arch/ive/ief (2000 - 2005)

Na de lunch gaan we naar het Palestine Hotel. Heel het complex is afgezet met hoge betonblokken. Je kan er van de zijde van de Tigris niet meer naartoe. Het zicht op de Tigris en haar oever is verdwenen. Je mag niet meer langs de straat stappen, daar is een zigzag parcours aangelegd met betonblokken. De auto’s die mogen passeren worden met grote spiegels van onderen onderzocht. Wij stappen langs het voetpad en kunnen de straat ook niet meer zien, weer hoge betonblokken van ongeveer drie en een halve meter hoog.

In het hotel zie ik een paar persmensen terug van tijdens de oorlog. Een van hen is Muthana. Hij was bij mij tijdens het evacueren van de gewonden uit het Palestine Hotel, toen dat op 7 april door een Amerikaanse tank werd beschoten. Daarbij werden twee journalisten gedood en een aantal gewond. Muthana heeft twee maand in de gevangenis gezeten, opgepakt door de VS. “Ik heb nog geluk gehad, zegt hij. Ik kon zeggen dat ik voor Reuters werkte, dat gaf een zekere bescherming. Ik was verdacht omdat ik een grote snor had. Blijkbaar dachten ze dat dat bij het vorige regime hoorde. Ik heb ze nu afgeschoren.”

Muthana vertelt dat de gezondheidssituatie in Bagdad veel slechter is dan een jaar geleden. “Mijn vrouw is zwanger. Vroeger kreeg je dan gratis multivitaminen. Nu schreef de dokter een voorschrift. Ik ging naar de apotheek van het ziekenhuis, maar daar was niets meer. Ik moest het product uiteindelijk kopen op de zwarte markt, in de Ali-Baba apotheken. Dat zijn er die stocks geplunderd hebben en het nu op de zwarte markt verkopen.” Zijn collega Waqed voegt eraan toe: “Je vindt zelfs anti-kanker geneesmiddelen op de zwarte markt.” “Had je dan vroeger geen zwarte markt?” vraag ik. Muthana: “Neen, dat bestond niet; want als je dat probeerde, belandde je in de gevangenis of had je dikke troubles. Ik heb nog een redelijk inkomen. Maar wat moeten de vele mensen doen die geen job en geen inkomen hebben?"

Later op de dag doorlopen we met Patrick, de cameraman van de VRT die in Bagdad is, de beelden die ze vorig jaar uitgezonden hebben over de plunderingen van de ziekenhuizen. We bekijken ook de Koppen-reportage over het werk van de dokters van Geneeskunde voor de Derde Wereld, met Dr. Harrie Dewitte en ikzelf af en toe aan het woord. Het doet vreemd, het is de eerste keer dat ik die reportages zie, het is alsof die film zich opnieuw in het echt afspeelt. Ik word er wat emotioneel van. Ik zag er toen moe uit, sprak met hese stem. Het waren toen ook zware, hectische dagen.

Het is nu twee uur ’s nachts en ik moet gaan slapen. Af en toe, nu wat meer in de verte, zijn er weer geweerschoten. En honden die blaffen. Marc De Meyere, die mee is op deze G3W-missie om beelden te schieten, wordt wakker en vloekt op die honden. Ik neem het op voor die beestjes: zij reageren op de VS-soldaten die patrouilleren.