Checkpoints om te vernederen, ook in Libanon

Toen ik gisterenavond aankwam in het kamp was er weer geen elektriciteit. Een hele opgave om mijn logeerplaats terug te vinden, in al die kleine steegjes! Het huis waar ik logeer en de omringende huizen hebben samen één motor, die een minimum aan elektriciteit verzorgt bij het uitvallen van de stroom, maar die werkte blijkbaar ook niet, en aan de keukenvloer te zien, was het geen 5 minuten maar eerder al een paar uur bezig, want de vloer was 1 zwembad, de frigo "ontdooid". De hele avond dus in de weer met dweilen en aftrekkers en rond 23h hadden we terug elektriciteit.

Als je 's avonds laat terug komt in het kamp moet je dus zoals altijd de Libanese checkpoint passeren en in het donker schijnen ze dan met een zaklamp naar je gezicht om je te identificeren. Ik kan er niet aan doen, maar op zo'n moment voel ik me terug in Palestina, aan een Israëlische checkpoint. Ik wil zeker niet de vergelijking maken tussen Libanezen en Israëli's want die gaat niet op, maar deze checkpoints kennen toch ook wat van vernederen en tonen dat ze zichzelf beter voelen dan de Palestijnen. Aan mij is nog nooit gevraagd om mezelf te identificeren met mijn paspoort, maar de Palestijnen met wie ik in de taxi zit hebben het regelmatig aan hun been dat ze hun "residentiekaart" ( want paspoort kan je het niet noemen) moeten tonen aan grinnikende soldaten die duidelijk genieten van hun "macht" want zo een controle heeft totaal geen betekenis, wordt puur gedaan om te vernederen. Salah houdt altijd al op voorhand zijn kaart klaar, elke keer opnieuw, en hij geeft dus zijn kaart al bijna voor de soldaten het hem vragen, en daar worden ze altijd zeer "pissig" van, want hij "ondermijnt" zo natuurlijk hun gezag!

En bijv. 's avonds vanaf een uur of 22h, worden van alle mannen (en "nooit" van vrouwen) die het kamp binnenkomen hun naam genoteerd zodat wanneer er iets zou gebeuren in het kamp men weet wie het kamp is binnengekomen. Ook al zo een bizarre maatregel aangezien als je iets wilt uitsteken je gewoon wat vroeger binnengaat natuurlijk!!!

Vorige week nog naar dat concert geweest ter herdenking van Sabra en Chatila in het UNESCO gebouw, een immens complex met van die grote lusters aan het plafond en tapijten als je ziet wat ik bedoel…???

Het concert zelf was half Italiaans, half Palestijns, wel de moeite, maar je merkt meteen dat Arabische mensen niet meteen dol zijn van onze klassieke muziek!! De Italiaan aan de piano had niet zoveel succes.

Nog een week en dan ben ik terug in belgenlandje, ik wil niet terug naar huis, maar nu het toch dichter komt heb ik zoiets van laat het dan maar snel gaan, want deze week wordt vooral afscheid nemen en dat is nooit leuk…!!

arch/ive/ief (2000 - 2005)