arch/ive/ief (2000 - 2005)

Al tijdens zijn leven groeide Arafat uit tot een mythe, een symbool van de Palestijnse strijd. De man die heel zijn leven wijdde aan de Palestijnse zaak, heeft het einde van het jarenlange onrecht tegen het Palestijnse volk niet meer zelf mogen meemaken.

Hij was controversieel in leven, en hij draagt die controverse ook nu nog verder mee met zijn dood. Zijn wens om in Jerusalem te worden begraven, de echte hoofdstad van Palestina, weigerde de Israëlische regering boutweg in te willigen. Ramallah, waar zijn hoofdkwartier de ‘Muqata’ was gevestigd, zal zijn voorlopige (?) rustplaats worden.

De Amerikaanse president Bush heeft al de de wens geuit dat zijn dood de weg vrijmaakt voor. Hij hoopt dat « de toekomst vrede zal brengen en de vervulling van een onafhankelijk, democratisch Palestina… » Het zijn hypocriete woorden uit de mond van een president die het Israëlisch regime consequent heeft gesteund in zijn bezettingsterreur en die zijn goedkeuring verleende aan de bouw van de annexatiemuur en de joodse nederzettingen.

« De berg zal niet buigen voor de wind », zo luidt een populair Palestijns gezegde. Ook zonder Arafat zal het Palestijns verzet voortduren. Want het onrecht, de bezetting, de grondroof, de vluchtelingen, dat alles blijft bestaan en dat vraagt een rechtvaardige oplossing. Tot zolang hebben de Palestijnen weinig keus. Willen ze als volk overleven, een toekomst hebben, dan moeten ze de strijd voortzetten. Arafat was het gezicht van die strijd en hij zal het ook na zijn dood blijven. Maar de onafhankelijkheidswens is een collectieve Palestijnse wens, die niemand kan afnemen.

Vrede vzw hoopt dat de Palestijnen via democratische weg een nieuwe leiding zullen kiezen die in staat is voor hun rechten op te komen. Vrede vzw bevestigt zijn steun aan de Palestijnse strijd en herhaalt dat alleen de uitvoering van de VN-resoluties en het einde van de racistische politiek van het Israëlisch regime vrede en verzoening kan brengen voor beide volken.