigening stelt het nog het meest duidelijk: “Eerlijke uitwisseling verdraagt geen diefstal, en iedereen weet dat dat zo is. ... Als je geknuffeld wil worden, wel, dan zal je mij ook moeten knuffelen.”

http://creativecommons.org/wired/