Betogen in Beiroet en bezoek aan Qana in Zuid-Libanon

Dit zal waarschijnlijk mijn laatste verslagje vanuit Libanon worden, want morgen vertrek ik weer naar koudere oorden...

Zaterdag was er ook hier een betoging, maar ik was eigenlijk zeer teleurgesteld. Mijn Palestijnse vrienden hadden me gewaarschuwd, en velen zijn gewoon niet gegaan. En het werd me snel duidelijk waarom. Ik was meteen naar het eindpunt gegaan zodat ik alle groepen kon zien passeren en voorop in de betoging, niet te missen 3 jeeps met daarop torenhoge foto's van Assad (president Syrie), Hariri (president Libanon) en Nasser (gewezen leider Egypte). Heel deze manifestatie was dus gewoon gerecupereerd door de regering en vriendjespolitiek!!! Daarachter een 1.000-tal manifestanten, grotendeels Fatah, maar ook een kleine groep PFLP en communisten.

Zondag ben ik samen met een Italiaanse vriendin naar Tyr, in het zuiden van Libanon getrokken. Zij heeft daar een vriend wonen en ik was nog niet in Tyr geweest, dus dat kwam goed uit. Tyr is een op het eerste zicht zeer mooi rustig havenstadje, maar tijdens de oorlog was het hier veel minder rustig. Ik wou ook graag Qana bezoeken, het dorpje waar de Israeli's in 1996 een totaal bloedbad hebben aangericht in een UN-post waar 100-den vluchtelingen verbleven. 106 mensen, vooral kinderen, zijn toen omgekomen. Je kan nog altijd de barak zien waar een 50-tal mensen zich schuilhielden tijdens de bombardementen, het golfplaten dak compleet in stukken, zo een dak houd nog geen kogel tegen, laat staan een bom. Dit bombardement was - volgens de Israëli's - een reactie op een Hezbollah aanval vanuit de UN-post, hetgeen totaal niet waar was, en wat ook later bewezen is. De man die toen bevel gegeven heeft tot deze actie was... Shimon Perez. Het was net voor de verkiezingen die hij verloren heeft en waar Netanyahu eerste minister geworden is... . Op http://www.palestina.be/inhoud/beelden/fotoweb/verhaal/qana/qana.htm kan je meer info vinden over Qana en nog veel meer op http://www.palestina.be.

Vandaag mijn laatste dag in het kamp, afscheid nemen van al de families die ik heb leren kennen, het is niet makkelijk, ik heb het gevoel dat ik hen allemaal weer achterlaat in hun miserie, hetgeen natuurlijk ook zo is, maar het is moeilijk je daarbij neer te leggen.

arch/ive/ief (2000 - 2005)