Verder in dit nummer: een uitgebreid dossier over de strijd van het Leuvense gekraakte sociaal centrum Squattus Dei tegen Opus Dei, Van Agalev naar Groen-links ?, Georges Brassens... anarchist, Volkertje Verzet versus Pim Fortuyn, Interview met anarchist en trucker Frank Roose, Jacht op de werklozen geopend, Naar een ziekteleer van het pacifisme, Patentenjacht in virtueel Europa, Het après-gevangenisdagboek van ALF-veroordeelde Geert Waegemans, Mark Barnsley: 8 jaar in de handen van de vijand,...
Een lijst met verkooppunten vind je onderaan dit stuk. Een proefnummer bestellen doe je hier.

Volkertje Verzet versus Pim Fortuyn

'Al werken de klooncentrales nog zo snel, de realiteit achterhaald hen wel'

De geboorte van een bedrijfsster

Surfend op de golven van populistische islamfobie, die sinds 11/09 zo kenmerkend zijn geworden voor de westerse mediabedrijven, werd er eind 2001 in Nederland een nieuwe superster geboren. Het betrof een uiterst mediagenieke professor uit Rotterdam die met de hulp van enkele mediamulti's in enkele weken tijd uitgroeide tot de bekendste man van het land. Weken lang ging er geen dag voorbij zonder dat Fortuyn op verschillende tv zenders en programma's werd opgehemeld alsof hij de laatste hoop was voor het decadente Holland. Miljoenen gelovigen (tv-kijkers) werden via Fortuyns mediashow ingewijd in de uiterst reactionaire ideologie van het nieuw rechtse vrijhandelsfundamentalisme. In tegenstelling tot het verouderde en verbrande staatsfascisme van o.a. wijlen Jan Maat en diens CD, kreeg het bedrijfsfascisme in haar belangrijkste sector (massamedia) alle ruimte om voorgoed af te rekenen met de linkse tolerantie die Nederland onder Kok aan de rand van de afgrond had gebracht.

Zo slaagden de Hollandse massamedia er samen met hun held in om zelfs de vuilste fascistische onzin uit de taboesfeer van de (linkse) politieke correctheid te halen. Het werd voor het eerst in decennia terug helemaal in om racistische nonsens te verkondigen, waarna dergelijke idiotie door de media werd verheven als rebels of gedurfd. Politiek Nederland daverde op zijn grondvesten en begon noodgedwongen mee te verrechtsen om aan de nieuwe smaak van de kijkers te voldoen.

Ouderwetse neonazis

In de door Fortuyn en consoorten nagestreefde neoliberale wereldmarkt wordt er niet langer structureel gediscrimineerd vanwege raciale afkomst, maar op basis van culturele identiteitsbeleving. Zolang seksuele minderheden of niet-westerse migranten het vrijhandelsfundamentalisme trouw blijven zullen hun 'afwijkingen' op de verouderde versie van de 'ideale consument' individueel getolereerd worden. Het feit dat Fortuyn zelf homoseksueel was en zich omringde met enkele succesvolle (steenrijke) migranten, gaf hem een publieke vrijgeleide om onophoudelijk haat te zaaien tegenover moslims, steuntrekkers en ecologisten. Fortuyn zorgde er in samenwerking met de bekendste mediahoeren voor om de lafhartigste vormen van sociale afbraak als vooruitstrevend te maskeren in een eindeloze reeks ophefmakende tv-reportages. De eindeloze hypocrisie van de linksliberale politieke kaste was voor Pim eveneens een gemakkelijk doelwit daar de mediabedrijven hem trouw bleven, omdat hij ondertussen een onmisbaar deel van de spectaculaire mediawereld was geworden. Nadat Fortuyn zijn ambitie om premier te worden bekend maakte, werd hij gedurende de eerste maanden van 2002 door de massamedia opgevoerd als de stem van de ontevreden modale Hollandse consument.

Eigenlijk was Fortuyn zelf niet meer dan een ordinaire kopie van een Berlusconi of een Haider die hun rechts fundamentalisme, middels een uitgekiende samenwerking met (of overname van) media-multi's, in hun landen tot officieuze staatsideologie hadden verheven. Het religieus fanatisme waarmee Fortuyn op alle concurrerende tv-zenders werd bejubeld, ging hem ongetwijfeld het premierschap opleveren van een nieuwe rechtsradicale regering die kordaat zou afrekenen met de 'tolerantie' en de 'gedoogcultuur'... De introductie van neoliberale begrippen als zerotolerantie en gewapend bestuur in de weken voor de verkiezingen maakten duidelijk dat de financieel zwakkere en progressieve bevolkingsminderheden in Nederland donkere dagen stonden te wachten. De LPF ging de leiding van paars overnemen om een extremistische postmoderne manier van klassenoorlog in te voeren op de maatschappelijke puinhopen van het verzoenende poldermodel. Dit neoliberale conglomeraat vergeleek moslims met varkens, armen met criminelen en steunbehoeftigen met parasieten. Door hun eindeloze collaboratie met het neo-liberale model konden de groene en rode politici onmogelijk fundamentele kritiek leveren op de rechtsradicale zondvloed die Nederland via de kabelnetwerken en schotelantennes overspoelde. Nog enkele weken en de neoliberale mensenjacht op de vijanden van Hollands vergane imperiale glorie kon van start gaan. Zelfverzekerd stevende Pim in de eerste meidagen af op het ultieme führerschap, tot de individuele actie van een 32 jarige Harderwijker op 6 mei 2002 de opmars van het perverse verbond van vrijhandelsfundi's ernstig destabiliseerde.

Volkerts verhaal

In de vooravond van 6 mei 2002 schoot een voorheen anonieme ecowarrior Fortuyn dood na diens ziljoenste mediashow op de parking van het Mediapark te Hilversum. Reeds enkele minuten na de dodelijke aanslag barstte een hysterische mediastorm los die het hele land dagen lang in haar greep zou houden. Even werd alle concurrentie en ideologie vergeten om als ééngemaakt volk de 'aanslag op de democratie' te veroordelen. Terwijl rechts-radicalen opriepen om het 'gesubsidieerde linkse terrorisme' gewapend te verdelgen, kwamen honderdduizenden gehersenspoelde kijkers voor één keer in opstand en verlieten hun zetel voor de beeldbuis om publiekelijk de moord op Pim te herdenken.

Erger was het feit dat ook de hypocriete profeten uit het 'linksliberale' kamp samen met een deel van hun basis meehuilden met de neonazistische wolven in het bos. In de dagen volgend op de moord kwam het tot enkele voorheen ondenkbare taferelen. Zo kregen een honderdtal neo-nazistische hooligans officieuze toestemming van de lokale politie om voor het Binnenhof in Den Haag uren lang rel te schoppen. Omdat dit zogenaamde 'legitieme volkswoede' betrof tegenover de 'linkse kaste der schrijftafelkillers', kon de overheid het onder druk van de media niet maken om op te treden terwijl notoire nazihools op een honderdtal meter van het parlement racistische slogans lanceerden, voorbijgangers lastig vielen en openbaar vandalisme beoefenden.
Helemaal hemeltergend werd de hysterie pas toen Amsterdamse krakers meestapten in een linkse demo ter veroordeling van de moord op hun machtigste doodsvijand vanwege de 'fascistische methode' waarmee dit was gebeurd. Na de moord op Fortuyn bleek duidelijk dat zelfs bepaalde linkse basisactivisten onbewust in de val van de reactie liepen. Daar vond men het blijkbaar nodig om zich ineens als 'verdedigers van elk leven en vrije politieke meningsuiting' te manifesteren terwijl er iedere dag over de hele wereld tienduizenden mensen sterven als gevolg van de concretisering van het mensverachtende gedachtegoed van de neoliberale fundi's. Zo werd een geestesgestoorde would-be dictator die trots gezworen had politiek carrière te maken op de lijken van geïllegaliseerden, dieren en armeren opeens verheven tot 'martelaar der democratie' terwijl heel progressief Nederland zich uit strategische overwegingen, angst of mediamanipulatie distantieerde van Volkerts 'chirurgische aanslag'.

Valse argumentatie

Hieronder een aantal drogredenen die zogenaamde links(radical)en aanhaalden om zich van Volkerts gewapend initiatief te kunnen distantiëren. De rechtsliberale riool-praatjes omtrent Volkert waren dermate bespottelijk (gestoorde ecofascist, Al Quaeda huurling,...) dat we er hier niet wensen op te reageren.

Volkerts daad van elementaire klassenverdediging zou de neo-liberale fundi's in de kaart hebben gespeeld door het ongelukkig tijdstip ervan. Blijkbaar willen dergelijke profeten van de hypocrisie niet inzien dat het niet de legitieme verzetsacties zijn die de uitkomst der verkiezingen bepalen maar de media-multinationals. Het LPF ging dankzij de fenomenale steun en gratis reclame van de mediamulti's toch met zekerheid de grote overwinnaar van de verkiezingen worden. Volkerts daad bezorgde de neoliberale fundi's ontegensprekelijk enkele tienduizenden extra 'sympathiestemmen' maar deze 'collateral damage' op korte termijn was verwaarloosbaar met het lange termijn effect dat F.'s dood had op diens LPF. Na hun onafwendbare verkiezingsoverwinning barstte onder de LPF-verkozenen een genante machtsstrijd uit over Fortuyns erfenis, terwijl de ene politieke flater na de andere het land de facto onbestuurbaar maakten, waarop het CDA weigerde nog verder met het LPF samen te werken. Pims aasgieren werden tijdens de herverkiezingen voor hun totale politieke onkunde bestraft met een enorme nederlaag ten voordele van de, enkele maanden daarvoor, in heel het land verguisde 'linksliberale' PVDA. F.'s dood had uiteindelijk toch de (voorlopige) ondergang van de LPF veroorzaakt.

Het valse pacifisme van de politiek correct linksen dat Volkerts spontane 'terrorisme' afdeed als 'fascisme', verduidelijkte nogmaals waar de hoeders van de ultieme hypocrisie zich bevinden. Ganse families 'illegalen' die stikken in containers of kofferbakken dankzij verscherpte immigratiewetten, tapijtbombardementen over Afghaanse en Iraakse burgerdoelwitten in naam van de vrijheid, het afmaken van miljoenen dieren als 'oplossing' voor het totale falen van de bio-industrie. Allemaal perfect pacifistisch te verantwoorden volgens de linksliberalen want dit structurele staatsterrorisme is slechts collateral damage in het streven naar een betere wereld(markt) voor allen. Voor de linksliberale farizeeërs van de vrije wereldmarkt weegt een moord op de lokale superster van het bedrijfsfascisme oneindig veel zwaarder dan de dagelijkse massa anonieme slachtoffers, wat veel vertelt over de aard van hun 'pacifisme'. Volgens de logica van de ingekapselde kampioenen van het postmoderne 'mensenrechtenimperialisme', zijn alle weerstanders en syndicalistische militanten die ooit gewapend streden tegen de nazi-collaboratie en het kapitalisme dus niets meer dan ordinaire terroristen.

Dergelijke reactionaire standpunten verloochenen het eigen verleden van de arbeidersbeweging om doelbewust de strijdvaardigheid en militantie van de basis te breken. Het is deze door het kapitaal geperverteerde moraal die grote delen van de arbeiders verlammen in hun confrontatie met de eindeloze privatiseringsdrift van de vrijhandels-fundi's.

Juridische afrekening

Uiteindelijk verklaarde hij eind maart 03 tijdens de gerechtelijke hoorzittingen tegenover de rechters waarom hij de aanslag had uitgevoerd. Daarbij vertelde hij o.a. letterlijk “ik kreeg de indruk dat hij altijd op zoek was naar zondebokken om zijn eigen populariteit te vergroten. Dat verontrustte me heel erg. (...) ik zag hem als een begaafd volksmenner die maatschappelijke gevoelens opriep om zijn persoonlijke populariteit te vergroten. Zijn gedachten over vluchtelingen, asielzoekers, het milieu, de dieren,... .Hij gebruikte en misbruikte voortdurend de zwakkere groepen in de samenleving voor eigen gewin”. De geraadpleegde gerechtspsychiaters oordeelden ondertussen dat Volkert leed aan een mysterieuze persoonlijkheidsstoornis die zich manifesteerde in dwangmatigheid en overdreven gewetensvolheid die echter “niet van invloed was geweest in het plegen en beramen van de moord”.

Door de enorme bewijslast tegen hem was het proces voor een Amsterdamse strafrechter in april 2003 niet meer dan een kwestie van het bepalen van de strafmaat. In eerste instantie werd Volkert veroordeeld tot 18 jaar effectieve celstraf waartegen zowel hijzelf als de openbare aanklager hoger beroep aantekenden. Het OM vond de straf te licht vanwege het “gevaar voor recidivisme” en “de aantasting van de democratie” door de moord. De aanklagers bleven levenslang eisen, wat in Nederland heel ongebruikelijk is bij andere 'doordeweekse' moordzaken, terwijl Volkerts advocate strafvermindering vroeg vanwege diens extreme detentieregime, de kruisiging in de massamedia en de reeks onbewezen aantijgingen.

Op 18 juli 03 bevestigden drie hoge rechters van het Amsterdamse hof van beroep het eerste vonnis. Omdat Volkert nooit spijt had betuigd en het om een politieke moord ging, kon er geen sprake zijn van strafmatiging. De door de verdediging en hemzelf aangehaalde begrijpelijke motieven werden door de 'hogepriesters van het beeldgeworden kapitaal' en hun volgelingen (de trouwe kijkers) verguisd als krankzinnig, want welke gek zou ook maar iets riskeren om ouderwetse waarden zoals gelijkheid of solidariteit te verdedigen? Dat Volkerts 'pre-emptive strike' op de aanstaande gauleiter van de lokale nieuwe orde ingegeven was door diens bezorgdheid over het naderende structurele geweld voor ontelbaren bleek blijkbaar te 'extremistisch' te zijn om als argument te worden gebruikt.

Onrecht is niet anoniem

Als er uit de hele affaire één conclusie kan worden getrokken, is het dat in de huidige neoliberale orde de mediamultinationals de disciplinerende rol van de religie in de samenleving hebben overgenomen op een allesomvattende en veel effectievere manier dan de kerk ooit had gekund. F. was één van de postmoderne hogepriesters oftewel tv-idolen die in een spetterende show de laatste restjes christendemocratie samen met de linksliberale hypocrieten manu militari uit de ultraliberale toekomstwereld ging verwijderen. Als 'ouderwetse anarchisten' geloven wij nog steeds dat de geschiedenis en de sociale vooruitgang door (strijdende) mensen wordt gemaakt en niet door het kapitaal dat via de constructie van een vervreemdende schijnwereld ons allen wil laten berusten in het trieste lot van de toeschouwer.

Ons inziens wordt het hoog tijd voor een ouderwetse beeldenstorm tegen de kabelnetwerken van de illusie voordat elk leven op deze planeet voor alle bestaansvoorwaarden van enkele criminele megaconcerns afhankelijk is gemaakt en de echte, natuurlijke, wereld helemaal zal vervangen zijn door een virtuele nepwereld! Met deze titanenstrijd in het vooruitzicht beschouwen wij Volkerts aanslag op het symbool van de levensverachtende doodsorde als een begrijpelijke voorhoedeactie die onze kritische solidariteit verdient!

Het moreel veroordelen van spontaan (revolutionair) tegengeweld ter bevrijding of verdediging van zwakkeren als zijnde 'fascistisch', stinkt naar dezelfde pacifistische hypocrisie waarop de architecten van het structurele geweld zich beroepen voor hun 'humanitaire' interventies. Dat Volkerts 'pre-emptive strike' een daad was van legitiem tegengeweld in naam van de uitgebuite stemlozen staat vast en daarom verdient hij steun en begrip in plaats van moraliserend, dogmatisch gelul over 'respect voor het leven' van een geniale schrijftafelmoordenaar die datzelfde leven misbruikte om haat, terreur en structurele moord te verkondigen. Waren de Tsjechische partizanen die Heydrischs Mercedes opbliezen al dan niet misdadigers omdat ze de Slager van Praag met granaatscherven hadden doorzeefd?!

Volkert van der Graaf reg.nr. 3394879 Demersluis 4/1 HJE Wenckebachweg 48 1096 AN Amsterdam

Bronnen & inspiratie : Debord, Negri & Hard, ABC Dijon, AnimalFreedom.org