arch/ive/ief (2000 - 2005)

Vele jaren na de stopzetting van de cokesfabriek in Vilvoorde komen een hoop Belgen ten Oosten van de smeerpoetserij - en met hen de brandweer - tot de bevinding dat het daar een rotboel van jewelste is, die - eens hij begint te smeulen - geen zin heeft om uit eigen beweging weer uit te doven ook. En dan hebben we het alleen nog maar over wat er nog overeind staat. Hoe diep moet de rotzooi daar niet in de bodem zitten?

Maar de vroegere eigenaar is niet verontrust. Hij zal de boel niet moeten opkuisen en nog minder voor het opkuisen hoeven te betalen. De laatste (!) vroegere eigenaar is de NV. Carcoke. Hij ging in 1999 in vereffening.

De website van de Vlaamse Vereniging voor Industriële Archeologie [http://www.vvia.be/vviasites/8380_001.htm] leert een paar interessante zaken.
Zo heeft Vlaams minister Vera Dua (in 2002?) met de NV. Carcoke een akkoord gesloten dat zegt dat de vennootschap drie intens vervuilde vroegere bedrijfsterrein (in Zeebrugge, Tertre en Brussel) voor 1 symbolische euro overdraagt aan het Vlaamse, Waalse en Brusselse gewest die de sanering bekostigen. "De 10 miljoen die Carcoke nog in kas had, worden verdeeld over Vlaanderen en Wallonië. Brussel krijgt niets omdat het bedrijfsterrein in Neder-over-Heembeek veel meer waard is dan de terreinen in Zeebrugge en Tertre". Het Brussel gewest kan daar met andere woorden nog munt uit slaan.

Vlaanderen en Brussel krijgen ook nog achterstallige belastingen van Carcoke uitbetaald, respectievelijk 750.000 en 300.000 euro.

Een heel raar zinnetje in een persmededeling hieromtrent van de Vlaamse regering: "Een schuldige zoeken is niet zo eenvoudig, omdat de vervuiling al ingetreden is nog voor er van milieuwetgeving sprake was". Anders gezegd: de Belgen van vandaag draaien op voor de farcen die de industriëlen hebben uitgestoken in de tijd toen alles nog mocht.

Allicht heeft de Vlaamse regering helemaal geen zin (gehad) om een schuldige te zoeken. Om het investeringsklimaat in Vlaanderen niet te verknoeien misschien?

Want uitzoeken wie in de loop der decennia zoal de bedrijfsterreinen heeft vervuild, en vooral dat langs het kanaal in Brussel, is hoegenaamd niet ingewikkeld.

Snel grasduinen op, alweer, het worldwideweb leert dat Solvay erbij betrokken is geweest en dat er nog niet zo lang geleden een fusie is geweest waardoor Carcoke-Marly terechtkwam in de groep Cockerill-Sambre (tegenwoordig 's werelds grootste staalgroep Arcelor).

De eerste de beste middelbare scholier komt erachter van wie Carcoke-Marly zoal eigendom is geweest, en sneller dan de aan industriële belangen onderhevige Vlaamse milieu-kabinettards.

Maar de politiek beschikt er anders over. Brussel gaat Marly saneren, voor een kost die gezien de huidige aanhoudende smeulerij waarschijnlijk een pak hoger zal liggen dan tot nu toe was gedacht. We zullen het aan onze Gewestbelastingsbrief voelen.

[Klik op onderstaande URL voor foto's van Carcoke-Marly uit augustus 1992]