Joke in het Palestijns Nidaa-ziekenhuis in Libanon

Het is hier heel rustig in het ziekenhuis, want het is vrijdag…Dr. Amer bij wie ik consultaties doe is er niet, dus even tijd om een verslagje te schrijven over de voorbije week.

Ik werk dus in het Nidaaziekenhuis in Ein-al-Halouakamp in Saida, je zou het kunnen beschrijven als een heel klein ziekenhuis. Er zijn 4 consultatieruimtes, 1 spoedkamer beneden, een radiologiekamer voor RX, een operatiekamer, en 4 kamers voor patiënten die opgenomen worden. Het is hier natuurlijk niet te vergelijken met Al Rassoul in Beiroet. Het materiaal hier is al redelijk verouderd, bv de lamp in de operatiezaal is al een generatie oud denk ik en er zijn nog wat lampjes bijgemonteerd, om de kapotte echte lampen te vervangen. Maar het werkt. Er is ook een sterilisatiekamer, en alles wat gebruikt wordt is steriel, maar bv de kompressen snijden en plooien we zelf, zodat we er meer hebben dan oorspronkelijk in de doos zaten. Men is hier zeer creatief in het gebruik van materiaal, en je ziet dat men goed oplet wat en hoeveel men gebruikt. Ik doe dus consultatie bij Dr. Amer, hij is orthopedist, en ik moet zeggen, eerlijk gezegd…de paar dagen dat ik hier ben heb ik het gevoel al evenveel geleerd te hebben als op 1 maand in Al Rassoul. Het is wel zo dat er niet veel patiënten zijn, maar de patiënten die komen zijn allemaal zeer interessante gevallen…! Dat komt omdat de meeste mensen naar het UNRWA hospitaal gaan, omdat het daar gratis is, en je hier een "kleine" som moet betalen (3 Euro per consultatie voor een huisarts, 5 Euro voor een specialist) hetgeen op zich niet zoveel is, maar voor de mensen hier nog steeds een enorme som geld natuurlijk. En dus de meeste patiënten die hier komen zijn doorverwezen door UNRWA artsen en dat zijn dus meestal ook "interessante" patiënten. Volgens de verpleging hier is Dr. Amer ook heel bekend in Libanon, en komen er zelfs Libanezen en Palestijnen van buiten het kamp naar hier op consultatie. En als je weet hoe angstig de meeste Libanezen zijn t.o.v. dit kamp, is het toch een "grote stap" om zomaar binnen te rijden met de taxi.

Officieel is Nidaa onafhankelijk, maar in praktijk hangt het toch nog wel vast aan de PFLP, ook de dokters zijn meestal verbonden aan deze organisatie. Zo ben ik al uitgenodigd door de president van PFLP hier voor een "lunch" om wat dieper in te gaan op de situatie hier. Altijd interessant! Straks is het ook de herdenkingsplechtigheid voor Abu Ali Mustapha, de secretaris-general van PFLP die 2 jaar geleden vermoord is in Ramallah, en die ik een maand voordien ontmoet heb ( http://www.palestina.be/frames/fr-een/fr-foto-rep/fr-fotos-abu.htm ). Weet totaal niet wat dit al inhouden, maar ben wel benieuwd hoeveel volk er zal zijn…!

Het is wel grappig als ik hier rondloop in de straat of in de soek, dan kom ik altijd wel bekenden tegen, meestal jongeren die ik ontmoet heb in het zomerkamp of in AJIAL in Beiroet. Gisterenavond Salah tegen het lijf gelopen, ik was al 3 dagen naar hem op zoek, en dan plots, gewoon op straat "marhaban Yuka…!" De avond bij zijn familie doorgebracht, en zoals altijd zalige ontvangst met alles erop en eraan, en durf maar eens te zeggen dat je geen honger hebt, haha!!! De meeste huizen (of eerder appartementen) zijn ingericht volgens hetzelfde profiel: gasten worden ontvangen in het salon, met gewone zetels, zoals wij die ook hebben, , maar om thee te drinken of gewoon als je "vriend aan huis" bent, ga je naar het "Arabisch Salon" en dat zijn gewoon kussens van mousse op de grond , op een soort plastieken rieten tapijt. Ik vind dat echt zalig om daar te zitten want het geeft je echt het gevoel dat je "thuis" bent en het is veel minder afstandelijk dan die saaie zetels! Er wordt dus ook in het algemeen op de grond gegeten, iedereen rond het buffet, en met brood eet je dan uit de tientallen schotels met ongelooflijk lekker eten!! Ik heb het gevoel dat er hier in het kamp (bij de families waar ik al geweest ben) over het algemeen in normale omstandigheden (dus zonder gasten) weinig vlees wordt gegeten, omdat dat natuurlijk duur is, maar als ik verwacht wordt en men op voorhand weet dat ik kom, krijg ik gegarandeerd kip op mijn bord, hetgeen een teken van gastvrijheid is, maar mij toch ook wel een beetje schaamrood geeft, dat zij hun geld uitgeven voor mij. Maar ik denk dat dit echt een Europees complex is, zo hard als wij ons schamen, zo vanzelfsprekend vinden de Palestijnen het om dit te doen, en je moet je er echt bij neerleggen, want echt iedereen is ongelooflijk gastvrij..

Gisterenavond gaan slapen bij de familie van Milad, en nog wat gepraat met MIrvath, zijn zus op het dak van hun huis dat 4 verdiepingen telt. Meestal is het zo dat men gewoon verdiep per verdiep boven elkaar bouwt, als er geld is, en dus het dak is dan ook gewoon de vloer van het volgend verdiep, een halve bouwwerf, maar daarom niet minder gezellig om 's avonds even uit te waaien en af te koelen van de onverdraaglijk warme dagen!!

Ik vind het echt verbazingwekkend hoe Palestijnse jongeren als je met hen praat hier, nog steeds, misschien zelfs meer dan hun ouders en grootouders, die fierheid hebben over hun afkomst en de wil om te vechten voor hun land, vind ik echt bewonderenswaardig!

Walid heeft me een paar weken geleden uitgelegd hoeveel belang hij hecht aan zijn "bestaan" (existence). Het gevoel te bestaan is voor hem ontzettend belangrijk, en dat is net wat zo moeilijk is hier, zonder enige rechten. Maar aan de andere kant wordt door deze discriminatie het gevoel van "Palestijn in Palestina" versterkt en zo zou hij bv nooit in België kunnen leven, omdat zijn gevoel te bestaan langzaam zou verdwijnen, aangezien hij ver van zijn land zou vertoeven, weg van die "Palestijnse eenheid" (in de zin van het Volk). Ik weet niet of ik duidelijk ben, het is moeilijk om uit te leggen, ik weet niet of ik het zelf allemaal snap, maar het is klaar dat deze jongeren hun land niet vergeten en dat ook nooit zullen doen.

arch/ive/ief (2000 - 2005)