arch/ive/ief (2000 - 2005)

(28/08/03)

De herkolonisatie van Irak verloopt verre van vlot. Het verzet in het land (en in Palestina) heeft weinig tot niets te maken met de ‘waanzinnige Islam’, zoals Israëlische en Westerse propagandisten opperen, maar is een direct gevolg van de bezetting. Voor deze oorlog argumenteerden sommigen onder ons dat het Iraakse volk, hoezeer het ook Saddam Hoessein haatte, niet echt gebrand was om bezet te worden door de Verenigde Staten en hun Britse adjudant. In tegenstelling tot de beschermde Iraki’s die al veel te lang op de payroll van de VS stonden en George Bush verzekerden dat de VS-troepen zouden ontvangen worden met bloemen en snoep, waarschuwden wij dat de bezetting zou leiden tot het dagelijks aanvallen en doden van Westerse soldaten en op korte termijn zou leiden tot een lage intensiteits guerilla-oorlog. Het feit dat de recente gebeurtenissen onze analyses juist maken is geen reden tot feestvreugde. Gans Irak is vandaag een puinhoop en de situatie is veel slechter dan voor het conflict. De enige verklaring die door de Westerse nieuwsmanagers wordt voorgeschoteld is dat het verzet het resultaat is van ontevreden resten van het oude regime. Deze week sprak Washington haar eigen propaganda tegen door de beslissing te nemen om de echte resten van het oude staatsapparaat – de geheime politie – te recruteren om de verzetsorganisaties – intussen meer dan 40 groeperingen – op te sporen en te ontmantelen.

De betogingen in Basra en de dood van Britse soldaten zijn een duidelijke aanwijzing dat deze voormalige anti-Saddam bastions bereid zijn om de strijd tegen de bezetting te vervoegen. De recente bomaanslag op het VN-hoofdkwartier in Baghdad choqueerde het Westen, maar – zoals Jamie Tarbay van Associated Press het deze week rapporteerde – de Iraakse bevolking toont een grote ambivalentie ten opzichte van de VN. Dit laatste is een understatement. In feite wordt de VN gezien als één van Washingtons pionnen. De VN is verantwoordelijk voor de zware sancties tegen Irak, die volgens cijfers van deelorganisatie UNICEF verantwoordelijk zijn voor de dood van minstens een half miljoen Iraakse kinderen en een onwaarschijnlijke stijging in de sterftegraad. Twee VN-verantwoordelijken voor de sancties, Denis Halliday en Hans Von Sponeck, namen onstlag uit protest tegen deze politiek. Beiden gaven aan dat de VN in haar optreden naar de Iraakse bevolking had gefaald. Tegelijkertijd lieten de VS en Groot-Brittannië, met toestemming van de VN, honderden tonnen bommen en raketten regenen over Irak vanaf 1992 tot op heden. In 1999 lieten VS-regeringsmedewerkers aan de Wall Street Journal weten dat ze bijna geen doelwitten meer over hadden om te beschieten. In 2001 had het bombardement op Irak al langer geduurd dan de VS-invasie in Vietnam. Dit is waarom de VN niet zo graag gezien is bij vele Iraki's. De recente beslissing van de Veiligheidsraad om na de feiten de bezetting te sanctioneren, hetgeen een aanfluiting is van het VN-Charter, heeft alleen nog maar meer woede opgeleverd. Dit alles doet de vraag rijzen of de VN vandaag niet enkel een schoonmaakoperatie is van het Amerikaanse Imperium?

De effecten van het Iraakse verzet beginnen nu gevoeld te worden in beide bezettende landen. De laatste peiling in Newsweek toont dat de populariteit van president Bush gezakt is met 18 punten naar 53´%. Voor de eerste keer sins 11 september 2001, zeiden meer geregistreerde stemmers (49%) dat ze Bush niet herverkozen wilden zien. Dit kan alleen nog maar slechter worden (of beter, afhankelijk van je opinie) als er nog meer VS-soldaten sneuvelen. In Groot-Brittannië gelooft meer dan tweederde van de bevolking dat Tony Blair tegen hen gelogen heeft om de oorlog tegen Irak te rechtvaardigen.

Deze mening wordt trouwens gedeeld door verschillende belangrijke figuren van het establishment. Vóór de oorlog was er zelfs open onenigheid binnen het leger. Enkele generaals waren niet gelukkig met de beslissing van Blair om een derde van het Britse leger in te zetten om één van de grootste oud-kolonies in het Midden-Oosten te bezetten. Na de inname van Baghdad schreef Sir Rodric Braithwaite, vroeger hoofd van het joint intelligence committee en een ex-veiligheidsadvizeur van Blair, een verbazingwekkende brief naar de Financial Times. In de brief beschuldigt hij Blair van willekeurig oorlogshysterie te fabriceren om een sceptische bevolking schrik aan te jagen en alzo steun te zoeken. “Vissers verkopen vis, oorlogvoerders verkopen oorlog”, schreef Braithwaite om Blairs optreden te typeren. Deze boosheid binnen het establishment kwam tot een hoogtepunt met de verdachte zelfmoord van Dr. David Kelly, de topwetenschapper van het Ministerie van Defensie. De zelfmoord van Kelly leidde tot een gerechtelijk onderzoek, een vorm van therapie waarvan de Engelse heersende klasse wel houdt. Deze week werd Blair ondervraagd door Lord Hutton, maar het onderzoek had voordien al enkele zaken aan de oppervlakte gebracht. Zo was er sprake dat New Labour, de partij van Blair, de Staatssecretaris van Defensie Geoff Hoon zou offeren om het publiek te kalmeren. Hoon liet zich echter deze week niet zo makkelijk kisten. De hete aardappel werd aan Blair doorgegeven, maar die wist voorlopig de schade te beperken. Wederom ontkende hij dat er gelogen was in het Irak-dossier. De gewone mensen weten wel beter. En dan nog Australië? Hier slaagde Premier John Howard – de eeuwige papegaai op de imperiale schouder – zijn troepen terug te brengen alvorens het verzet begon. Net als Blair rechtvaardigde Howard de Irak-oorlog op basis van leugens en overdrijvingen en net als Blair mag hij zich gelukkig prijzen dat de officiële oppositie geleid wordt door een zwakke politicus die schrik heeft van zijn eigen schaduw. Op een dag, wanneer de kinderen van de gedode Iraki’s vragen waaarom hun ouders stierven, zal het volgende antwoord komen: omdat de politici gelogen hebben. Ondertussen zal er geen vrede komen zo lang dat Palestina en Irak verder bezet worden – niemand kan dit feit verdoezelen.

-------------------------------

Tariq Ali schrijft o.a. voor de New Left Review en is de auteur van The Clash of Fundamentalisms. In oktober verschijnt van zijn hand Bush in Babylon, uitgegven bij Verso.

Dit artikel is grotendeels een vertaling van het artikel ‘Occupied Iraq will never know peace’ van Tariq Ali, verschenen op 28 augustus op http://www.counterpunch.org