arch/ive/ief (2000 - 2005)

Ongeveer een jaar geleden kwamen de Amerikaanse troepentransporten door België in de openbaarheid. Vonk waarschuwde reeds in oktober 2002 met een uitgebreid dossier dat dit zou gebeuren. Maar het was pas met de komst van het eerste grote Amerikaanse troepentransportschip de ‘Algol’ naar Antwerpen, begin januari 2003, dat de zaak ernstig werd genomen door de media.

Aflossing van de wacht

Deze eerste verjaardag vieren we helaas in mineur. Met een rechtszaak tegen de actievoerders van het Forum voor Vredesactie die in februari 2003 de treintransporten symbolisch trachtten te stoppen. En met een nieuwe vloed van Amerikaanse transporten in het kader van de aflossing van 125.000 militairen van het bezettingsleger in Irak.

Deze aflossing begon met het overvliegen van de 82e luchtlandingsdivisie uit de Verenigde Staten, en het terugtrekken van de 101e luchtlandingsdivisie. Ook de soldaten van het Vijfde Legerkorps, gestationeerd in Duitsland, zijn aan aflossing toe. Zwaar aanvalsmaterieel wordt bovendien vervangen door de lichtere voertuigen waaraan een bezettingsmacht behoefte heeft in functie van de ordehandhaving (zie ook onze artikels daarover in oktober en november 2003).

De signalen van het Signal Command liegen er niet om

Onze website is een uitstekende indicator geworden van op til zijnde Amerikaanse transporten via Antwerpen. Enkele dagen voor het zover is, krijgen wij namelijk nogal wat bezoek van het 5th Signal Command, een afdeling van de inlichtingendiensten van het VS-leger in Europa. Zij willen dan weten wat wij weten. We kunnen hen geruststellen: we zijn nog altijd helemaal mee, en goed op de hoogte van hun komen en gaan. Een overzicht van de afgelopen en de komende dagen en weken.

Nachtvluchten boven Antwerpen

Het jaar werd ingezet met het lossen van het transportschip ‘Cape Edmont’ aan kaai 1239 van de haven, in de week van 5 januari. De week nadien passeerden de ‘Brittin’ en de ‘Patriot’ aan kaaien 412 en 420 van het Churchilldok.

Vanaf vrijdag 16 januari tot en met zondag 1 februari 2004 vertrekt het geloste materieel via het spoor weer naar Duitsland. Het materieel van de Brittin en de Patriot gaat via Essen en Nederland en dat van de Cape Edmont over Lier via Montzen-Aachen. Er zijn vier transporten per nacht voorzien. Het gaat onder andere om zwaar materieel met grote afmetingen (tanks e.d.), waardoor geen tegenverkeer op die spoorlijnen mogelijk is.

Ook het helikoptertransport van en naar Duitsland werd hervat. Op het ogenblik dat wij dit artikel schrijven, donderdag 15 januari om 22u55, dendert een eerste van een hele vloot zware Amerikaanse helikopters boven ons hoofd, richting oosten. Over nachtvluchten gesproken…

Voorts zijn er nog andere schepen, waaronder de Cape Henry, op weg naar Antwerpen.

Preventieve hypocrisie

Met de hete adem van de vredesbeweging in de nek beloofde de Belgische regering vorig jaar de akkoorden waarop deze Amerikaanse transporten door ons land gebaseerd zijn, te herzien en formuleerde ze daarover ook een passus in het regeerakkoord. Dit voedde in de vredesbeweging gedurende enige tijd de illusie dat die herziening zou gebeuren in functie van het ‘internationaal recht’. Recente ontwikkelingen slaan deze ijdele hoop definitief aan stukken. Niet alleen is het naïef om te denken dat de Amerikanen zullen toestaan dat in een verdrag een of andere restrictie zou worden opgelegd aan de bewegingsvrijheid van het materieel dat nu opnieuw in Duitsland gestockeerd wordt. Bovendien is het ook zo dat de VS hun ‘geprepositioneerde troepen’ (troepen buiten de VS, dichter bij de ‘potentiële conflictzones’, wat voor de VS zowat gelijk is aan ‘de rest van de wereld’) aan het herschikken zijn. In december raakte bekend dat 40.000 van de 70.000 in Duitsland gelegerde VS-soldaten uit dat land zullen worden weggetrokken. De Amerikanen bouwen nieuwe steunpunten uit in Oost-Europa, Turkije en de Kaukasus. In die context is het natuurlijk makkelijk om enkele kwantitatieve wijzigingen aan te brengen in de verdragen zonder dat aan de kern van de zaak, namelijk het feit dat ons land via zijn transportinfrastructuur op eender welk ogenblik betrokken kan raken in de Amerikaanse imperialistische oorlogen, iets wijzigt.

Het overgrote deel van de Belgische bevolking is en blijft gekant tegen Belgische steun of betrokkenheid in de waanzinnige Amerikaanse militaire avonturen. We moeten niet rekenen op al dan niet geheime diplomatie, internationaal recht of andere burgerlijke constructies om deze afkeuring tot uitdrukking te brengen. Al deze schijnmanoevers mogen worden geklasseerd onder de noemer ‘preventieve hypocrisie’. De enige manier om van de transporten af te raken is door een formeel en principieel vakbondsverzet. Het aannemen van een principiële houding door ABVV en ACV zou ons land ‘onbetrouwbaar’ maken voor de Amerikaanse transporten.

Dat dit arbeidsplaatsen zou kosten, is larie. Multinationals herstructureren onafhankelijk van diplomatieke relaties, kijk maar naar de investeringen van Ford in Turkije en China, twee landen die zich veel sterker tegen de oorlog profileerden dan België.

Dit is wellicht de belangrijkste les die de anti-oorlogsbeweging uit het afgelopen jaar kan trekken: het verzet tegen de oorlog zal pas vruchten afwerpen als het zich versterkt binnen de arbeidersbeweging.

Pierre Dorremans, 16 januari 2004