arch/ive/ief (2000 - 2005)

Vrijdagmiddag 16 januari 2004 startte de officiële openingsceremonie van het vierde Wereld Sociaal Forum, de eerste mondiale vergadering van de civiele maatschappij in Azië. Maar de 11.11.11-delegatie was er niet bij. Anderhalve dag na ons vertrek waren we nog niet in Mumbai. Een hartpatiënt in crisis noopte de kapitein donderdag om ergens halfweg boven het Turkse binnenland rechtsomkeer te maken naar Istanbul. Terwijl de Turkse verplegers een bejaarde man weghaalden, verloren we de connectie met onze vlucht in Bahrein. Met als gevolg een verplichte overnachting in een van de vele steriele hotels die het eiland rijk is, glazen en marmeren paleizen waar Arabieren in lange witte djelabba's met onduidelijke bedoelingen in en uit wandelen en het uitvoerend werk wordt gedaan door gastarbeiders. Die gastarbeiders, dat is een van de categorieën die Jeanne Devos bezighouden, de Belgische religieuze en ontwikkelingswerkster die al tientallen jaren goed werk levert op dit vlak.

Haar organizatie begon ooit met de problematiek van de dienstmeisjes in India. Ondertussen breidde het werkterrein uit naar alle huispersoneel, naar arbeiders die naar het buitenland gingen werken en naar personeel op ambassades en consulaten. Haar organisatie wordt gesteund door Broederlijk Delen. Ik ontmoet Jeanne in Mumbai onder de 'boom van de Belgen,' de dagelijkse afspraakplaats waar nieuwtjes en ervaringen worden uitgewisseld. We maken een afspraak voor een langer gesprek op maandag. Ondertussen is er een aanhoudende stroom van mensen die aan 'onze' boom voorbijloopt of -danst: de participatie van allerlei minderheden en verdrukte volkeren lijkt groter dan in Porto Alegre; de optochten zijn in ieder geval erg kleurrijk. Tibetanen, allerlei inheemse volkeren, grote groepen Dalits (kastelozen) ook. Het lijkt erop dat de doelstelling om armen meer bij het WSF te betrekken hier gehaald zal worden. In India zijn dan ook vele goed georganiseerde armenorganisaties.

Een andere groep die hier sterk van zich laat horen zijn de vrouwenorganisaties. Iedereen die zich op vrouwenrechten wil concentreren, zal de vele seminaries en panelgesprekken nauwelijks kunnen bijhouden; het zijn er tientallen per dag. Ook, en dat is nieuw, wordt er sterk gewerkt rond kinderrechten. Voor een land als India, waar letterlijk miljoenen kinderen een dagelijkse strijd voeren om te overleven, beantwoordt dat aan een dringende behoefte. Dat ook organisaties die hiermee bezig zijn de weg naar het forum gevonden hebben, is belangrijk, want het kan hun stem versterken. Overigens is hier geen stedelijke overheid die bekommerd is om haar imago en op enkele dagen voor het forum de straten laat schoonvegen van menselijke miserie, zoals in Porto Alegre. Als het de bedoeling was van de organisatoren om de andersglobalistische beweging te confronteren met de rauwe realiteit van de kloof tussen rijk en arm, dan hadden ze geen betere plaats kunnen kiezen.

In de stad waar de nationale overheid 30% van haar jaarlijke belastingopbrengsten binnenhaalt, overleven honderdduizenden armen op straat in omstandigheden waar in het westen elke weldoorvoede straathond zijn neus zou voor ophalen. Dat is naast de honderdduizenden werkende armen die tijdens de week in de stad op straat slapen omdat ze zich de dagelijkse vervoerskosten naar huis niet kunnen veroorloven. Als de fameuze milleniumdoelstellingen het hebben over het deel van de wereldbevolking dat moet rond komen met minder dan 1 dollar per dag, dan kan je ze hier zien, en ze zijn met velen.

Koen Stuyck, persverantwoordelijke van 11.11.11