Zionistische bezetting slecht voor Palestijnse gezondheid

Léa Mathy is sinds enkele dagen terug uit Palestina. In Bethlehem nam ze deel aan een internationaal seminarie over globalisering, georganiseerd door de Israëlisch-Palestijnse organisatie Alternative Information center. In Nabloes evalueerde ze een noodhulpproject. Tenslotte bezocht Léa de ziekenhuizen van onze partner in Beit Sahour (voorstadje van Bethlehem) en Nabloes. Stof genoeg voor een gesprek.

Léa. Vorig jaar was ik ook in Palestina. Het grote verschil tussen toen en nu is dat de zionistische militaire aanwezigheid in de Westbank het karakter aanneemt van een permanente bezetting. Checkpoints worden volledig uitgebouwd compleet met camerabewaking en ijzeren hekken. Waar het Israëlische leger vorig jaar enkel de steden afgrendelde, worden vandaag ook de dorpen rond die steden afgesloten. Het gevolg daarvan laat zich raden. Het Palestijnse leven is zo goed als stilgevallen. Palestijnen kunnen zich amper nog van de ene plaats naar de andere verplaatsen. Zo zijn jongeren uit Jenin die studeren aan de universiteit van Nabloes vandaag 7 uur onderweg voor een afstand waarover ze vroeger hooguit een half uurtje deden. Zij worden gedwongen een gigantische omweg te maken via de vallei van de Jordaan. Daarbij moeten ze grote stukken te voet afleggen en op bepaalde plaatsen gebruik maken van ezeltaxi's. Terug naar de middeleeuwen dus.

Léa. Een van de oorzaken van de verslechterde situatie is volgens de Palestijnen de tweede golfoorlog. De arrogantie waarmee Bush in zijn oorlogszucht internationale regels en afspraken aan zijn laars lapte, wordt gekopiëerd door zijn zionistische beschermelingen. Die voelen zich bovendien gesterkt door de roadmap. Dat 'vredesplan' schakelde het Palestijnse verzet gelijk aan terrorisme en bood op die manier een alibi aan de zionisten om Palestijnse verzetsleiders te vermoorden en de bezetting van de Westbank op te drijven. Dat de Palestijnen hun geloof in de internationale instellingen verloren hebben, verwonderde mij dan ook niet.

Léa. In Nabloes moest ik een noodhulpproject evalueren. Het project heeft tot doel om de Palestijnen uit de dorpen rond Nabloes te voorzien van medicijnen. Die konden ze door de checkpoints en roadblocks onmogelijk zelf gaan halen in de stad. Om dat probleem te verhelpen, wil men de medicijnen in een dorp buiten Nabloes stokeren. Maar het Israëlische leger grendelt tegenwoordig ook de dorpen af. Enkel ambulances mogen nog rondrijden. Voor het kleinste transport van dokters van hun huis naar hun werk of medicijnen naar de patiënten, zijn er nu ambulances nodig. En ook die kunnen aan de checkpoints tegengehouden worden. Het gevolg is enorme vertragingen en medicijnen of dokters die helemaal niet op de plaats van de bestemming geraken. Vandaar dat het project in de koelkast wordt gestoken totdat transport terug mogelijk is.

Léa. In Nabloes bezocht ik het ziekenhuis van onze partner, de Health Work Committees. De gezondheidswerkers waren nog aan het bekomen van een nachtelijk bezoek door Israëlische soldaten. Nochtans hadden die geen enkele aanleiding om de kliniek binnen te vallen. Het voorwendsel dat er vanuit het ziekenhuis schoten werden afgevuurd is een fabeltje. Er was op dat moment niemand aanwezig. De balans van de nachtelijke raid: alle deuren ingebeukt en het diagnosemateriaal vernield of gestolen. Dit soort van zionistische aanvallen maakt duidelijk dat gezondheid voor de Palestijnen, roadmap of geen roadmap, helemaal geen verworven recht is.

Léa. Vindingrijk als ze zijn speelt onze Palestijnse partner in op de bijzondere situatie en heeft zijn vormingen in de middelbare scholen, voor zover er lessen kunnen plaatsvinden, er aan aangepast. Alle jongeren die het programma volgen, krijgen een opleiding eerste hulp. Zo moeten ze in staat zijn om zelf diagnoses te stellen van de gewonden: is een doorverwijzing naar een gespecialiseerd ziekenhuis nodig of kunnen de gewonden ter plaatse 'opgelapt' worden. Dat gebeurt door de meest gemotiveerde jongeren die een extra cursus volgen die hen in staat moet stellen om zelf wonden dicht te naaien.

Léa. De moeders wordt dan weer geleerd om creatief om te gaan met het weinige voedsel waarover ze beschikken. Door de bezetting is de bewegingsvrijheid van de mensen enorm beperkt. Dat zorgt niet alleen voor een toegenomen werkloosheid en armoede maar ook voor een beperkte aanvoer van voedsel. Dat leidde tot grote problemen op het gebied van voeding. Vooral vrouwen en kinderen raken ondervoed en hebben op grote schaal last van anemie. De Health Work Committees proberen dat op te vangen door de moeders cursussen voedingsleer te geven. Zo proberen ze toch een zekere gezondheid te garanderen in wraakroepende omstandigheden.

Léa. Tegenover zoveel Palestijnse moed vind ik dat wij hier in België niet kunnen achterblijven. Vandaar dat ik iedereen oproep om deel te nemen aan de betoging op zaterdag 27 september 'tegen de bezetting van Irak en voor de solidariteit met Palestina'. Zo'n acties steken echt een hart onder de riem van de Palestijnen. Zij hebben dan misschien hun vertrouwen in de internationale instellingen verloren, de steun van de internationale gemeenschap stellen ze erg op prijs.

arch/ive/ief (2000 - 2005)