arch/ive/ief (2000 - 2005)

Op 9 juli heeft het Internationaal Gerechtshof zijn vonnis geveld in verband met de bouw van de Muur der Apartheid in de Palestijnse Bezette Gebieden. De Muur wordt illegaal verklaard en het Hof vraagt aan Israël om die onvoorwaardelijk af te breken.

Dezelfde dag, en dat was geen toeval, zijn wij met een groep van zeven personen (studenten, arbeiders, Vlamingen, Walen, juist afgestudeerden en gepensioneerden) in Palestina. Een gelegenheid om te zien wat die muur concreet voorstelt en wat de Palestijnen denken van die beslissing. Voor het vertrek hadden de deelnemers aan de reis gevraagd of het mogelijk was de muur te zien. Men spreekt er zo dikwijls over dat zij wilden zien hoe die eruit ziet. Zij hebben snel een antwoord gekregen op hun vraag. Het is werkelijk geen probleem om de muur te zien: hij is overal. Men hoeft maar het hoofd te draaien om geconfronteerd te worden met dat lang serpent van grijs beton die heel het landschap doorsnijdt. Maar niet alleen het landschap is erdoor aangetast. De levensomstandigheden van de Palestijnen zijn nogmaals achteruitgegaan. Sommige dorpen zijn totaal afgesneden van de andere, andere hebben slechts een poort waarmee zij met de buitenwereld in contact staan. Een poort, gecontroleerd door Israëlische soldaten, en die op elk moment kan afgesloten worden. Gronden worden verder in beslag genomen.

De tactiek is eenvoudig en efficiënt: zij bouwen kolonies. Om die kolonies te beschermen, leggen zij beslag op gronden om een bufferzone te hebben zoals zij dat noemen. Om de kolonisten te beschermen die van een kolonie naar een andere gaan, bouwen zij wegen tussen die kolonies (en het kan hen helemaal niet schelen als daarvoor Palestijnse huizen moeten worden afgebroken). Om die wegen te beschermen worden gronden aangeslagen om een bufferzone te scheppen... En zo verder. De evolutie is indrukwekkend en het aantal in beslag genomen terreinen gaat steeds maar omhoog.

Als men hen vraagt wat zij van het vonnis van Den Haag denken, antwoorden de meesten dat zij heel tevreden zijn met deze beslissing. Het stelt hen gerust te weten dat de internationale gemeenschap denkt dat zij het recht hebben te eisen dat die muur wordt afgebroken en dat hun weerstand tegen die muur gerechtvaardigd is. Maar zij zijn daarom niet naïef. Zij denken niet dat deze beslissing op zichzelf iets zal veranderen. Israël heeft nooit de UNO resoluties gerespecteerd en heeft geen enkele reden om dit vandaag te doen.

De resoluties 242 en 194 hebben officieel het recht van de Palestijnen op een eigen staat erkend en het recht op terugkeer van de vluchtelingen. Deze resoluties zijn honderden malen bevestigd geworden. Maar ze zijn nooit gerespecteerd geworden. Zelfs als men voelt dat de situatie moeilijker en moeilijker wordt en dat een zekere moeheid zich installeert, verliezen de Palestijnen de moed niet. Zij zijn overtuigd dat de dag komt waarop Palestina vrij zal zijn en onafhankelijk... Maar men moet geduld hebben...

Lees meer:

Meer info op www.intal.be

Foto 1.In Jeruzalem, zoals op zoveel andere plaasten, de 8meter hoge Muur. Hij loopt midden door de stad, wat studenten belet naar de universiteit te gaan, arbeiders naar hun werk te gaan en vrouwen hun boodschappen te doen.

Foto 2. Eén enkele plaats, El Baweb genaamd, geeft de Palestijnen de mogelijkheid om over de Muur te klimmen, illegaal uiteraard, om zich zo naar de overkant te begeven. Op piekuren zijn er files, de controles door soldaten en de arrestaties niet te tellen.

Foto 3. De Muur is niet altijd van beton. Hier zijn het 2 keer 2 rijen elektrische draden met daartusen een veiligheidsstrook. De boer geraakt onmogelijk bij zijn olijfgaard aan de overzijde.

Foto 4. Als het niet de Muur is, dan zijn het de checkpoints die de Palestijnen belemmeren in hun vrije doorgang. Er zijn er aan elke ingang en uitgang van elk dorp, zonder de vele ambulante checkpoints te vergeten die even snel verschijnen als ze ook weer verdwijnen. Hier heerst totale willekeur. De ene dag laat men iedereen zonder meer door. De volgende dag is het checkpoint gesloten zodat zelfs ziekenwagens niet door kunnen. Vele gewonden en zwangere vrouwen hebben hun leven verloren omwille van de checkpoints en de soldaten die hen de toegang versperden.

Foto 5. Elke dag verliezen de Palestijnen talloze uren, wachtend aan de checkpoints tot wanneer de soldaten hen toelating geven om verder te rijden. Als de soldaten in een slecht humeur zijn kan de wachttijd oplopen tot 4 uur. Het is quasi onmogelijk je leven te organiseren onder die omstandigheden. Terwijl wij hier al zenuwachtig worden als we eens 10 minuten moeten wachten…

Foto 6. Als het niet de checkpoints of de Muur zijn die het leven moeilijk maken, dan zijn het de wegblokkades. De wegen die niet door een checkpoint kunnen worden gecontroleerd worden simpelweg afgesneden door enorme betonblokken. Onmogelijk er langs te komen met een auto, je moet rechtsomkeer maken. Alweer een paar uur verloren!

Foto 7. Er rest slechts één oplossing: het back-to-back systeem. Eén vrachtwagen wacht een andere op aan een wegversperring en de lading wordt manueel van de ene vrachtwagen naar de andere overgedragen. Taxi's en ambulances die zieken vervoeren, omzeilen de wegversperringen op dezelfde manier.

Foto 8. De vernietiging van de huizen gaat verder. Onder het voorwendsel dat ze zijn gebouwd zonder vergunning, worden ze simpelweg vernietigd, zonder zelfs de bewoners tijd te geven hun bezittingen mee te nemen of op zoek te gaan naar ander onderdak. De Palestijnen vertellen ons dat ze niets liever zouden hebben dan een toelating tot bouwen, maar Israël verleent hen geen toelating.

Foto 9. Aan de voet van de Muur proberen de Palestijnen zo goed en zo kwaad als het kan hun leven te organiseren. Hier een kamp voor studenten uit de verschillende universiteiten van de Westelijke Jordaanoever. De activiteit van de dag: improvisatietheater.

Foto 10. De jongeren hechten veel belang aan de Palestijnse folklore. De debkha, de folklorische Palestijnse dans, is heel populair bij de Palestijnse jongeren.

Foto 11. Zomerkamp voor de kinderen van het Nidal Center in Jeruzalem. Het HWC heeft dit project gelanceerd met de bedoeling ruimte te geven aan de kinderen om te spelen, zich te ontspannen maar ook met hen te praten over de sitatuatie waarin ze zich bevinden.

Foto 12. De kinderen uit de vluchtelingenkampen hebben niet altijd dezelfde kansen. In het kamp Jalason, nabij Ramallah, spelen de kinderen met een matras die ze in brand steken. De gezondheids- en sanitaire situatie is hier nog catastrofaler dan in de rest van het land.

Foto 13. Anderen oefenen in het gooien van stenen… Deze praktijk wordt door de staat Israël bestempeld als terrorisme van het hoogste niveau.