arch/ive/ief (2000 - 2005)

Door Raju Thomas Het herhaaldelijk gebruikte propagandawapen waarmee de dood wordt goedgepraat van meer dan een miljoen onschuldige Irakezen, als gevolg van de economische sancties vanaf 1991, is dat Saddam Hoessein gifgas heeft gebruikt tegen Iraniërs tijdens de oorlog tussen Iran en Irak en tegen de eigen, Koerdische burgers. Ook deze beschuldiging is nu weer aangegrepen om een grootscheepse Amerikaanse aanval op Irak te lanceren. Deze bewering over het Iraakse gebruik van gas tegen de eigen burgers bij Halabjah moet met het nodige wantrouwen bekeken worden. Ten eerste: zowel Iran als Irak gebruikten chemische wapens tegen elkaar tijdens hun onderlinge oorlog. Ten tweede: direct na het beëindigen van de Iran-Irak-oorlog voerden de professoren Stephen Pelletiere en Leif Rosenberger en Lt. Kolonel Douglas Johnson van het US Army War College (USAWC), een onderzoek uit naar het gebruik van chemische wapens door Iran en Irak met het doel meer inzicht te verkrijgen over het gebruik van chemische wapens op het slagveld. Hun conclusie was dat het Iran is geweest die de Koerden heeft vermoord en niet Irak. In het eerste rapport schreven zij: " In september 1988, een maand nadat de oorlog was beëindigd, kwam het ministerie van Buitenlandse Zaken (van de VS) plotseling - en op een door velen als opzienbarend ervaren manier met de beschuldiging dat Irak chemische wapens zou hebben gebruikt tegen het Koerdische volk... met als gevolg dat talloze Koerdische burgers werden gedood. De Iraakse regering ontkende dat een dergelijk gebruik van gifgas had plaatsgevonden..." Geen bevestiging gebruik gifgas door Irak Nadat wij al de bewijzen, die beschikbaar voor ons waren, hebben bestudeerd, kunnen wij de bewering van het ministerie van Buitenlandse zaken dat gifgas bij deze aangelegenheid werd toegepast, onmogelijk bevestigen. We kunnen beginnen met te zeggen dat er nooit slachtoffers werden aangetoond. Internationale steunorganisaties, die een onderzoek uitvoerden bij de Koerden in Turkije, waar zij asiel hadden gezocht, slaagden er niet in om maar een enkel slachtoffer te vinden. Ook in Irak werden er geen gevonden. De bewering is enkel en alleen gebaseerd op de getuigenissen van de Koerden, die de grens naar Turkije waren overgegaan en die werden ondervraagd door stafleden van het Comité voor Buitenlandse Betrekkingen van de Senaat." Met betrekking tot het Halabjah-incident waar Iraakse soldaten, volgens de berichten, de eigen Koerdische burgers met gas bestookt zouden hebben, merkten de USAWC onderzoekers op: "Het schijnt dat het Congres, op zoek naar bestraffing van Irak, beïnvloed werd door een ander incident dat vijf maanden eerder plaatsvond in een andere Iraaks-Koerdische stad, Halabjah. In maart 1988 werden de Koerden in Halabjah gebombardeerd met chemische wapens, waardoor vele doden vielen. Foto's van de Koerdische slachtoffers werden uitgebreid verspreid door de internationale media. Irak kreeg deschuld van de aanval op Halabjah, hoewel er vervolgens werd aangetoond dat ook Iran bij deze militaire operatie gas had gebruikt en het aannemelijk leek dat het het bombardement door Iran was waardoor de Koerden werkelijk werden gedood." (De Iraniërs dachten dat de Koerden waren weggevlucht uit Halabjah en dat zij Iraakse strijdkrachten, die de stad bezetten, aanvielen. Maar de Irakezen hadden Halabjah al verlaten en de Koerden waren teruggekeerd. Iran gebruikte per ongeluk gifgas tegen de Koerden.) Iraans gas In maart 1999 toen de zware, door de VS geleidde aanval op Irak eindigde, bracht ik een bezoek aan het USAWC om een lezing te geven over de veiligheid in Zuid-Azië en bediscussieerde dit probleem met professor Pelletiere tijdens de lunch. Ik herinner me dat Pelletiere mij vertelde dat het USAWC- onderzoek had aangetoond dat bij de Iraanse slagveld-strategie van de 'massale menselijke golf', Teheran niet-persistent (met tijdelijke werking) gifgas gebruikte tegen Iraakse soldaten om zodoende aan te kunnen vallen en op te trekken in de door de Irakezen ontruimde gebieden. Bagdad, daarentegen, paste persistent gifgas toe om de Iraanse massale aanvallen tot staan te brengen. Deze manier van handelen vertoonde een zeker vast patroon. In het Halabjah-incident ontdekten de USAWC-onderzoekers echter dat het gebruikte gas, dat honderden Koerden doodde, het niet-persistente gas was, het door Iran verkozen chemische wapen. Let er ook op dat het de Iraniërs waren, die het eerst op de plaats van het gebeurde aankwamen, die het incident rapporteerden aan de waarnemers van de VN en die foto's maakten van de door het gas omgekomen Koerdische burgers. Hoe het ook zij, het Irak van Saddam Hoessein overviel en annexeerde in augustus Koeweit en de waarheid over het Halabjah-incident kwam nu niet meer gelegen. In maart 1991 vroeg ik professor Pelletiere wanneer hun bevindingen zouden worden gepubliceerd. Ik herinner me dat het waarschijnlijk ongeveer vijf jaar zou duren, nadat de emoties over de Golfoorlog zouden zijn verminderd. Het USAWC-rapport van 1990 is echter aan de vergetelheid prijsgegeven. De propaganda dat Irak de eigen Koerdische burgers heeft vergast wordt voortdurend aangegrepen door de media. Het werd opnieuw naar voren gebracht door president Clinton in december 1998 om de voortzetting van het bombarderen en vernielen van Irak te rechtvaardigen. Sancties leiden tot dood onschuldige burgers In de tussentijd variëren de schattingen van het aantal onschuldige burgers, dat in Irak is overleden als gevolg van de door de Amerikanen opgelegde sanctie van de VN, tussen de 1 en 1,7 miljoen, waaronder meer dan een half miljoen kinderen! In een artikel in 'The New England Journal of Medicine' werd, door een studie naar de maandelijkse en jaarlijkse kindersterftecijfers in Irak, geschat dat "meer dan 46.900 kinderen tussen januari en augustus 1991 stierven." Thomas Ekfal, functionaris van UNICEF, schat dat ongeveer 500.000 kinderen zijn gestorven sinds de Veiligheidsraad van de VN economische sancties tegen Irak uitvaardigden. Als de VS Irak bombarderen, is het niet alleen het directe verlies aan Iraakse mensenlevens als gevolg van 'collateral damage' dat de tragedie uitmaakt, maar het niet-opgemerkte en versnelde verlies aan levens van tienduizend of meer kinderen, zieken en ouderen door gebrek aan medicijnen en andere gezondheidszorg. (collateral damage = bijkomende schade, zoals de cynische aanduiding is voor de burgerdoden bij aanvallen op zogenaamde strategische doelen. vert.) Voordat de VS alle landen tiranniek dwingen tot ondersteuning van haar bombardementen op Irak, zouden grote landen, zoals Frankrijk, Duitsland, Rusland, China, India en Indonesië zich gezamenlijk moeten keren tegen de enige supermacht en zeggen: " Genoeg!" ("no more bombs") De auteur is eminent professor voor Internationale Zaken aan de afdeling Allis Chambers van de Marquette Universiteit, Milwaukee, Wisconsin. Bron: Times of India, 16-9-2002, vertaling Cas Hilvers.